Η καπελιέρα μας, αγάπη μου..

Ψάχνει ένας φίλος, ο Χ., σπίτι ώστε να συγκατοικήσει με τον φίλο του τον Φ. Και βρίσκουν σε μια αγγελία μια μονοκατοικία κάπου στο κέντρο. Στο πρώτο τηλεφώνημα που ανακοινώνουν πως οι ενοικιαστές θα είναι δύο άντρες, τους έγινε σαφές πως θέλουν ένα ζευγάρι ή μια οικογένεια. Στο δεύτερο τηλεφώνημα –άλλο νούμερο, άλλη φωνή- εξηγούν πως θα μείνει ένα ζευγάρι.
Και εδώ μπαίνω εγώ. Με πήρε κατά τις 4 το μεσημέρι ο Χ τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάμε μαζί στις 7μιση που είχε κλείσει το ραντεβού. Κατά παραγγελία αρραβωνιαστικιά. Αν με ξέρεις, θα ξέρεις πως ήμουν έτοιμη από τις 6 και περίμενα να ξεκινήσει το καραγκιοζιλίκι. Στις 7 και κάτι συνάντησα τα δύο αγόρια και ξεκινήσαμε για την παράσταση της ζωής μας.

Όταν φτάσαμε στο ραντεβού ο Χ. άπλωσε το χέρι και βούτηξε το δικό μου. Στοιχηματίζω πως μοιάζαμε με την Βλαχοπούλου και τον Ηλιόπουλο στο «είμαστε εμείς δύο αδερφάκια» όπου και μ αυτή την σκέψη το τράβηξα απότομα δύο δευτερόλεπτα μετά.

Ήταν μεγάλο στοίχημα να μην γελάσω ανά πάσα στιγμή και είχα πείσει τον εαυτό μου πως θα μας πάρει δέκα λεπτά να δούμε το σπίτι οπότε και θα ελευθερωθούμε ώστε να σχολιάσουμε τους ρόλους μας και να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Μιάμιση ώρα μετά ήμασταν ακόμα στις ευχές και στο «πόσο ταιριαστό ζευγάρι είστε»

Εξηγώ: Η κυρία, ας την πούμε Αλίκη, μας έδειξε κάθε σπιθαμή του σπιτιού. Δωμάτιο προς δωμάτιο. Εκείνη και το ακουστικό της. Εμείς και η φαρυγγίτιδα από το βόλιουμ που έπρεπε να σηκώσουμε. Στο κέντρο μιλούσαμε ο Σώτης Βολάνης στο Αιγάλεω ξυπνούσε ενοχλημένος.

Σαλόνι. Έχει μεγάλα και πολλά παράθυρα. Και κεραία κρατικής υποστήριξης. Το καθιστικό από την τραπεζαρία χωρίζεται με πλαστική φυσαρμόνικα. Το μπαλκόνι έχει ωραία θέα και είναι ήσυχο. Τα κεραμίδια αλλάχτηκαν στην πρόσφατη ανακαίνιση και οι γείτονες δεν είναι καλά παιδιά γιατί πετάνε τα σκουπίδια τους στην σκεπή της μονοκατοικίας. Και τα λούκια βουλώνουν και οι κεραμιδάς παίρνει 200 ευρώ για να ανέβει στην σκεπή. Και πολλές πρίζες για τα φωτιστικά σας.

Μέχρι να περάσουμε στην κρεβατοκάμαρα ο Χ. για να της εμπνεύσει εμπιστοσύνη της είπε πως σε έναν χρόνο παντρευόμαστε και τα «ωραίο ε αγάπη μου;»

Φτάνουμε στην κρεβατοκάμαρα. Και να σου η θέα στην αυλή και να σου οι ευρύχωρες ντουλάπες. Και να σου ο ειδικός χώρος για τα χαλιά που η θέα του έκανε τον κ. καθαριστή χαλιών να πει «όλη την Αθήνα έχω γυρίσει τέτοιο νοικοκυρεμένο πράγμα δεν έχω ξαναδεί» και να σου τα συρτάρια με τις κλειδαριές. Και να σου τα εικονοστάσια και να σου και οι Άγιοι, και ο Χ. να αναφωνεί «Ο Χριστούλης» και «ο Χριστούλης» ξανά και ξανά μέχρι να τον ακούσει η κυρία. Και να σου οι καπελιέρες με έμφαση σε μένα που θα είμαι η κυρία του σπιτιού.

Και πάμε στο μπάνιο. Και στην ξενάγηση του μπιντέ. Και την πορτοκαλί κουρτίνα για μην «τρέχουνε τα νερά» και στην ενημέρωση ότι η σύνδεση της αποχέτευσης είναι ευθεία. Εδώ τα κάνεις, το σκατό δεν στρίβει, το φλας του είναι άχρηστο, πάει κατευθείαν στην Λ. Αλεξάνδρας. Και με έμφαση σε μένα «όχι σερβιέτες στην λεκάνη, βουλώνει». Σ αυτό το σημείο κάποιος μίλησε και δεν πρόκαμα να της εγγυηθώ «ζημιά με σερβιέτα σ αυτό το σπίτι δεν πρόκειται να συμβεί» και να βάλω και τοχέρι μου στην φωτιά άμα λάχει.  

Και πάμε στην μεγάλη βεράντα και στον φωταγωγό που είναι καλυμμένος με πεκιγκλά (πλεξιγκλάς) και το πόσο ευτυχισμένα χρόνια έζησε η κυρία Αλίκη σ αυτό το σπίτι και πόσο ταιριαστό ζευγάρι είμαστε και πόσα παιδιά θα κάνουμε. Ο Χ. απαντούσε σε όλα τόσο που κάποια στιγμή έπεισε και μένα και όταν η κυρία με ρώτησε εγώ με τι ασχολούμαι κόλλησα γιατί δεν ήξερα που αρχίζει και που τελειώνει η αλήθεια και χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα για να συγχρονιστώ και να απαντήσω.

Και πάμε στην κουζίνα. Βασανιστήριο. Πολλά ντουλάπια. Και η κυρία Αλίκη νοερά τα γέμισε ένα προς ένα. Μας υπέδειξε που θα μπει η κάθε κατσαρόλα, η κάθε συσκευή. Καμαρωτά με έδειξε την θήκη για τα μαχαιροπίρουνα μέσα στο συρτάρι. Στην κουζίνα υπολογίζω να κάτσαμε κανένα τεταρτάκι. Στο ενδιάμεσο της ξενάγησης λαμβάναμε πληροφορίες για όλη την οικογένεια της κυρίας Αλίκης και μεταφέραμε και τις δικές μας ιστορίες, ένα μείγμα αλήθειας και καλοπροαίρετου θεάτρου μαζί. Κάθε τόσο, ο Χ. με έπιανε αγκαζέ, μου χάιδευε το χέρι και δώστου η κυρία Αλίκη να χαίρεται που θα μπει νέο ζευγαράκι στο σπίτι της και να τονίζει πόσο ωραίο είναι το ζευγαράκι. Ο Χ. της εξηγούσε πως θέλει να γεννήσουμε αγόρια, εγώ δήθεν επιθεωρούσα ως ευτυχισμένη μέλλουσα κυρία Χ. τα πλακάκια, τα ηλεκτρικά και τα υδραυλικά.

Η κυρία Αλίκη δεν ασχολήθηκε λεπτό με τον Φ. όπου στην πραγματικότητα είναι ο έτερος ενοικιαστής. Κάτι που η κυρία Αλίκη μας δεν πρέπει να μάθει ποτέ. Αφού τελικά δεν θα το νοικιάσει ο Χ με τον Φ. Δεν θα πατήσει νυφικό παπούτσι το καναδέζικο παρκέ. Δεν θα απλωθεί ροδοπέταλο σ αυτή την κάμαρα. Δεν θα μπει καπελάκι με απλικαρισμένο λουλούδι στην καπελιέρα, δεν θα αποθηκευτούν μπορδοροδοκόκκινα χαλιά χωρίς να σπάνε στις ειδικές θήκες. Δεν θα σπάσει ρόδι νιόπαντρων. Δηλαδή όχι από εμάς. Από άλλους δεν ξέρω αν και ολόψυχα το εύχομαι στην κυρία Αλίκη και το παλατάκι της.

ΥΓ. Απόψε, όσο έπλενα τα δόντια μου, πρόβαρα δύο οσκαρικές ευχαριστίες να μου βρίσκονται. Ποτέ δεν ξέρεις τι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου.