Σήμερα το μεσημέρι, πρώτη ηλιόλουστη μέρα μετά από το προχτεσινό χιόνι, πηγαίνοντας στο γραφείο συνάντησα τρία αγόρια γυμνασίου να κρατάνε από μια χιονόμπαλα, να κάθονται σε ένα παγκάκι και να γλείφουν το χιόνι. Υπέθεσα πως μέχρι την Παρασκευή θα έχουν κάποιο τέστ τα μαθηματικά και υπολογίζουν σε πυρετό και άλλα που θα τους κρατήσουν σπίτι. Απέναντι στα σχολικά γήπεδα μια παρέα κοριτσιών έπαιζε βόλει και χασκογελούσε.
Θυμήθηκα εμάς. Τα κορίτσια έπαιζαν βόλει και τα αγόρια μπάσκετ. Όποτε τύχαινε να παίξουμε όλοι μαζί κάτι περνούσαμε πραγματικά καλά. Τα αγόρια της τάξης μου νομίζω περισσότερο μας έβλεπαν σαν αδερφές τους παρά ως κορίτσια και η απόδειξη είναι πως ποτέ -απ όσο ξέρω- δεν δημιουργήθηκε κάποια σχέση στην τάξη μας.
Δίπλα από το σχολείο μας υπήρχε το γήπεδο της τοπικής ομάδας ποδοσφαίρου και συνηθως κάναμε εκεί ζέσταμα για την ώρα της γυμναστικής. Κάναμε τέσσερις πέντε γύρους και μας έβγαινε η γλώσσα. Ενας γυμναστής, που τώρα μάλλον έχω την ηλικία που είχε εκείνος τότε, έκανε πάντα μα πάντα το ίδιο αστείο: ότι η μετεξεταστέοι τον Σεπτέμβριο θα μπουν στο γήπεδο και θα κυνηγούν μια κότα. Μα πόσο αστείο μας είχε φανεί την πρώτη φορά, και μα πόσο ηλίθιο τις επόμενες. Μέχρι το τέλος της χρονιάς γελούσαμε από νευρικότητα κάθε φορά που το έλεγε.
Σε εκείνους τους γηπεδικούς γύρους λέγαμε τα καλύτερα αστεία, τα μεγαλύτερα μυστικά και κάναμε τα πιο πετυχημένα πειράγματα.
Έχω πυρετό και αυτό το ποστ ειλικρινά δεν έχει κάποιο λόγο ύπαρξης. Βασικά δεν έχει θέμα, αρχή, μέση και τέλος. Δεν θέλω να καταλήξω κάπου βρε αδερφάκι μου..
(αν ήξερα πόσους γύρους θα κάνω και μετά το σχολείο σε εκείνο το γήπεδο ίσως κρατούσα μερικούς κάβα από τότε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου