Πλάνο στο πλάνο

Παρατηρώ τον φίλο μου τον Βασίλη στο γραφείο του. Είναι από τα πιο όμορφα αγόρια που ξέρω. Και ίσως από τα πιο καλοντυμένα. Τον παρατηρώ ενώ διπλώνει κάποια σχέδια και τα πακετάρει σε μεγάλα κουτιά. Είναι μεθοδικός αλλά και γρήγορος. Οι κινήσεις του δείχνουν ότι έχει διπλώσει άπειρα σχέδια στην ζωή του. Παρόλα αυτά δεν έχει ίχνος βαρεμάρας και ας κάνει λάντζα. Και ας ήταν μέχρι εχτές το αφεντικό. Κάθε τόσο σταματάει για μια γουλιά καφέ, να πει μια ατάκα και να συνεχίσει. Ξέρει ότι τα κορίτσια στο γραφείο τον κοιτάζουν κλεφτά. Χαζεύουν το tattoo στον λαιμό του και σχολιάζουν ότι είναι δεσμευμένος αναστενάζοντας. Και εκείνος είναι τόσο πιστός. Και αυτό τον κάνει ακόμα πιο τέλειο στα μάτια όλων.
Σου έχω μιλήσει ξανά για τον Βασίλη. Είναι εκείνος που έτρεμε στην ιδέα του να γίνει πατέρας. Είναι εκείνος που για τα μάτια της καλής του αφήνει τα πάντα και πάει σε άλλη πόλη. Και τα κορίτσια αναστενάζουν. Σκέφτομαι πως έχω πολλούς λόγους να τον θαυμάζω. Τον θαυμάζω για την οργανωμένη σκέψη του, για το ότι έχει ένα σωστό μέτρο στον προγραμματισμό, χωρίς υστερίες. Ξέρει τι του γίνεται. Έχει τον έλεγχο ρε παιδί μου. Και αυτό σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Όταν γνώρισα τον Βασίλη ήταν ο ωραίος της τάξης, ο πρόεδρος της ομάδας, ο cool της παρέας. Και είχε πλάνο να κάνει την δική του επιχείρηση. Κάμποσο καιρό μετά, στα εγκαίνια του γραφείου του πήγα με μια γλάστρα που δανείστηκα από τον κήπο της πολυκατοικίας του (του ζήτησα να την επιστρέψει μετά) και έναν φελλένιο πίνακα ανακοινώσεων γεμάτο αγαπημένες εικόνες.
Δύο χρόνια και κάτι μετά και αφού μετρήσαμε χειμωνιάτικα βράδια στο γραφείο του να βάζει ποτό και εμείς να διπλώνουμε σχέδια για να τον βοηθήσουμε προλάβει προσφορές, ανοιξιάτικα απογεύματα στο πεζοδρόμιο με καφέ στο χέρι και ένα Πάσχα και μια Καθαρή Δευτέρα προχτές πακετάραμε τον φελλένιο πίνακα με τις αγαπημένες φωτογραφίες σε μια κούτα με άλλα από το γραφείο (αυτή ήταν μια πραγματικά μεγάλη πρόταση).
Το γραφείο έκλεισε. Σύντομα θα αλλάξει πόλη και θα κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ξέρει πως δεν θα είναι πια το αφεντικό. Ξέρει πως το πλάνο του δεν πήγε καλά. Και οργανώνει το επόμενο. Χαμογελώντας. Ο Βασίλης έχει και πάλι πλάνο, νέο. Ξέρει πως θα του λείψουν οι φίλοι του και πως θα υπάρχουν μέρες που θα λυπάται για αυτό. Όμως είμαι σίγουρη πως είχε πλάνο και για αυτό.

Όση ώρα γράφω αυτό το ποστ έχει τελειώσει με τα σχέδια, έχει φτιάξει άλλο καφέ και στέκεται σκεπτικός στο μπαλκόνι κάνοντας ένα τσιγάρο. Πάω δίπλα του, του κάνω πατ πατ στην πλάτη «τι σκέφτεσαι;» τον ρωτάω. «Να μωρέ» μου λέει «σκέφτομαι πως είναι μαγκιά να προσαρμόζεσαι στις νέες συνθήκες. Να μπορείς να ελίσσεσαι». «Να έχεις πλάνο;» τον ρωτάω χαμογελώντας στην σκέψη του κειμένου που περίμενε να το ποστάρω. «όπως εσύ;» προσθέτω.
«Δεν είμαι από αυτούς που έχουν πλάνο ρε G.» μου είπε «αυτά είναι για εσένα που έχεις οργανωτικό μυαλό. Που έχεις τον έλεγχο. Και δεν με νοιάζει κιόλας. Τόσο δηλαδή» είπε. Και με μιας τον έριξα στον νοερό Καιάδα που έχω ωραιότατα φτιάξει για ανάλογες καταστάσεις.

Όλα και όλα Βασιλάκη. Post που μου πήρε τρία τέταρτα να το γράψω δεν το πετάω.. Να με συμπαθάς..
ΥΓ. Τσάμπα θαυμασμός τόσο καιρό…