Post Rock

Όπως κατάλαβες τον τελευταίο καιρό δουλεύω λιγότερο αλλά δουλεύω πολλές ώρες με φίλους.
Σήμερα έχω κοιμηθεί λίγο, προσπαθώ να διαχειριστώ νέα δεδομένα επί παντός, αλλά είμαι καλά αν και κάπως μπερδεμένη ώρες-ώρες.
Το μεσημέρι ο Βασίλης με παίρνει από το χέρι, παίρνουμε παγωτό από το περίπτερο και κατεβαίνουμε προς την αγαπημένη μας πλατεία. Δεν μιλάμε απλά χαμογελάμε περίεργα ο καθένας με τις σκέψεις του. Μετά από ώρα με ρωτάει «δεν θα με ρωτήσεις τι σκέφτομαι;» ενώ κατασπαράζει ένα παγωτό σε συσκευασία που δεν έχω ξαναδεί με σοκολατένιες νιφάδες. Κοιτάζω το δικό μου, στο κυπελλάκι του, συνηθισμένο cream & cookies. «Μπααα» του λέω. «Βαριέμαι να ανοίξουμε κουβέντα».
Καθόμαστε σε ένα παγκάκι απέναντι από το σιντριβάνι και περιμένουμε να τελειώσω το δικό μου. «Κερνάω τσάι» μου λέει και γελάμε γιατί μόνο εμείς θα ταιριάζαμε το παγωτό με τσάι. Πάμε στο αγαπημένο μας μαγαζί και παραγγέλνουμε τσάι. Κουτσομπολεύουμε ένα παλικάρι δίπλα μας, αναρωτιόμαστε αν είναι δημοσιογράφος ή φωτογράφος και αν μένει στο Λόφο του Στρέφη ή στο Παγκράτι. Του βάζω την ταμπέλα του post rock. Και ο Βασίλης με κοιτάζει με έκπληξη. «Μαθαίνεις μουσικούς όρους, βλέπω» μου λέει χαμογελώντας γιατί ξέρει πόσο ξύλο απελέκητο είμαι στην μουσική. Ανακαλύπτω ότι τελειώνει η μπαταρία του κινητού μου και αυτό –αν με ξέρεις- ισούται με καταστροφή. Κοιτάζω τον post rock και με θράσος του λέω «μήπως έχετε φορτιστή iphone;». Ανοίγει την τσάντα του και βγάζει ένα φορτιστή χωρίς να πει πολλά. Θέλω να του φιλήσω το χέρι. Αλλά δεν το κάνω. Βάζω το κινητό να φορτίζει και πληρώνω τον καφέ του post rock μαζί με το τσάι μας ενώ και καλά έχω πάει στην τουαλέτα.
Βγαίνοντας ο post rock και ο Βασίλης έχουν πιάσει κουβέντα και λένε για μουσική. Ο Βασίλης παίζει μπάσο και παλιότερα είχε και μια μπάντα με κάποιους φίλους. Όμως όση ευγνωμοσύνη και αν έχω στον post rock για τον φορτιστή του, δεν έχω καμία διάθεση να κοινωνικοποιηθώ μαζί του. Μη έχοντας το κινητό να παίξω όσο μιλάνε για μουσική, μπάντες και lives ανοιγοκλείνω τα συρτάρια που βρίσκονται στο τραπέζι μας και φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου. Σκέφτομαι πόση σοφία κρύβει το να λες όσα θες, όταν θες στον κατάλληλο άνθρωπο πριν να είναι αργά.
Γυρίζω στο γραφείο και στέλνω ένα email. Όσο το κοιτάζω στα απεσταλμένα ο Βασίλης μου βάζει ένα ζευγάρι ακουστικά στα αυτιά. «Come on pilgrim των Pixies, babe» μου λέει.