Εκείνες και εγώ

Την έλεγαν Κατερίνα, ήταν από την Αλεξανδρούπολη, διακοσμήτρια. Είχε μακριά μαύρα μαλλιά. Όσα ξέρω για εκείνη είναι ότι φορούσε μακριά φορέματα και σανδάλια το καλοκαίρι, πως δήλωνε παντού για την χίπικη ζωή της και για τα χαιμαλιά της που ήταν διάσημα στην Σαμοθράκη. Την έβλεπα σε κάποιες φωτογραφίες μέσα σε σκηνές κάμπινγκ ή άλουστη τυλιγμένη σε sleeping bags να χαμογελάει με τα λίγο στραβά δόντια της και μερικές φορές την συμπαθούσα. Υπήρχαν βράδια που τηλεφωνούσε για τον χαλασμένο θερμοσίφωνα και τις Κυριακές που ζητούσε καμιά ιδέα για ταινία..Εκείνες τις ώρες σκεφτόμουν το χαμόγελο με τα στραβά δόντια και έδινα τόπο στην οργή. Η Κατερίνα υπήρξε στην ζωή μας για έναν ολόκληρο χρόνο. Κλαψούριζε στο τηλέφωνο, άφηνε σημειώματα, λουλούδια και cd με μουσική. Ουφ! Τηλεφωνούσε τις ώρες που θεωρούσε πιο ακατάλληλες για να ρωτήσει αν έχει βρεθεί η ζωγραφισμένη πάνινη τσάντα της, μήπως βρήκαμε την ζωγραφισμένη πάνινη τσάντα και αν βρούμε την ζωγραφισμένη πάνινη τσάντα της να την ειδοποιήσουμε ότι ώρα και αν είναι, εκείνη η ζωγραφισμένη πάνινη τσάντα σημαίνει πολλά για εκείνη και άλλα διάφορα. Για μερικές εβδομάδες ψάχναμε με μανία να βρούμε μια ζωγραφισμένη πάνινη τσάντα μέσα σε ένα σπίτι 120τμ. Ο στόχος ήταν να βρούμε και να δώσουμε την ζωγραφισμένη πάνινη τσάντα μπας και ηρεμήσουμε. Η πάνινη τσάντα δεν βρέθηκε ποτέ. Τότε κατηγορήθηκα ότι είχα βρει την γαμώτσάντα και την είχα πετάξει. Και ξέσπασε μεγάλος καυγάς που κράτησε τρείς μέρες με κλάματα, υστερίες και την απώλεια ενός ταξιδιού στο Μιλάνο -η Κατερίνα το ήξερε-. Ενάμιση χρόνο μετά, στο Ναύπλιο έτυχε να συναντήσουμε την Κατερίνα να κρατάει μια ζωγραφισμένη πάνινη τσάντα. Εκείνη την ζωγραφισμένη πάνινη τσάντα.
Την έλεγαν Σοφία, ήταν ηθοποιός στα πρώτα της βήματα και ήξερα από νωρίς ότι δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Η Σοφία έμενε στο αποκάτω διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία χωρίς ασανσέρ. Κάθε φορά που ανεβαίναμε συναντούσαμε την αδερφή της, την κολλητή της, την συγκατοικό της. Ποτέ την Σοφία, γιατί όπως φρόντιζαν όλοι να μαθαίνουμε η Σοφία ήταν χάλια, με πρησμένα μάτια, δεν μπορούσε να μιλήσει, έχανε την μια οντισιόν μετά την άλλη, δεν έβγαινε από το σπίτι. Κάθε φορά που έλεγαν για την κακή κατάσταση της Σοφίας με κοιτούσαν στα μάτια λες και απευθύνονταν σε μένα. Λες και είχα ρωτήσει ποτέ τι κάνει η Σοφία. Τις φορές που τύχαινε να ανεβαίνω μόνη μου τις σκάλες στον δεύτερο όροφο πατούσα στις μύτες αν φορούσα ψηλά παπούτσια ή αν ήμουν άνετη ανέβαινα τρέχοντας. Παραδέχομαι πως ήταν βασανιστικό. Ένα απόγευμα Παρασκευής, ενώ εκείνος ταξίδευε από την Ρώμη για την Αθήνα, χαρούμενη πέρασα από το σούπερ μάρκετ, αποφάσισα να δεχτώ να χρησιμοποιήσω τα κλειδιά του σπιτιού που μου είχαν παραχωρηθεί και να μαγειρέψω κάτι ωραίο. Μπαίνοντας βρήκα φως και μάντεψα ότι ξεχάστηκε, μα άκουσα και ήχους. Και τότε στο μπάνιο είδα εκείνη. Την Σοφία. Να φοράει μια μπλούζα του Κ. και να κοιτάζεται στον καθρέφτη κλαμένη. Δεν τρόμαξε, δεν πτοήθηκε. Μόνο μου χαμογέλασε. Πέρασε από δίπλα μου, κοίταξε εμένα, κοίταξε τις σακούλες στα χέρια μου και έκατσε στον καναπέ. Μου χαμογέλασε και με ρώτησα τι θα ετοιμάσω. Δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω, γενικά τα χάνω σε κρίσιμες φάσεις. Άφησα τις σακούλες, έκατσα στον απέναντι καναπέ και την ρώτησα πως μπήκε. Μου είπε πως είχε πάντα κλειδιά. Και έβαλε τα κλάματα. Ρε φίλη, ειλικρινά, θυμάμαι τόσο έντονα ότι εκείνη την ώρα σκέφτηκα τα γιαουρτάκια που μπορεί να χαλούσαν αν δεν τα έβαζα στο ψυγείο άμεσα. Ναι οκ τόσο σκυλί είμαι μερικές φορές. Ένας άνθρωπος μπροστά μου έκλαιγε και εγώ σκεφτόμουν τα total. Όμως η Σοφία ήταν ηθοποιός και όλοι το ξέραμε αυτό. Ήμουν μαγικά ψύχραιμη και ας ήταν μπροστά μου μια κοπέλα με την μπλούζα του φίλου μου να κλαίει στον καναπέ του. Θυμάμαι το έκπληκτο βλέμμα της όσο με χάζευε να τακτοποιώ τα ψώνια και με ρώτησε «δηλαδή, δεν εγκαταλείπεις;;». Τότε σκέφτηκα πως η Σοφία αντιμετώπιζε τον Κ. σαν τρόπαιο και μόνο και χαλάρωσα γιατί ήταν μόνο θέμα εγωισμού. Της πρότεινα καφέ, με κοίταξε με αηδία, σκέφτηκα μονομαχίες στην Ραιδεστού και Καλλιόπης και παραλίγο να με πιάσει νευρικό. Το ύφος μου την εκνεύρισε και μετά από μερικά λεπτά ησυχίας εκείνη έσκισε μια δραματική κίνηση την μπλούζα του –στοίχημα το είχε προβάρει πολλές φορές- , την πέταξε κάτω και έκλεισε με δύναμη την πόρτα. Εγώ έφτιαξα ωραιότατο σουφλέ μόνο που μου έπεσε λίγο παραπάνω αλάτι. Δεν ανέφερα ποτέ το περιστατικό στον Κ. μόνο του πρότεινα να αλλάξει κλειδαριά. Μετά από μερικούς μήνες ο Κ. μετακόμισε. Τον βοήθησα και ας είχαμε χωρίσει. Προς το τέλος της μετακόμισης εκείνη σκέφτηκε να σφουγγαρίσει με χλωρίνη την είσοδο της και μερικά από τα σκαλοπάτια ανάμεσα στους δύο ορόφους. Ρίξαμε την πλάτη μιας παλιάς βιβλιοθήκης και πατούσαμε πάνω της. Στο τέλος όταν ανεβήκαμε να την μαζέψουμε, εκείνη βγήκε στην πόρτα και είπε κοιτάζοντας με «εσύ δεν γλίστρησες να σπάσεις κανένα πόδι να με θυμάσαι ε;». Δεν θες να ξέρεις την συνέχεια.
Με αυτή την σημαντική προϋπηρεσία δέχτηκα στην ζωή μου την Κατερίνα. Έμαθα για εκείνη και ομολογώ πως ήμουν πολύ προκατειλημμένη. Σε ετοιμότητα για μάχη. Περίμενα τον εχθρό με σηκωμένα μανίκια. Η Κατερίνα ήταν η δεκάχρονη σχέση εκείνου και ήξερε τα πάντα. Είχαν κάνει άπειρα ταξίδια μαζί. Προπονούνταν μαζί και είχαν ένα κοινό χόμπι που ήταν όλοι τους η ζωή. Είχαν στήσει μια εταιρεία μαζί. Είχαν μια κοινή παρέα. Πολλές αναμνήσεις. Ήταν η πληγωμένη, την είχαν χωρίσει. Ήταν η λυπημένη, την είχαν απορρίψει. Της πήρε μερικές μέρες ή εβδομάδες να συνηθίσει τα νέα δεδομένα. Μάλλον.
