Πολλά χρόνια πριν, όταν οι άνθρωποι ύφαιναν σε αργαλιούς, είχαν το λάδι σε στάμνες και έπλεναν τα ρούχα στο ποτάμι, σε ένα χωριό της Ηπείρου μια νεράιδα μάγεψε ένα παλλικάρι και τον άφησε να πιστέψει οτι αφού της έκλεψε το μαντίλι θα έπρεπε να τον ακολουθήσει για να το πάρει πίσω. Και έτσι έκαναν μια μεγάλη οικογένεια με νεραιδόπαιδα και νεραιδοεγγόνια.
Λίγα χρόνια πιο μετά, όταν ακόμα οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν περισσότερα αστέρια στον ουρανό από ότι σήμερα, όταν δεν διπλοκλείδωναν την πόρτα τους και όταν έλεγαν αυτό που σκέφτονταν χωρίς να το ελέγχουν μήπως και παρεξηγηθούν, τότε ένα ζευγάρι ροφών αποφάσιζε να κάνει την οικογενειά του κάπου κοντά στην Εύβοια. Το μικρό ψαράκι διέφευγε από παντού και κρυβόταν τόσο περίτεχνα που όλος ο θαλάσσιος κόσμος το ονόμασε ροφό-Παλαιοκώστα.
Και μερικά χρόνια αργότερα, γεννήθηκε ένα κορίτσι που αγαπούσε τους πέτρινους φάρους, τα βερύκοκα, τα βότσαλα. Μετρούσε πόσα αστέρια μπορεί να δει κάτω απο την φωτισμένη πόλη, διπλοκλείδωνε την πόρτα της τα βράδια και απέφευγε τους ανθρώπους που φίλτραραν την σκέψη τους και η ζωή του έμοιαζε ξωτικένια.
Στα σημερινά χρόνια που τ αστέρια μοιάζουν τόσο λίγα (αλλά δεν είναι) ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος και ο πιο νέος νεραιδο-εγγονός ένωσε τις δυνάμεις του μαζί με το ξωτικό-κορίτσι και τον ροφό-Παλαιοκώστα... έτσι ...χωρίς λόγο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου