Η συμβουλή

Εχω ξαναγράψει για τον φίλο μου τον Β. σε παλιότερο πόστ.
Σου θυμίζω: Ο Β. είναι παντρεμένος με την Δ. Πριν παντρευτεί όμως, είχαμε κάνει άπειρες βόλτες και είχαμε κάτσει στα μισά τουλάχιστον σκαλοπάτια του κέντρου σκασμένοι στα γέλια. Είχαμε πει μεγάλα μυστικά και είχαμε ξυπνήσει πολύ κόσμο από τα τραγούδια μας. Τα παράφωνα.
Ο Β. είναι δύο χρόνια μεγαλυτερός μου μα έχει την σοφία ενός ηλικιωμένου. Μπορεί να κάνει χαβαλέ και σαματά με την ίδια ευκολία που μπορεί να σταθεί σε μια μεγάλη εμπορική συμφωνία. Σου προκαλεί ασφάλεια ως φίλος. Είναι εκεί πάντα με μια καλή κουβέντα ή με ένα σχόλιο που θα σε επαναφέρει. Ξέρει να διαλέγει μέρη, φαγητά, ταινίες, μουσική. Είναι πανέμορφος και όταν βγαίναμε για ποτά καμάρωνα που έμπαινα σε μαγαζιά μαζί του γιατί είναι πολύ στιλάτος και πολύ μούρη. Θυμάμαι μια φορά σε έναν πεζόδρομο -κανείς δεν θυμάται που- μια παρέα από κορίτσια όταν τον είδαν σκουντούσαν η μια την άλλη. Τότε εκείνος γύρισε προς τα εμένα που ακόμα μάζευα πράγματα από το τραπέζι μας και μου φώναξε «το κράνος να μην ξεχάσεις αγάπη». Εκείνες γύρισαν και με κοίταξαν με απέχθεια, έτσι όπως ήμουν με το μαζεμένο άφτιαχτο μαλλί μου και με το στρατιωτικό μου παντελόνι. Για τις επόμενες ώρες πρόσεχα πολύ που πατάω και πως περπατάω.
Ο Β. ξέρει για μένα πολλά περισσότερα από όσα θα έπρεπε να ξέρει ένας άντρας φίλος και τα περισσότερα από αυτά τα έμαθε χωρίς κόπο. Ένα τηλέφωνο, ένα «δεν είσαι καλά», μια βόλτα στον Λυκαβηττό. Έτσι, απλά μάθαινε τα πάν τα. Και ποτέ δεν το μετάνιωσα. Γιατί πάντα άκουγε και μετά τα ξεχνούσε. Μου έκανε πάντα εντύπωση που ποτέ δεν έδινε συμβουλές. Ούτε μια φορά δεν μου είπε κάνε αυτό. Ίσως μια δυό φορές να μου έδειξε τον δρόμο αλλά ποτέ δεν μου είπε «εγώ θα έλεγα να κάνεις αυτό». Και το κυριότερο ποτέ δεν μου είπε «εγώ στα έλεγα»
Στον καναπέ του, με την Δ. να πηγαινοέρχεται με κρακεράκια, πατατάκια και ποτά δεν μιλούσε. Κάπνιζε, έπινε το malt του και με κοιτούσε όσο μιλούσα. Δεν είπε ούτε μια κουβέντα και ας έκανα 15 λεπτο σερί αφήγησης.
Όταν τελείωσα, άνοιξε το στόμα του και είπε. Και ο χρόνος σταμάτησε. Μόλις τελείωσε αυτό που είχε να πει και αφού πέρασαν μερικά λεπτά κατάλαβα πως η Δ. είχε μείνει με ένα τιρμπουσόν στο χέρι, αποσβολωμένη. Ο Κ. κρατούσε ένα ποτήρι και κοιτούσε τον Β. με γουρλωμένα μάτια. Ο Β. απευθυνοταν σε μένα με μια συμβουλή. Και εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Φίλε μου..καλέ μου φίλε.. δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Θα την βάλω μαζί με τις συμβουλές που έχω κρατήσει από το άλλο Β της ζωής μου. Το κεφαλαίο. Ξέρεις.