Στην πραγματικότητα

Εδώ και καιρό πάμε για καφέ με τους φίλους μας και λέμε την ίδια ιστορία για την οικονομική κρίση. Για τους απλήρωτους μισθούς, τους δικούς μας ή των γνωστών μας, για μια δύο απολύσεις. Κάποιοι από εμάς έχουν χάσει την δουλειά τους, την χάνουν από ώρα σε ώρα ή έχουν στριμωχτεί πολύ. Κάποιοι συνεχίζουμε να πίνουμε τα ποτά μας στην Μαβίλη, να πηγαίνουμε για βρώμικο και να προβληματιζόμαστε για τις τάσεις στην μόδα και πόσα like θα κάνουν στο status μας οι φίλοι μας.

Η δική μου πραγματικότητα είναι κάπου στην μέση και την εντόπισα το τελευταίο 12ωρο.

Εχτές έβαλα το μπουφάν μου, τα γάντια μου, κάμποσα ευρώ στην τσέπη και κατευθύνθηκα κάπου προς την Πανόρμου. Ακόμα και αν αυτά είναι όλα και όλα τα χρήματα που έχω στην διάθεση μου, όλα θα τα πάρω. Όχι απαραίτητα για να τα ξοδέψω –άσχετα τι λένε οι στατιστικές- αλλά για να ξέρω πως έχω χρήματα για ό,τι συμβεί. Παλιότερα έπαιρνα λιγότερα χρήματα μαζί μου, τώρα ο ανάποδος άνθρωπος, τα παίρνω όλα σαν να μην υπάρχει αύριο.
Λίγο πιο μετά γύρισα σπίτι, έβαλα την αυτόνομη θέρμανση στο 25, έφαγα, μίλησα με την Α. στο τηλέφωνο ενώ συγχρόνως έπαιζα με το κινητό και τον υπολογιστή.
Έστρωσα το παπλωματάκι μου, έβαλα τις πυτζαμούλες μου και κοιμήθηκα.

Σήμερα το πρωί και ενώ είχα ξεκινήσει για το γραφείο, γκρινιάζοντας για το ότι πάλι έπρεπε να τρέξω για να προλάβω να λούσω τα μαλλιά μου, ότι δεν πρόλαβα να αλλάξω τσάντα και δεν ταιριάζει μ αυτά που φοράω και πότε θα συμπεριφερθώ στιλιστικά σαν γυναίκα, για το κρύο και για την κακή μου τύχη που πρέπει να ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί, τον είδα. Στην ηλικία μου, ξανθός με ανακατεμένα μαλλιά, αξύριστος και από την απόχρωση της επιδερμίδας του υπέθεσα ότι είναι και ξένος. Περπατούσε με αργά βήματα, σκυμμένος προς τα κάτω, σχεδόν όπως κάνουν όλοι οι 30+ τα πρωινά που βαριούνται να πάνε στο γραφείο. Όσο με πλησίαζε παρατηρούσα ότι τα μαλλιά του ήταν και άλουστα εκτός από ανακατεμένα, ότι δεν φορούσε παπούτσια και ότι το μπουφάν του είχε σχεδόν λάσπες. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και η αναπνοή μου νομίζω σταμάτησε.
Με ρώτησε αν ξέρω που μπορεί να βρει εφημερίδες και κούτες, σε άπταιστα ελληνικά. Και εγώ ψέλλισα ένα «όχι, όχι δεν ξέρω», αλλά εκείνος μάλλον συνηθισμένος από την άρνηση με είχε προσπεράσει πριν καν το πω. Στα επόμενα βήματα που έκανα σκέφτηκα πως ήθελα να του πω «έλα, πάμε σε αυτό το mini market να ρωτήσουμε» και να έδινα τα χρήματα που είχα μαζί μου για να του πάρω ότι χρειαζόταν. Διακριτικά γύρισα και τον κοίταξα να ψάχνει στον επόμενο κάδο, έσκυψα, κοίταξα την τσάντα μου, τις ζεστές καινούργιες μου μπότες, το καθαρό μου μπουφάν και γρύλισα στον εαυτό μου που δεν βρήκα το θάρρος να κάνω κάτι ουσιαστικό.

Το καλοκαίρι που πήγαινα για τρέξιμο στον Λυκαβηττό, κάθε φορά ένας άστεγος μου κουνούσε το χέρι καθισμένος σε ένα παγκάκι γεμάτο τσάντες γύρω γύρω. Τις πρώτες φορές δεν είχα ανταποκριθεί, είχα κολλήσει. Όμως στην συνέχεια ανταπέδιδα και μερικές φορές όταν δεν κοιτούσε προς το μέρος μου του φώναζα τρέχοντας ένα γεια. Ένα από εκείνα τα απογεύματα δεν είχα όρεξη για τρέξιμο και απλά περπατούσα. Τον είδα μαζί με μια στρατιά αδέσποτα σε ένα από τα δρομάκια του βουνού και του μίλησα. Μου είπε ότι το παγκάκι είναι το σπίτι του και όταν βρήκα το θάρρος να τον ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι (αλήθεια σου λέω, θέλει πολύ θάρρος να το ρωτήσεις αυτό) μου είπε πως δεν πεινάει αν αυτό εννοώ αλλά μόνο ζεσταίνεται από τον καύσωνα τα μεσημέρια. Τις πρώτες μέρες του χειμώνα τον έβλεπα στον κάδο του Περιφερειακού αλλά δεν τον χαιρετούσα γιατί φανταζόμουν ότι δεν θα με αναγνώριζε και θα τον τρόμαζα. Ένα Σάββατο στις αρχές Δεκεμβρίου που όλα τα μέσα έλεγαν πως θα χιόνιζε στην Αθήνα, τον σκέφτηκα. Νωρίς το απόγευμα και ότι είχε αρχίσει να χιονίζει, πήγα από το «σπίτι του», δεν ήταν εκεί. Σκέφτηκα ότι μάλλον θα βρίσκεται σε κάποιο άδειο σπίτι, κάπου ίσως πιο ζεστά. Στον δρόμο για το σπίτι μου, ήξερα πως θα βάλω το καλοριφέρ, θα φάω και ίσως πάω και για ένα ποτό στην Μαβίλη, ίσως έγραφα κάτι και στο στάτους μου αλλά να μην μετρούσα ποτέ τα like.

PS Μέχρι να απολυθώ, την έχω χεσμένη την κρίση (sic)