31.12.09

Απο το 1994 στο τέλος του 2009

"Και πως νομίζεις θα είναι το 2010?" με ρώτησε η παιδική μου φίλη Σωτηρία μασουλώντας πακοτίνια σε ένα κενό Χημείας το 1994. Δεν πρόλαβα να της απαντήσω και συμπλήρωσε "και πως θα είμαστε?"
Για την ιστορία, εγώ φορούσα ένα φαρδύ Levi's (για το οποίο τότε ήμουν περήφανη) και ένα μαλλινο καρό πουκάμισο, που τώρα είναι ξανά της μόδας, αλλά δεν το έχω κρατήσει. Εκείνη φορούσε μια μαύρη φόρμα Asics και ένα κατακόκκινο πουλόβερ. Χημεία μας έκανε ο Παπαθεοδώρου και εκείνη την μέρα είχε ένα δικαστήριο. Είχε λιακάδα και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν πότε θα έχουμε το επόμενο κενό και η πενταήμερη μας.

Σήμερα προτελευταία μέρα του 2009 πήρα τηλέφωνο την Σωτηρία που έχω να την δω απο το 2005 (αλλά μιλάμε συχνά) και της θύμισα εκείνο το κενό. Εκείνη στην αρχή δεν μπορούσε να σκεφτεί, αλλά αφού άλλαξε το μωρό και τάισε την μεγάλη της κόρη -όσο μιλούσαμε- θυμήθηκε!!!

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά πιάνουμε τους εαυτούς μας να ευχόμαστε να μας ένοιαζε μόνο η πενταήμερη ξανά. Εστω για λίγο. Εκείνη έχει δύο υπέροχα μωρά και έναν τέλειο σύντροφο και μετράει πάνες και φρουτόκρεμες. "Εγώ έχω δύο δουλειές και μετράω κοινόχρηστα" της είπα μισοειρωνικά όταν αρχισε να γκρινιάζει.

Και τότε σοβάρεψε. "Θυμάσαι τι ευχήθηκες πως θες να είσαι το 2010?" μου είπε. Και η αλήθεια είναι πως δεν θυμόμουν.
"Ελεγες..Θα μένω μόνη μου σε ένα σπίτι που θα το έχω φτιάξει όπως θέλω, θα έχω δυό τρεις καλές φίλες και θα μαζευόμαστε για φαγητό έξω, φορώντας καθημερινά ότι εμείς τώρα λέμε "τα καλά μας" και θα κάνω όσο περισσότερα πράγματα μπορώ, και όλη αυτή η κρίση ανεξαρτησίας γιατί το προηγούμενο βράδυ που έλειπαν οι γονείς σου είχες ανακαλύψει ότι δεν φοβάσαι να κοιμάσαι μόνη σου τα βράδια"
.."και εγώ σου είχα πει ότι θα είμαι μαμά και πως δεν θα δουλεύω γιατί είμαι τεμπέλα και πως φοβάμαι να κοιμάμαι μόνη μου τα βράδια"

Κλείσαμε το τηλέφωνο με την υπόσχεση να βρεθούμε σύντομα. Ακούμπησα το κινητό στο τραπέζι του σπιτιού μου που έχω φτιάξει όπως θέλω, χάζεψα τον τοίχο με τις κορνίζες που έχω φωτογραφίες απο καλοκαίρια σε διακοπές και απο τραπέζια με τις φίλες μου και πήρα την τσάντα μου να πάω να αγοράσω ένα καρό πουκάμισο. Περνώντας απο την εξώπορτα χαμογέλασα στο χαρτί των κοινοχρήστων, σχεδόν το φλέρταρα και κλείνοντας την σκέφτηκα..Ανατριχιαστικό το πόσο πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου