Φειθ

Τις τελευταίες μέρες, λόγω Πάσχα όλο και περισσότερες συζητήσεις για την πίστη. Ειδικά αν νηστεύεις, είναι η sos ερώτηση. 

Η απάντηση δεν έχει και πολύ σημασία. Η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό. Αν πιστεύεις σε κάτι είναι μόνο δικό σου θέμα. Σε μεγάλα κέφια ίσως και κάποιων πολύ δικών σου ανθρώπων, μόνο και μόνο επειδή είναι δικοί σου και επιλέγεις εσύ να το μοιραστείς. Ή ακόμα και αν θες μοιράσου το με όλο τον κόσμο. Ιτς απ του γιου. 

Στο τι πιστεύεις το πράγμα μπλέκεται ακόμα πιο πολύ. Ακόμα και αν θελει κάποιος να το εξηγήσει, το πιο πιθανό είναι να μην τα καταφέρει. Χαμένος κόπος. Ώρες προσπάθειας και πως να μπεις στο μυαλό του άλλου. Αν επιμένεις πάλι, προσπάθησε. Ιτς απ του γιου. 

Θυμάμαι την εκκλησία στο χωριό. Πόσο τεράστια μου φαινόταν. Πόσο κοντά στο σπίτι. Και πόσο ενοχλητικές οι καμπάνες τις Κυριακές. Πόσο περήφανη που δίπλα είχε ένα μεταβυζαντινό εκκλησάκι που οι Τούρκοι είχαν σκαλίσει τα μάτια των αγίων. Και πόσο μικρή μου φάνηκε όταν πήγα στα 27 μου μετά από πολλά χρόνια. 

Νομίζω η πίστη που αποκτάς ή δεν αποκτάς στην ζωή σου. Οχι απαραίτητα η θρησκευτική, γενικά η πίστη, έχει να κάνει με το πως, και ποιος σε μεγάλωσε. 

Πάντα πίστευα πως η πίστη είναι απαραίτητη σαν την αναπνοή. Όχι απαραίτητα η θρησκευτική, όχι η χριστιανική, όποια πίστη θες να διαλέξεις. Αν το σκεφτείς έχεις πιστέψει και εσύ πολλές φορές σε κάτι. Οτιδήποτε. 

Οι μόνες στιγμές που χάνω την πίστη μου είναι όταν βλέπω άρρωστα παιδιά. 

Αλλα την ξαναβρίσκω. Αυτόματα. Σαν φυσική διαδικασία. 

*αυτό το ποστ γράφτηκε σχεδόν μέχρι να πιστέψω ότι οι ήχοι που ακούω δεν είναι ληστές αλλά η σκούπα του αποπάνω.