Την εποχή που φορούσαμε mules σε όλα τα ύψη και τα χρώματα, κάπρι παντελόνια και στρατιωτικά παντελόνια μέσα απο τις μπότες (δηλαδή αρχές του 2000) γνώρισα ένα κορίτσι που είχε γεννηθεί την ίδια μέρα με μένα. Ψηλή, με έντονα χαρακτηριστικά και αέρα αντάξιο δυναμικότητας Κάβο Ντόρο σε μεγάλα μποφόρια. Ταμπεραμέντο με τα όλα του. Σου μιλούσε και καθόσουν σούζα. Οχι χιτλερικά αλλα το επέλεγες και σ άρεσε!
Με εκείνο το κορίτσι συνεργαστήκαμε στην δουλειά και μοιραστήκαμε πολλά μυστικά και συμβουλές για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Εκεί που δουλεύαμε μας την βαρούσε, τα παρατούσαμε όλα (μας έπαιρνε) και πηγαίναμε στα βιβλιοπωλεία με τις ώρες, στα παπουτσάδικα και στον Χόντο. Γυρίζαμε, τρώγαμε και κάναμε δουλειά μέχρι αργά.
Οι επαγγελματικές επιλογές και διάφορες αποφάσεις της προσωπικής μας ζωής, μας οδήγησαν να κινηθούμε σε άλλους χώρους και να χαθούμε εντελώς ύστερα απο ένα διάστημα.
Τέσσερα χρόνια μετά εντελώς τυχαία την πέτυχα ξανά και ένα απόγευμα σε μια 5 ωρη συνάντηση λύσαμε όλα τα κενά των χρόνων που μεσολάβησαν και όλα ξαφνικά έγιναν όπως πριν.
Από εκείνο το απόγευμα μέχρι σήμερα έχουμε μαλώσει, έχουμε πάει μαζί διακοπές, έχουμε ξαναμαλώσει, έχουμε συνεργαστεί, έχουμε αναπτύξει επαγγελματικές ιδέες, έχουμε κάνει μούτρα η μια στην άλλη, έχουμε γκρινιάξει, έχουμε γελάσει, έχουμε αγαπηθεί σαν αδερφές. Εχουμε στήσει μετακόμιση, έχουμε οργανώσει ταξίδι αστραπή, έχουμε πνιγεί στο άγχος μας. Θα σηκώσει το ακουστικό αν την πάρω στις 12, στις 3 ή στις 6 το πρωί. Και όταν βεβαιωθεί οτι δεν χρειάζομαι κάτι θα μου το κλείσει στα μούτρα και θα συνεχίσει τον ύπνο της. Η μαμά της με θεωρεί παιδί της και αδερφή της κόρης της. Είναι η πρώτη φορά σε μια φιλία μου που το πράγμα έχει τέτοια επισημότητα και τέτοιου είδους αναγνώριση.
..Μέχρι τώρα νόμιζα ότι το πιο μαγικό που μπορεί να σου συμβεί σε μια φιλία είναι να ταιριάζεις εύκολα σε πολλά με τον άλλο και να βρίσκεις κοινά. Ομως όχι! Υπάρχει κάτι πιο μαγικό: Να μπορείς να πιστέψεις ότι μερικοί άνθρωποι είναι ΦΙΛΟΙ επειδή δεν ακούν τις γκρίνιες σου αλλά σε βοηθάνε να τις λύσεις. Δεν αρκεί να σε κοιτάζουν στα μάτια και να σου κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά όταν μιλάς για ένα σου πρόβλημα. Αλλά να σε παίρνουν απο το χέρι, τις στιγμές που εσύ δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά και να σου δείχνουν τις πιθανές λύσεις.
Είναι σαν την ιστορία με την μετακόμιση. Ενας φίλος θα σε ακούσει να γκρινιάζεις για την κούραση, θα σε συμβουλεύσει, θα απαντήσει σε όλες τις αγχωμένες κλήσεις σου. Μα ένας ΦΙΛΟΣ θα σου φέρει κούτες και φορτηγάκι, θα σε βοηθήσει να τα γεμίσεις, θα σου κάνει πλάκα και πλάνα, θα σε πάρει απο το χέρι να σε σηκώσει οταν κλατάρεις. Γιατί όσο ζεις μαθαίνεις..
Σε ευχαριστώ φίλη μου που υπάρχεις και που με αγαπάς...Είναι όλα αμοιβαία :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου