Παστίτσιο Queen

Εχτές το βράδυ αφού αντάλλαξα δυο τρία sms, μελωμένα σαν λουκουμάδες λόγω προσωρινής απόστασης, αποφάσισα να κοιμηθώ. Kατά τις 4 ένας μεταλλικός θόρυβος με ξύπνησε απότομα. Και ενώ εσύ κοιμόσουν, η δική μου πρώτη μου σκέψη ήταν πως κάποιος είναι μέσα στο σπίτι. Η δεύτερη πως έχω τα χρήματα του ενοικίου και την φωτογραφική μηχανή στο σαλονάκι του τραπεζιού. Η τρίτη σκέψη ήταν να ζυγίσω αν πρέπει να κάνω κάτι ή να υποδυθώ την κοιμισμένη. Αφού ο ήχος συνεχίστηκε, εντόπισα πως δεν ήταν μέσα στο σπίτι, αλαφιασμένη σηκώθηκα, σκέφτηκα πως ήθελα να βάλω κάλτσες να μην περπατάω ξυπόλητη και πάθω κοιλιακά και χαλάσει και το πεντικιούρ και έβαλα μόνο την μια όπως ανακάλυψα αργότερα. Δεν άναψα το φως και έφτασα μέχρι την πόρτα με το κινητό στο χέρι. Και εκεί άναψα το εξωτερικό φως από μέσα. Και άκουσα τρέξιμο στις σκάλες. Τότε κατάλαβα, πως δεν έχει πλάκα αυτό που συνέβη μόλις. Έκατσα στο μπράτσο του καναπέ και προσπάθησα να ελέγξω την αναπνοή μου. Είμαι από εκείνους τους τύπους που αν δεν τους πετύχει ο καφές θα πάθουν κρίση πανικού αλλά στις πραγματικά σοβαρές καταστάσεις είναι ψύχραιμοι.

Αφού έλεγξα ότι έχω κλείσει τα πάντα καλά, άναψα όλα τα φώτα και αυτόματα τσέκαρα μέσα στις ντουλάπες και κάτω από τα κρεβάτια. Εχτές το βρήκα πολύ λογικό, σήμερα ομολογώ πως μου φάνηκε πολύ αστείο. Μετά ανακάλυψα αυτό με την μια κάλτσα και σχεδόν γέλασα.

Στην κουζίνα συνάντησα τον κιμά που είχα αφήσει να ξεπαγώσει για να τον βρω το επόμενο πρωί και με Edith Piaf ξεκίνησα το παστίτσιο ανταλλάσσοντας παράλληλα μηνύματα με ξύπνιους φίλους. Αυτούς που δεν κοιμούνται ντε!

Αν με ξέρεις, ξέρεις πως έχω περπατήσει χειμώνα στις 11 το βράδυ στην Αθηνάς μόνη μου, πως έχω διανύσει ξημερώματα στο Πεδίο του Άρεως, πως στοιχήματα με νεκροταφεία με μένα δεν πιάνουν και πως όσα χρόνια έχω μείνει μόνη μου, θόρυβοι δεν με τρομάζουν. Άγνοια κινδύνου λέγεται!

Όταν έπλυνα και το τελευταίο κατσαρολικό, ξέρεις το παστίτσιο είναι μπελαλίδικο, σκέφτηκα πως το να μην νιώθεις ασφαλείς είναι χειρότερο από το να πιάσεις τον γκόμενο σου στο σπίτι σας με την καλύτερη σου φίλη. Και μετά θυμήθηκα εμένα ανεβασμένη στο πάγκο της κουζίνας με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να παρακολουθώ δύο φίλες μου, πριν πολύ καιρό, να προσπαθούν να κόψουν μια σαλάτα. ΟΙ φίλες-συγκάτοικοι μεταξύ τους πριν μερικές μέρες είχαν πέσει θύμα διάρρηξης και η ενώ η μια είχε ξυπνήσει αργά το μεσημέρι εκείνης της ημέρας με δυνατό πονοκέφαλο και ένα υπνοδωμάτιο άνω κάτω η άλλη που κοιμόταν στο άλλο δωμάτιο, δεν κατάλαβε τίποτα και το δωμάτιο της ήταν απείραχτο. Έτσι εκείνες τις μέρες δεν μιλιόντουσαν η καθεμία για τον δικό της λόγο και της είχα καλέσει για φαγητό μπας και τα βρουν. Μην με σκας, δεν θέλω να καταλήξω κάπου απλά το θυμήθηκα.

Όταν έξω φώτισε μέρα, πήγα να ξαπλώσω και λίγο πριν κοιμηθώ οι δύο εαυτοί μου έπιασαν κουβέντα όταν ο ένας πρότεινε στον άλλον να βάλουμε την φωτογραφική μηχανή σε μια πλαστική σακούλα για παραπλάνηση. Ο δεύτερος μου εαυτός ειρωνικά πρόσθεσε να την σκεπάσω και με ψώνια σούπερ μάρκετ, κονσέρβες που δεν θέλουν και ψυγείο. Και κάπου εκεί με πήρε ο ύπνος.

PS. Το πατσίτσιο ωραιότατο.