7.7.11

Μπάχαλο παντού και φόκους πουθενά


Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα έχουμε και την Β. Τζ. να ζητάει νέο κείμενο κουνώντας δασκαλίστικα το δάχτυλο της ένα εκατοστό από την μύτη μας.

Θέλει, λέει, αν γίνεται και κάθε μέρα να μπαίνει στο blog και να διαβάζει κάτι καινούργιο. Σ αυτό το σημείο να σου πω πως η Β. Τζ. έχει θέση σε μια εταιρεία ρούχων και αξεσουάρ που πολύ συμπαθώ και έχω τιμήσει, και αν και δεν μου βρήκε τις πλατφόρμες που τις ζήτησα τις προάλλες, κάθομαι και γράφω τούτο εδώ το κείμενο για χάρη της. Και ας έχεις 38 βαθμούς έξω, ας έχω ένα σωρό άλλες δουλειές να κάνω.
 Αυτή ήταν η εισαγωγή.


Στο κυρίως θέμα τώρα δεν ξέρω πώς να περάσω αφού βασικά δεν έχω κάποιο κυρίως θέμα.


Ακούω το Je suis perdu από Kill the lights, δεν μπορώ να το βρω στο Youtube για να σου δώσω το λινκ. Είναι από τον δίσκο Fog Area, αν μπορέσεις να το βρεις. Είναι ένα μελωδικό τραγούδι που μου φτιάχνει την διάθεση. Μοιάζει λίγο με Fleet Foxes.


Αυτές τις μέρες περπατάω πολύ στο κέντρο, όλες τις ώρες και μέρες, εγώ διακρίσεις δεν κάνω. Έχω διάφορες εικόνες στο μυαλό μου ευχάριστες, τραγικές ή αστείες. Έχω εικόνα με πέτρες και κομμάτια μάρμαρο στα στενά του Συντάγματος, αλλά έχω και πορτοκαλί κυρίες από σολάριουμ να πίνουν καφέ στην Σταδίου με μαύρα γυαλιά τύπου τζάκι, άλλη μέρα αυτό, μην μπερδευόμαστε. Έχω εικόνες από κατάστημα παπουτσιών με κορίτσια που διαλέγουν φούξια κεντημένα παπούτσια ή χρυσά ή ασημί με τούλινα απλικαρισμένα λουλούδια πάνω τους. Αυτές τις μέρες, έχω –όπως σου είπα και τις προάλλες, παρακάτω- άπλετο χρόνο για μερικές βόλτες.


Περπατάω λοιπόν στο κέντρο είτε μόνη μου για δουλειές, είτε με φίλους για δουλειές και βόλτα και βλέπω τόσα πολλά που θέλω να τα σημειώσω και μετά να τα μοιραστώ μαζί σου. Όσοι περπατάνε μαζί μου δεν ξέρουν ότι ανά 10’’ περνάνε εκατόν διακόσιες σκέψεις από το μυαλό μου (διευκρίνηση: δεν είναι δείγμα εξυπνάδας, ούτε δείγμα πολύ-ασχολίας, είναι απλά δείγμα ότι δεν είμαι και στα πολύ καλά μου). Και που λες, οι σκέψεις κατεβαίνουν και περνάνε σαν τα φρουτάκια στα καζίνο. Σκέφτομαι και από μέσα μου σχολιάζω κάτι, αλλά μερικά δευτερόλεπτα μετά το έχω ήδη ξεχάσει γιατί μια νέα πληροφορία εισβάλλει στο εγκεφαλικό μικρόκοσμο μου που επεξεργάζεται πληροφορίες. Οπτικές και ακουστικές. Μπάχαλο στο κέντρο, μπάχαλο και στο μυαλό μου. Μπάχαλα παντού.


Και για να έχει μια κάποια χρησιμότητα αυτό το πόνημα, το παρόν συγγραφικό διαμαντάκι θα αδράξω την ευκαιρία: Εσύ που αυτές τις μέρες περπατάς μαζί μου στην Αθήνα, ο γνωστός μου, ο φίλος μου, όχι αυτός που περπατάμε τυχαία προς την ίδια κατεύθυνση, εσύ που μου μιλάς και παρατηρείς πως μερικές φορές δεν σε προσέχω στην συζήτηση, μην μου κακιώνεις, είναι που δεν μπορώ να κάνω φόκους σε ένα σημείο.


Ρίχνω το «φταίξιμο» στο ζώδιο μου, στο DNΑ, στην πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας, στην ακούρδιστη λατέρνα στην Ερμού, στις πωλήτριες που χαμογελάνε λίγο πιο συχνά και λίγο πιο εύκολα από ότι παλιά (ίσως νοιάζονται λίγο περισσότερο για την τύχη του μαγαζιού και κατ επέκταση της δική τους, ίσως δεν είναι τόσο κουρασμένες πια αφού δεν της απασχολεί ο ίδιος κόσμος με παλιά), στον ηλικιωμένο που είδα στο ζαχαροπλαστείο να τρώει μια πάστα με λαχτάρα μικρού παιδιού, σε έναν παλιό γνωστό μου που ντράπηκα να του μιλήσω. Φόκους δεν μπορώ να κάνω το παραδέχομαι. Ρουφάω τις πληροφορίες γύρω σαν σφουγγάρι. Εχω μαλώσει άπειρες φορές με φίλους επειδή μιλάμε και εγώ πετάγομαι να πω κάτι άσχετο ή κάτι που είδα και ρημάζω την συζήτηση, αλλά δεν είναι ότι δεν την παρακολουθώ. Μπορώ να ξαναπροσαρμοστώ. Στο λέω αλήθεια.


Ίσως με αυτό το κείμενο την συγκινήσω την Β. Τζ. και κάνει ένα βήμα παραπάνω να δει μήπως υπάρχουν κάπου στην Ελλάδα αυτές οι πλατφόρμες που ψάχνω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου