21.12.09

Ας γελάμε τα επόμενα 50 χρόνια, μετά βλέπουμε..

... Ασε που δεν είναι και πολύ αστείο να ξεκαρδίζεσαι στα 90 σου και να σου πέφτει η μασέλα. Οι μισοί απο εμάς με άνοια θα γελάμε γιατί γελάνε δίπλα μας άτομα που κάτι μας θυμίζουν αλλά θα τρέχει και ένα σαλάκι απο τα χείλη μας και θα σκεφτόμαστε ότι κάπου είχαμε να πάμε αλλα δεν θυμόμαστε που.

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου με έκπληξη. Η Αργυρω μου είπε πως έχουμε μέσες άκρες 50 χρόνια ζωής ακόμα.. Η Αργυρω είναι η φίλη μου που μπορεί να με κάνει να γελάσω μέχρι να κλάψω με ένα μόνο της σημείωμα. Χώρισε πρόσφατα και μέχρι σήμερα λέει τις καλύτερες ατάκες και δοκιμάζει τους εαυτούς της. Κάνει πρόβες με την ήρεμη και χαρωπή Ρούλα και όταν την στενεύει η στολή τότε αλλάζει σε παρορμητική και νευριασμένη Αργυρω. Τελευταία όμως είναι πολύ σοβαρή. Μέσα σ αυτές τις μέρες έχει πει τόσα πολλά σοφά λόγια που έχω αρχίσει να τα σημειώνω. Ο άνθρωπος όταν χωρίζει γίνεται τόσο σοφός. Σκέφτεται και μιλάει σαν να έχει ζήσει χίλιες ζωές.

«Δέντρα που λυγάνε, δεν ξεριζώνουν ποτέ», λέει και την σκέφτομαι σαν ένα δέντρο με ασημοπράσινα φύλλα που στέκεται αγέρωχο σε λυσσασμένο αέρα χωρίς εκφράσεις στο πρόσωπο της.

«Ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος» και μου έρχεται η εικόνα της σαν τις μαυροντυμένες σε ένα χορευτικό του Σειλινού στο Γοργόνες και Μάγκες, να τραγουδάει «Άνοιξε πέτρα να διαβώ χάνω τον άντρα π’ αγαπώ» και μετά θυμάμαι την ατάκα του Εξαρχάκου «Μωρέ να σου κάνω εγώ τσαχπινιά, να ζαλιστεί η μασχάλη σου» και χαμογελάω. Δεν το μοιράζομαι μαζί της γιατί θα με βρίσει.

Την αφήνω να μιλάει, αυτοαναλύεται και μερικές φορές το κλίμα βαραίνει τόσο που νοερά χαστουκίζομαι για να μην ξεχνάω ότι είναι η ίδια κοπέλα που μου έχει πει στις 10και05 την αμίμητη ατάκα «κατά δική σου και καταδίκη σου» και σταμάτησα να γελάω στις 10και35.
Ακούω όσα λέει και καταλαβαίνω ότι θέλει να γυρίσει τον χρόνο. Είτε πίσω είτε μπρος. Το εδώ και τώρα δεν της αρέσει. Με βάζει να της περιγράψω την ζωή μας ένα μήνα μετά και εγώ της περιγράφω μέχρι τις διακοπές του 2011.

Και σήμερα φτάσαμε να μιλάμε για το μέλλον που μαντεύει η μια για την άλλη. Τρέξαμε τον χρόνο χρόνια μετά.. τόσο ήθελε να ξεφύγουμε, τόσο ξεφύγαμε και ανακαλύψαμε ότι έχουμε πάνω κάτω 50 έτη για να κάνουμε ταξίδια, οικογένεια, να αποκτήσουμε φιλίες με ρίζες, αναμνήσεις και 250 φακέλους με φωτογραφίες στον φάκελο Οι εικόνες μου (πάνε τα albums)

Η φίλη μου δεν μπορεί να δει καθαρά ότι σε λίγο καιρό όλα θα είναι διαφορετικά.. δεν της το λέω γιατί απλά δεν θα με ακούσει. Μόνο την ακούω και που και που της υπόσχομαι ότι θα κάνω τις μέρες να περάσουν πολύ γρήγορα για να κάνει ξανά χαρ! χαρ! δυνατά….

3 σχόλια:

  1. Και πες στην φίλη σου ότι κάθε τέλος είναι μια αρχή. Την ώρα που της το λες να το ακους και εσύ ε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εσύ γράφεις ωραία ρε
    πολύ ωραία
    και σ' ευχαριστώ για τα τόσα σουλογάκια
    μακάρι να τα ένιωθα κι εγώ για μένα θα ήταν τσουπ τσουπ σαν αντίστροφη πατωτή και θα με ανέβαζε κάνα τριάρι μέτρα από τον πάτο της θάλασσας που κάθομαι και βγάζω λέπια βλέποντας θολά στην επιφάνεια του νερού τους άλλους να γελάνε, να παίζουν βόλει και να κυνηγιούνται
    προς το παρόν είμαι στον πάτο και δεν με ανεβάζει τίποτα, όταν τελειώνει το οξυγόνο ξέρω ότι θα κάνω μία και χοπ χοπ θα ανέβω με κομμένη την ανάσα στο νερό να πω εεεε πειρατή το τόπι μου ε και που'στε παίξτε με κι εμένα!
    argyrenia

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πόσο τυχεροί είναι οι φίλοι σου για αυτήν τους την ιδιότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή