Γνώρισα αυτό το κορίτσι. Θενξ ρε ζωή

Αφού με έμαθαν να γράφω κείμενα, να παίρνω συνεντεύξεις, να κρατάω μικρόφωνα, να γράφω κριτικές, με έμαθαν και και την τέχνη του μακιγιάζ (αλλού ε). Και έτσι διάβαζα πάντα με ενδιαφέρον ότι με είχε να κάνει με ομορφιά. Και τα περιοδικά ήταν πάντα η αδυναμία μου. Να το ξετυλίξω, να το ξεφυλλίσω από το τέλος και να μην αφήσω ούτε σελίδα αδιάβαστη. Η αγάπη μου για τα περιοδικά πλέον φαίνεται στις βιβλιοθήκες του σπιτιού μου, στην ντουλάπα, στο πατάρι και στα τέσσερα κουτιά κάτω από το γραφείο μου. Η Ε. ήταν το κορίτσι που έγραφε για ομορφιά στο αγαπημένο μου περιοδικό από το 2000 που αγόρασα το πρώτο τεύχος. Ήταν το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά, στην μικρή τετράγωνη φωτογραφία του αγαπημένου μου περιοδικού. Υπέθετα ότι είναι λίγο μεγαλύτερη μου και εντελώς απρόσιτη όπως και όλοι των επιτυχημένων περιοδικών. Οκ, ήμουν 21. Και η μόνη μου επαγγελματική εμπειρία ήταν ένα δίμηνο σε μια πολυεθνική. Και όταν έκοψε τα μαλλιά της κοντά, χάρηκα πάρα πολύ. Της πήγαινε πολύ και ήθελα να είναι φίλη μου για να της κάνω ένα φιλικό πατ πατ στην πλάτη για την τέλεια επιλογή της. Μετά από χρόνια αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου και να στείλω το βιογραφικό μου σε εκείνο το περιοδικό. Όταν μετά από μερικές η ίδια η Ε. μου έστειλε μήνυμα και μου ζητούσε να βρεθούμε δεν μπορούσα να το πιστέψω. ΄Οταν μου συμβαίνει κάτι πολύ μάτζικ δεν χοροπηδάω από την χαρά μου, ούτε ουρλιάζω μην τυχον και το γρουσουζέψω. Έψαχνα ρούχα από τρία βράδια νωρίτερα. Τίποτα δεν ταίριαζε στην περίσταση και τελικά έβαλα κάτι που δεν μου άρεσε, όπως συμβαίνει σε όλα τα σημαντικά ραντεβού. Όταν συνάντησα την Ε. το πλατύ της χαμόγελο με έκανε να ξεχάσω πως σ αυτή την συνάντηση το βιογραφικό μου θα είναι μέρος της συζήτησης. Το χρυσό καδενάκι με τα τρία αρχικά που έμοιαζε κατά πολύ με το δικό μου με έκανε να ξεχάσω πως είμαστε στο καφέ ενός από τα αγαπημένα μου περιοδικά. Και το ότι μιλούσα με την αγαπημένη μου συντάκτρια για τους μπαμπάδες μας με έκανε να ξεχάσω ότι οι επιτυχημένοι των περιοδικών είναι απρόσιτοι. Όσο βρίσκαμε κοινά, χαμογελούσαμε πλατιά, αλλά μέχρι εκεί. Παρέμεινα σφιγμένη και ταραγμένη παρόλο που πια δεν ήμουν 21 και που είχα μια σημαντική προυπηρεσία σε μεγάλες εταιρείες, είχα, όσο να πεις ξεψαρώσει γενικά. Τελικά δεν ξεκίνησα να δουλεύω εκεί, αλλά με την Ε. κρατήσαμε επαφή. Μιλούσαμε συχνά και λέγαμε τα νέα μας, χαλαρά. Μια μέρα μου πρότεινε να προωθήσει τα μαθήματα μακιγιάζ που κάνω μέσω του blog του περιοδικού. Ναι φίλη, δεν το πίστεψα. Δεν χοροπήδησα για να μην το γρουσουζέψω αλλά δεν το πίστεψα. Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό και κυρίως ήταν πολύ καλοπροαίρετο για τις μέρες μας. Κι όμως, μερικές μέρες μετά το λινκ με το ονομά μου και τα μαθηματά μου ήταν γεγονός. Η Ε. είχε κρατήσει τον λόγο της. Συνεχίσαμε να μιλάμε, να λέμε τα νέα μας και κάποια μέρα μου είπε πως ίσως να ξεκινήσει ραδιόφωνική εκπομπή. Τότε είπα να με σκεφτεί για βοήθεια. Και μου είπε ναι. Το ξέχασα μεμιάς -για να μην παίρνω θάρρος- και δεν χοροπήδησα με κρυφή σκέψη να έρθει μια μέρα που να το κουβεντιάσουμε στ αλήθεια. Όταν ένα πρωί με πήρε και με ρώτησε αν θέλω να κάνουμε μαζί την εκπομπή, παραλίγο να βάλω τα κλάμματα. Όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο με ρωτούσε γιατί δεν ακούει ουρλιαχτά και γιατί δεν χοροπηδάω από την χαρά μου. Και εγώ είχα παγώσει. Όμως φίλη, μόλις κλείσαμε χοροπήδησα, να το ξέρεις. Ηταν τόση η χαρά μου που ξέχασα την προκατάληψη μου και το έριξα στο τραμπολίνο. Σχεδόν για δύο μέρες χοροπηδούσα. Περπατούσα χοροπηδηχτά. Χοπ, Χοπ.. και μέχρι τώρα δεν γρουζουζεύτηκε τίποτα.. Καλού κακού φτύνω τρεις φορές τον κόρφο μου ε! ΥΓ. Αυτές τις μέρες η Ε. και εγώ ετοιμάζουμε την εκπομπή ΜΑΣ. Η Ε. και εγώ. Καταλαβαίνεις; Μιλάμε στο τηλέφωνο και βρίσκουμε τρομακτικά κοινά σημεία που μόνο γέλια μας προκαλούν. Καταλαβαίνεις;