«θα διαβάσεις ποτέ;» ρώτησα φωναχτά τον εαυτό μου

Έχω ανοίξει δύο τρία βιβλία μπροστά μου, ένα σημειωματάριο. Είμαι αποφασισμένη να διαβάσω όσο πιο αποδοτικά μπορώ. Έχω βάλει νερό, έχω φτιάξει τσάι, τίποτα να μην μου λείψει, τίποτα να μην μου αποσπάσει την προσοχή. Το μυαλό μου συνέχεια πεταλουδίζει από εδώ και από εκεί. Κάνω μια ύστατη προσπάθεια να το συμμαζέψω. Βάζω την αγαπημένη μου playlist που είχα καιρό να ακούσω.

Χαμογελάω ικανοποιημένη και ξεκινάω το διάβασμα. Στο τρίτο τραγούδι παίζει το Ground Control to Major Tom και θυμάμαι ένα βράδυ του Φεβρουαρίου που το έβαλα γεμάτη ενθουσιασμένη σε έναν φίλο αλλά εκείνος δάκρυσε.

Μετά θυμήθηκα μια φίλη που είχε δακρύσει όταν της έβαλα πριν κάμποσο καιρό να ακούσει το Shine των Magrugada και μετά θυμήθηκα ότι της είχα δανείσει ένα βιβλίο. Πήγα στην βιβλιοθήκη, τελικά μου το είχε επιστρέψει. Η ματιά μου έπεσε στα βιβλία που περιμένουν να διαβαστούν. Και θυμήθηκα ένα που έχω ξεκινήσει από τον Φεβρουάριο. Το είχα πάρει μαζί μου στην λίμνη Πλαστήρα ένα σαββατοκύριακο αλλά δεν διάβασα παρά μόνο πέντε σελίδες. Μόλις επέστρεψα ξαναέφυγα και μετά το ξέχασα κάπου. Τελικά το διάβασμα για μένα πάει με τις περιόδους. Όπως και η μουσική. Φέτος τον χειμώνα δεν διάβασα παρά μόνο ένα βιβλίο κάπου τον Δεκέμβριο, αλλά άκουσα πολύ μουσική. Live αλλά όχι μόνο. Πέρασα πολλά βράδια αγκαλιά με το Youtube, με δισκοθήκες φίλων djs, με βραδιές σε μαγαζιά που έπαιζε ο φίλος μου ο Β.

Αναστέναξα χαμογελώντας για τον παράξενο φετινό χειμώνα και τράβηξα μια σοκοφρέτα από το σακουλάκι με τα καλούδια. «θα διαβάσεις ποτέ;» ρώτησα φωναχτά τον εαυτό μου.

Πήγα πάλι στο μεγάλο τραπέζι που είχα απλώσει την πανεπιστημιακή πραμάτεια μου και για κάποιο λόγο θυμήθηκα τα απογεύματα που γύριζα από τις συμμαθήτριες μου πριν νυχτώσει. Χορτασμένη από κουτσομπολιό για τις συμμαθήτριες που δεν συμπαθούσαμε, για το αν μας αρέσει ο Κώστας ή ο Γιάννης και τι σημαίνει αυτό που στο διάλλειμα μας τράβηξε τα μαλλιά. Και μετά θυμήθηκα πως τώρα βγαίνουμε μόνο αν νυχτώσει.


Τεντώθηκα στην καρέκλα και η playlist έπαιξε Broken Record-Lies και σκέφτηκα πόσο ενοχλητικό είναι να λες ψέματα. Δηλαδή να λες στον εαυτό σου πως σήμερα θα κάτσει να διαβάσει, αλλά τελικά εσύ να κάθεσαι να γράφεις για το blog. Γιατί τα πιο ενοχλητικά ψέματα είναι εκείνα που λέμε εμείς στον εαυτό μας. Τα άλλα, των άλλων θα πρέπει να μας είναι αδιάφορα. Δηλαδή εμένα μου είναι. Μάλλον.


Και όταν στην playlist ήρθε η σειρά του Wake up-Arcade Fire/David Bowie τότε μόνο ξύπνησα στ αλήθεια.


Να, κλείνω και αρχίζω διάβασμα… αφού πρώτα φάω άλλο ένα σοκοφρετάκι και χοροπηδήσω στο σαλόνι μου με Trapt - Headstrong