Κρατάω το κεφάλι μου στην αριστερή παλάμη μου, με το άλλο χέρι δακτυλογραφώ και κοιτάζω βαριεστημένα την οθόνη. Έξω έχει μια υπέροχη μέρα και σε λίγο θα φύγω απο το γραφείο. Αλλάζω παλάμη, αλλά για λίγο, το αριστερό κουράζεται όταν πληκτρολογεί μόνο του. Σκέφτομαι ότι το δεξί απλά αντέχει λίγο παραπάνω επειδή είναι πιο "δουλεμένο" αλλά σύντομα και εκείνο θέλει βοήθεια απο το αριστερό.
Σαν τους ανθρώπους. 'Οταν είναι δύο μαζί, τα καταφέρνουν καλύτερα.
Σαν την σχέση, αποτελείται απο δύο. Μερικές φορές και απο τρείς. Χμ.. Απέτυχα σ αυτό το παράδειγμα και συνεχίζω.
Τα μάτια μου κουράζονται να κοιτάζουν την οθόνη και ζητάνε ένα διάλλειμα έξω το παράθυρο. Ο ήλιος τα κάνει να κλείνουν συνηθισμένα στα γκρί χρώματα του γραφείου. Γυρίζω το κεφάλι μου και εκείνα ασφαλή ανοίγουν ξανά..
Σαν τους ανθρώπους. Οταν αντικρίζουν κάτι που δεν έχουν συνηθίσει, τρέχουν σε ασφαλή μέρη να προστατευτούν.
Σαν την σχέση. Λίγο πριν την ξεκινήσεις κάνεις βήματα πίσω. Φοβάσαι μην πληγωθείς και δεν θες. Αλλά θες.
Οταν έκατσα στο γραφείο μου, ξανά κοίταξα την ηλιόλουστη θέα απο το παραθυρό μου και τα μάτια μου ήταν πιο ανεκτικά.
Σαν τους ανθρώπους. Οταν ξέρουν πως αυτό που δεν έχουν συνηθίσει είναι πράγματι ωραίο, μπορεί να τρέχουν προς τα πίσω αλλά τελικά θέλουν να σταθούν και να το χαρούν.
Σαν την σχέση. Μπορεί να τρέμεις να αφήσεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί αλλά θες να κοιτάξεις τι κρύβει απο πίσω της. Χαρές και λύπες. Ξέρεις εσύ..
Το σκέφτομαι καλύτερα.. Θέλω να δω τον ήλιο. Σηκώνομαι απότομα και πάω στο παράθυρο. Χωρίς έλεος κοιτάζω τον ουρανό, μετά τον ήλιο. Για λίγο. Για ελάχιστα. Τα μάτια κλείνουν αυτόματα να προστατευτούν. Με κλειστά τα μάτια σκέφτομαι:
Σαν τους ανθρώπους. Οτι και να τους πληγώσει τελικά, έχουν τους μηχανισμούς να προστατεύσουν τον εαυτό τους.
Σαν την σχέση, αν δεν την ζήσεις δεν θα μάθεις ποτέ πόσο καίει..
Ξανακάθομαι στο γραφείο μου και χρησιμοποιώντας τα δύο μου χέρια, γράφω αυτό το κείμενο. Παράλληλα στέλνω μερικά sms, χαμογελώντας.
Εσένα θα σε τρομάξει ένας τόσο δα ήλιος?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου