Φιλοσοφίες του Στέλιου

"Απο την ώρα του τελευταίου θηλασμού, καλό είναι να αρχίσουμε να μαθαίνουμε να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας" λέει ο σοφός φίλος μου Στέλιος, που λόγω ηλικίας (37) ξέρει τα πολλά και ο νους του κατεβάζει.
Αν τον αφήσεις να σου αναπτύξει την θεωρία του θα προσπαθήσει να σε πείσει, πως ακόμα και πριν τα πρώτα βήματα πρέπει να έχεις θέσει υποσυνείδητα τις βάσεις για ένα σταθερό μέλλον με εναλλακτικές και στόχους. Συνήθως σ αυτό το σημείο κάποιος τον σταματάει.
Ο Στέλιος δεν είναι τεχνοκρατικός, τελειομανής και υστερικός όπως τον έχεις ήδη φανταστεί. Είναι φωτογράφος και στον οργανισμό του όσο και αν σου κάνει εντύπωση κυκλοφορεί αρκετό καλλιτεχνικό αίμα και σε κάθε του πρόταση τελειώνει με ένα ρε! Με γονείς γνήσιους χίπις ο Στέλιος μεγάλωσε σε διάφορες ευρωπαικές πόλεις κάνοντας τα πρώτα του βήματα σε ένα τροχόσπιτο. Στα 17 έκανε σκασιαρχείο και ταξίδεψε με ένα σακίδιο, μόνος, στις Σκανδιναβικές χώρες για έναν μήνα.
Αυτός ο ίδιος άνθρωπος είκοσι χρόνια μετά ισχυρίζεται πως ο μόνος τρόπος να σωθείς απο την δυστυχία και να ισορροπήσεις είναι τόσο απλός: να τα βρεις με τον εαυτό σου.
Ο Στέλιος, αυτή την πρόταση έτσι ακριβώς δεν την έχει ξεστομίσει. Τώρα που το σκέφτομαι όσο καιρό τον ξέρω, δεν έχει ξεστομίσει κανένα κλισέ.
"Συνήθως όταν πάει ένα στραβά, τα βλέπεις να ρημάζουν όλα. Την στιγμή εκείνη που τα βλέπεις όλα να γκρεμίζονται, μην πανικοβάλεσσαι ρε! Αφησέ τα και κοιταζέ τα. Σαν την ώρα του σεισμού. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Και αν κάνεις μάλλον θα γκρεμοτσακιστείς και εσύ μαζί. Γιαυτό άναψε ένα τσιγάρο μέχρι να κάτσει η σκόνη απο τα συντρίμμια και πάρε τον χρόνο σου. Αν εσύ έχεις βάλει τις γερές βάσεις, θα έχεις λίγες ζημιές. Την ώρα που τρέμει η γη απο τις δονήσεις, σκέψου τις εναλλακτικές σου. Μόλις όλα είναι σπαράλια, μην τρέξεις να ξαναχτίσεις, αλλά εκτίμησε αν αξίζει. Αν ναι σήκωσε τα μανίκια. Αν όχι πήγαινε σε άλλο οικόπεδο. Αυτό ισχύει για τις σχέσεις, τις δουλειές, τους φίλους. Μην σκεφτείς ότι κάτι όμορφο κρατάει για πάντα, όλα περνάνε τους σεισμούς τους." είχε μονολογήσει επί 10 λεπτά ο Στέλιος, ένα απόγευμα στο Καφέ Διπλό ενάμιση μήνα πριν.
"Το ρημαδιό ρε είναι πολύ ηρεμιστικό τελικά. Οσα είναι σαθρά στην ζωή σου, ξεκαθαρίζουν μεμιάς"
"Βρε Στέλιο" του είπα μόλις κατάφερα να ξεγουρλώσω τα μάτια μου και να κλείσω το στόμα μου που έχασκε, "Που την βρήκες τόση φιλοσοφία?" τον ρώτησα.
"Μόλις πλησιάσεις τα συντρίμια θα δεις ρε" μου είπε απτόητος. Οπως βρίσκεις τα γερά βάζα και τα καλοφτιαγμένα έπιπλα άθικτα, έτσι μετά τις μεγάλες συμφορές βρίσκεις τις δυνατές φιλίες και τα δυνατά συναισθήματα. Οτι σπασμένο το πετάς" και για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα πρόσθεσε "Οι μπάφοι που έκαναν οι δικοί μου από την εγκυμοσύνη μέχρι την εφηβεία μου ακόμα πρέπει να κυκλοφορούν στο αίμα και τα κυτταρά μου. Μερικές φορές και εγώ απορώ ρε!"
Μέχρι να πάω σπίτι μετά τον καφέ μου ήρθε μήνυμα απο τον Στέλιο: Πέτα οτι δεν θέλεις, πέτα οτι δεν χρειάζεσαι. Βάλε στην ζωή σου νέα πράγματα, φρόντισε για γερές βάσεις και μην ξεχνάς: Κράτα γερά τα καλοφτιαγμένα που αντέξαν τον σεισμό.