Η Κατερίνα ήταν εκείνη που έπρεπε να πηγαίνει στην ίδια εταιρεία με τον πρώην της ο οποίος σφύριζε χαρωπά ερωτευμένος κάθε πρωί. Η Κατερίνα έπρεπε να αλλάξει όλες τις συνήθειες και να ξεκινήσει από την αρχή. Η πρώτη φορά που είδα την Κατερίνα ήταν μια μέρα που έπρεπε να περάσω από το γραφείο τους. Δεν είχα δει ούτε μια φωτογραφία της αφού εκείνος είχε φροντίσει να μην μείνει ίχνος της που να με κάνει να νιώσω απειλή. Έπρεπε να ακούσω το όνομα της για να καταλάβω ποια είναι. Και η αλήθεια είναι πως ήμουν πολύ περίεργη να δω εκείνο το κορίτσι που με είχε εντυπωσιάσει με την διακριτικότητα της.
Ένα ψηλό κορίτσι, μελαχρινό με υποδέχτηκε, φάνηκε να ήξερε ποια είμαι, μου πρότεινε καφέ μέχρι να τελειώσει η συνάντηση που απασχολούσε εκείνον και μου έφερε το περιοδικό που είχε στην τσάντα της για να περάσει η ώρα. Πιάσαμε κουβέντα για καλλυντικά, ρούχα και ταξίδια. Εκείνος βγήκε από την αίθουσα και μας σύστησε. Με την Κατερίνα. Και τότε κατάλαβα. Θα σου πω παρακάτω τι.
Η Κατερίνα ήταν κουλ. Δεν είχε πάνινες τσάντες, έμενε μερικά στενά πιο κάτω αλλά δεν έπαιρνε όταν χαλούσε ο θερμοσίφωνας, δεν ήθελε να της προτείνουμε ταινίες, δεν παραμόνευε στα στενά, δεν άφηνε σημειώματα, δεν χρησιμοποιούσε χλωρίνη, δεν είχε κατά τύχη ξεχάσει διάφορα πίσω της, δεν είχε φροντίσει να την θυμόμαστε με κάθε τρόπο.
Έχω υπάρξει και εγώ πρώην. Το κορίτσι κάποιου που προυπήρχε. Έχω υπάρξει η πολύχρονη σχέση κάποιου. Η Κατερίνα κάποιου. Αλλά καλέ μου αναγνώστη μάρτυς μου ο θεός και αν κάποιος έχει να αποδείξει το αντίθετο ας μου το τρίψει στην μούρη, έχω αφήσει στην ησυχία τους τους πρώην μου, σέβομαι το τέλος μιας σχέσης και την αρχή μια νέας σχέσης από μέρους του άλλου.
Μετά από όλα τα παραπάνω και με το δείγμα της Κατερίνας να με κάνει να χαμογελάω καθησυχασμένη έχω να καταλήξω με καμάρι στα εξής:
1. Οι πρώην που έχουν κολλήσει, κάτι πρέπει να λύσουν με κάποιον ειδικό. Εγώ δεν έχω ανάμειξη. Ούτε θέλω.
2. Όσοι επιτρέπουν στους/στις πρώην να εισβάλλουν, κάτι πρέπει να λύσουν μέσα τους. Ίσως χωρίς ειδικό. Εγώ δεν θέλω να έχω ανάμειξη. Και δεν θα έχω.
3. Παραδέχομαι όσους δεν απολαμβάνουν και δεν ταΐζουν τον ναρκισσισμό/εγωκεντρισμό τους με κορίτσια με πρησμένα από το κλάμα μάτια για χάρη τους. Όσους έχουν την μαγκιά να αρχειοθετήσουν μια σχέση που τελείωσε.
4. Παραδέχομαι εσένα που έχεις τα κότσια να σβήσεις έστω κάποιες φωτογραφίες, να πας στο Use και όλα τα άλλα. Να ξέρεις πως το εκτιμώ βαθιά. Και ας νευριάζω που άφησες να κάνω δικό μας το στίχο που ανήκει σε άλλον.
5. Και με εκτιμώ και μένα, γιατί θα μπορούσα να σου φτιάξω μια ωραία ιστορία για μια δήθεν φίλη μου που αντιμετώπιζε θέματα με τις πρώην των φίλων της. Μεγάλο σχολείο τα κορίτσια, αλλά και εγώ σκυλί, να το πούμε και αυτό.

ΥΓ. Ουφ τα είπα!