Αυτό το ποστ μου κόστισε 2 ώρες ταβανοθεραπείας και μερικές εκατοντάδες εγκεφαλικά κύτταρα. Ας είναι όμως αφού στην πορεία ανακάλυψα το τραγούδι miss Απρίλιος 2011.
Μπορεί να μην θυμάμαι τι έφαγα εχτές। Μπορεί να μην θυμάμαι το όνομα εκείνου του τύπου που μιλούσαμε εχτές το απόγευμα στην τάδε επαγγελματική συνάντηση αλλά θα θυμάμαι για πάντα μερικές συμβουλές. Μπορεί να διασκεδάζω να σπάω κανόνες και όρους. Να μην τηρώ ποτέ τους κανονισμούς αλλά μερικές συμβουλές θα τις σκέφτομαι και θα με ακολουθούν πάντα. Και μπορεί να μην είναι πιστή σε τίποτα στην ζωή μου, να μην ακολουθώ μέχρι τέλους καμία αρχή. Μπορεί να αλλάζω γνώμη για τα πάντα αλλά μερικές συμβουλές θα με κουβαλάνε στην πλάτη τους για όσο ζω. Λογικά κάπου εδώ θα κατάλαβες τι θέλω να πω.
«Να μένεις μέχρι λίγο πριν σε βαρεθούν»
Το καλοκαίρι που ακολούθησε την Β’ Λυκείου κάθε μεσημέρι πέντε βλαμμένα καθόμασταν σε μια αυλή και πίναμε παγωμένες βυσσινάδες εναλλάξ με καφέ. Για ώρες. Καμία δημιουργικότητα. Εγώ μερικές φορές έπαιρνα κανένα βιβλίο μαζί μου - που ποτέ δεν κατάφερνα να διαβάσω- και η Μαρία μερικές φορές σκίτσαρε σε χαρτιά λερωμένα απο σταγόνες βυσσινάδας. Ατελείωτες ώρες. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Περνούσαμε τόσες ώρες μαζί οι πέντε μας που τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού μαλώσαμε. Χωρίς λόγο. Εκείνος ο καυγάς με στεναχώρησε. Τότε ο Μ. σε μια από τις βόλτες που κάναμε μαζί μου είπε ότι είναι τέχνη να μπορείς να αναγνωρίζεις πότε πρέπει να φύγεις από κάπου. Να ξέρεις ποιο λεπτό, ποια μέρα ή ποια ώρα είναι η ιδανική για να προλάβεις αυτό που θα μοιάζει με μικρή ή μεγάλη «έκρηξη» αν ξεπεράσεις τον χρόνο σου. Να ξέρεις πότε να αποχωρήσεις με τις λιγότερες απώλειες.
«Να πιστεύεις σε σένα.Να πιστέψεις ότι θα έρθει μια μέρα που θα φτάσεις το βάζο με το γλυκό»
Έτσι κλείνει το τελευταίο της email η φίλη μου η Ελευθερία που δεν είναι πια εδώ μαζί μας. Είναι τόσο σημαντικό να ξέρεις που βρίσκεσαι και μετά από αυτό να ξέρεις που πας। Όχι απαραίτητα να έχεις στόχους και πορεία। Όλοι ξέρουμε ότι μάλλον δεν εξαρτάται από σένα. Όμως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ένα όνειρο, έχουμε μια αρχή, έναν έστω μικρό σκοπό। Δεν είναι δύσκολο να βρεις κάτι από αυτά। Το δύσκολο είναι να πιστέψεις ότι κάποια μέρα θα απλώσεις το χέρι και θα αγγίξεις αυτό που θες.Απλά να πιστεύεις και να ακολουθείς αυτά που σκέφτηκες ένα μεθυσμένο βράδυ ή ένα ηλιόλουστο πρωινό ή μετά από έναν καυγά. «…Να πιστεύεις ότι θα έρχονται υπέροχες μέρες μέχρι τότε που θα χαμογελάς και θα χάσκει ένα μονάχο του δόντι… ακόμα και τις μέρες που τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο και ό,τι εσύ εννοείς ήλιο»
«Να μην εμπιστεύεσαι τις γενικεύσει. Ακόμα και αν τις λες εσύ ο ίδιος»
Χωρίς σχόλιο γιατί θα αναγκαστώ να αναιρέσω την ίδια μου την συμβουλή.
«Να παραδέχεσαι τα λάθη σου ακόμα και αν τα επαναλαμβάνεις»
Ναι έχω κάνει πολλά. Και θα τα ξανακάνω. Ένα δυο από αυτά ίσως το ξανασκεφτώ αν τα κάνω, αλλά φίλη μου, δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα γιατί…
... «Να μην υπόσχεσαι για κάτι που δεν μπορείς να τηρήσεις»
Σε ένα μάθημα του Πανεπιστημίου ο καθηγητής μας είπε ότι αν δεν μπορούμε να κάνουμε την εργασία να το δηλώσουμε εκείνη την στιγμή, ειδάλλως να δεσμευτούμε ότι θα την φέρουμε εις πέρας। Ήταν τόσο πειστικός που από τους τριάντα φοιτητές που βρίσκονταν στην αίθουσα μόνο οι τρείς σήκωσαν το χέρι. Και μετά ρώτησε έναν έναν τους 27 υπόλοιπους έναν λόγο για την άρνηση τους λαμβάνοντας υπόψη ότι απευθυνόταν σε ενήλικους. Σ αυτή την αίθουσα ακούστηκαν οι απίστευτες δικαιολογίες. Μπορούσες εύκολα να μπερδευτείς και να πιστέψεις ότι είσαι σε τάξη Γυμνασίου. Ήμουν στην τελευταία σειρά οπότε μέχρι να φτάσει σε μένα είχα πιαστεί να μουτζουρώνω δημιουργικά το βιβλίο μου. Όταν μια ξανθιά με πολλά σπυράκια στις πρώτες σειρές είπε ότι ποτέ δεν υπόσχεται κάτι που δεν είναι βέβαιη ότι δεν μπορεί να τηρήσει, σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα τον καθηγητή. Μετά από τόσες ανόητες δικαιολογίες αυτή η απάντηση έμοιαζε σαν όαση. Και μ αυτό την γλυτώσαμε όλοι οι υπόλοιποι.
«Να μην είσαι απόλυτος»
Αυτό.
«Να ξέρεις ότι δεν μπορείς να αρέσεις πάντα σε όλους»
Θα υπάρξουν μερικές φορές που θα χρειαστεί να διαλέξεις πλευρά και σε κάποιους τελικά δεν θα είσαι αρεστή. Λυπάμαι μα έτσι είναι.
Και τέλος... Πριν χρόνια ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι, ενώ ο μπαμπάς μου έβλεπε ελληνική ταινία και εγώ στην αγαπημένη μου θέση-στον ώμο του αγκαλιά- διάβαζα ένα βιβλίο, χαμογέλασα πλατιά. «Γιατί χαμογελάς;» με ρώτησε.. Και του διάβασα αυτό: θα πρέπει να ακούς την καρδιά σου κάθε φορά που θα πρέπει να διαλέξεις γιατί μόνο έτσι θα διαλέξεις σωστά. Τότε εκείνος χωρίς να ξεφύγει και πολύ από την ταινία του μου είπε κάτι που έμοιαζε με αυτό: Αυτό δεν είναι συμβουλή, η συμβουλή είναι στο ότι ακόμα και αν η καρδιά σου τύχει να κάνει λάθος επιλογή εσύ να μπορείς να βρίσκεις τον επόμενο δρόμο που σε οδηγεί εκεί που θες να φτάσεις…
Μετά από αυτό αναρωτιέμαι, τα εγκεφαλικά κύτταρα αναπληρώνονται όπως όταν δίνεις αίμα; Kαι αν ναι, πως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου