Και που πάει το καλοκαίρι όταν φεύγει?

Κάθε πρωί μπαίνοντας στην εταιρεία καλημερίζω τον θυρωρό μας. Σήμερα, μαζί μου προς το ασανσέρ περπατούσε και μια μαμά με την 4χρόνη κόρη της και ο θυρωρός βλέποντας την μικρή με την ζακέτα είπε «έφυγε το καλοκαίρι μικρούλα ε?» Φτάνοντας στο ασανσέρ η μικρή μετά από σκέψη ρωτάει την μαμά της «Μαμά, όταν φεύγει το καλοκαίρι, που πάει?» Δεν άκουσα την απάντηση της μαμάς, διότι τέτοιες στιγμές με πιάνει πανικός για τις κατάλληλες απαντήσεις σε παρόμοιες ερωτήσεις παιδιών. Σε συνδυασμό με την διαπίστωση ότι μπορεί όντως το καλοκαίρι να έφυγε με έπιασε τρόμος. Μόλις συνήλθα κατάλαβα ότι η μικρή καλύφθηκε από την απάντηση γιατί η επόμενη ερώτηση που άκουσα ήταν «Και ο όροφος τι είναι?»

Σήμερα έξω το παράθυρο βλέπω μαύρα σύννεφα και μαύρο Υμηττό (άλλο ανέκδοτο αυτό). Παρασυρμένη από τον καιρό νομίζω ότι θέλω να πάω σπίτι, να δω DVD, με ζεστή σοκολάτα και κουβερτούλα. Σκέφτομαι να αρχίσω να σβήνω μέρες από το ημερολόγιο για τα Χριστούγεννα αλλά κάπου εκεί δίνω ένα νοερό χαστούκι στο μάγουλο μου και επαναλαμβάνω τρις:
Δεν πάει ούτε μήνας που τελείωσαν οι διακοπές.

Έξω από το παράθυρο ο ουρανός είναι μαύρος. Όλοι έχουν έρθει με ζακέτες και ομπρέλες. Κανείς δεν κανονίζει θερινό. Ωραία λοιπόν το παραδέχομαι: το καλοκαίρι έφυγε..
…αλλά είναι μέσα στις καρδιές μας. Εντάξει???