Ο αυτοσαρκασμός είναι όπλο!

Σήμερα το πρωί ξύπνησα νωρίς με σκοπό να βρεθώ στην ασφαλιστική στην Ακαδημίας και μετά στην Πλατεία Βικτωρίας για να πάρω τα εισιτήρια για την Κύθνο. Εκανα ένα γρήγορο μπάνιο και στην επιχείρηση μποτέ, άπλωσα κρέμα ακόμα και στις πατούσες μου. Κακή ιδέα γιατί με τις σαγιονάρες και τις κατηφόρες του Λυκαβηττού δεν το κάνεις δύσκολα slalom!
Στο λεωφορείο για την Ακαδημίας μια έφηβη με μπάγκι παντελόνι και αθλητικά με ροζ φλουο κορδόνια μου στρίβει το παπουτσι της πάνω στο μικρό μου ποδο-δαχτυλακι και το σβήνει -απο τον σωματικό μου χάρτη- σαν γόπα.
Την κοιτάζω στραβά, με κοιτάζει με θράσος και την ρωτάω.. "Συγνώμη??????" ειρωνικά. Μου απαντάει "Δεν πειράζει" και γουρλώνω τα μάτια. Δυό στάσεις μετά, κατεβαίνω με τα γουρλωμένα μου μάτια και κατευθύνομαι προς την οδό Αμερικής. Απο μακριά βλέπω την πινακίδα της ασφαλιστικής και όσο κοιτάζω ψηλά δεν βλέπω την λιμνούλα απο βρωμόνερα air condition και πατάω μέσα. Σκέφτομαι τα πεντακάθαρα ενυδατωμενα ποδαράκια μου με το υπέροχο γαλλικό τους πεντικιούρ και μετά το πατημένο μικρό δαχτυλάκι και τα βρωμόνερα. Παίρνω νερό και χαρντομάντηλα, στέκομαι σε μια είσοδο πολυκατοικίας και καθαρίζω όπως όπως το ποδι μου. Τελειώνω με την ασφαλιστική και κατευθύνομαι προς την Πλατεία Βικτωρίας αποφασισμένη να το πάω με τα πόδια.
Στρίβω απο την Πατησίων προς την Χέυδεν και θυμάμαι ακριβώς πάνω στην γωνία ότι έπρεπε να πάω απο το προηγούμενο στενό και απότομα στρίβω πάλι προς τα πίσω. Σε μερικά δευτερόλεπτα ακούω μια φωνή "Δεσποινίς!Δεσποινίς" και βλέπω έναν αστυνομικό να με πλησιαζει. Αστραπιαία σκέφτομαι ότι μαζί μου δεν έχω τίποτα εκτός απο τα λεφτά για τα εισιτήρια, τα κλειδιά μου και το κινητό μου. "Ορίστε" λέω.
-"Γιατί ταραχτήκατε μόλις μας είδατε?"
-"Α, μπα" λέω. "Δεν σας πρόσεξα καν, απλά θυμήθηκα ότι έπρεπε να στρίψω στο προηγούμενο στενό"
-"Την ταυτοτητά σας παρακαλώ την έχετε μαζί σας?" ευγενέστατος...
Με το κεφάλι προς τα πανω γνέφω όχι χαμογελαστή. Με μια δόση χαριτωμενιάς.
-"Πρέπει να σας πάμε στο τμήμα για εξακρίβωση. Που πηγαίνατε?"
-"Σας είπα. Να πάρω κάποια εισιτήρια" και λέω την διεύθυνση του πρακτορείου. Εκείνη την στιγμή εκείνος χαμογελάει με την αμηχανία μου και εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία για μαλακισμό.
-"Με την μηχανή θα με πάτε?"
-"Οχι δεσποινίς με τα πόδια ή θα ζητήσουμε περιπολικό"¨
-"Δεν μπαίνω σε περιπολικό, είναι βρώμικα"
-"Με τα πόδια δεσποινίς"
Σ αυτό το σημείο σταμάτησα να το διασκεδάζω και του λέω:
-"Να σας πω τα στοιχεία μου και να σας ορκιστώ ότι είμαι αυτή που σας λέω?"
Νευρικό γέλιο τον έπιασε τον ένστολο νεαρό.
-"Θα σας αφήσουμε να φύγετε" μου λέει "αλλά να έχετε πάντα την ταυτότητα μαζί σας"
Και έφυγα.. περπατώντας άτσαλα γιατί το ένα πατουσάκι μου είχε ακόμα κρέμα και γλυστρούσε ενώ το άλλο ήταν σκουπισμένο με το χαρτομάντηλο. Δύσκολο να περπατάς και να γλυστράει μόνο το ένα πόδι.
Στον γυρισμό πέρασα απο το απέναντι πεζοδρόμιο και κούνησα τον φάκελο με τα εισητήρια στο ένστολο νιάτο. Και εκείνος μου κούνησε το κεφάλι.

"Καλές διακοπές κύριε πόλισμαν" ήθελα να του φωνάξω.. πεταρίζοντας τα βλέφαρα με νάζι αντάξιο της Αλίκης..