Αυτοί που δεν μπορείς να αποφύγεις..

Θα σου πω μια ιστορία για ένα κορίτσι που όταν ήταν μικρό τα καλοκαιρινά μεσημέρια στο χωριό όταν το μάλωναν επειδή δεν ήθελε να κοιμηθεί, εκείνο αθόρυβα έβαζε σε μια πλαστική σακούλα μερικά φορεματάκια, έκλεινε πίσω του αθόρυβα την πόρτα και και ξεκινούσε κάθε φορά ένα μεγάλο ταξίδι. Με πείσμα θα τους εγκατέλειπε όλους και θα τους έλειπε φρικτά. Ισως κάποιοι φίλοι της έκλαιγαν κάθε βράδυ που δεν ήταν εκεί να παίξουν μαζί, όμως εκείνη ήταν πολύ θυμωμένη που την ανάγκαζαν να κοιμηθεί και αποφασισμένη ότι θα τους δείξει αυτή. Ξεκινούσε απο το μικρό δρομάκι κάτω απο το σπίτι και έφτανε μέχρι το τέλος του χωριού. Κάποιες φορές στα μέσα του δρόμου γυρνούσε πίσω απο δίψα, άλλες απο φόβο επειδή είχε δει κάποιο φίδι ανάμεσα στα χορτάρια. Ο ήλιος έκαιγε και σχεδόν με κλειστά μάτια έκανε την επιστροφή. Οταν γύριζε πετούσε την τσάντα απο το παράθυρο στο δωματιό της μην τυχόν και έχει ξυπνήσει κάποιος απο τους μεγάλους και την καταλάβαινε. Το απόγευμα, καθόνταν με μεγάλους και μικρούς στην βεράντα τρώγοντας παγωτό περήφανη για την φιλευσπαχνία της που τους είχε κάνει άλλη μια φορά την τιμή να μην τους εγκαταλείψει και φυσικά για την εξυπνάδα της που κανένας δεν την είχε πάρει χαμπάρι. Υπήρχαν μεσημέρια που οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν για αποδράσεις. Είτε επειδή έκανε πολύ ζέστη είτε επειδή το βράδυ είχε έξοδο για πίτσα είτε επειδή απλά δεν έχει ενδιαφέρον να κάνεις τα ίδια και τα ίδια. Τότε έμενε στο δωμάτιο και ψαχούλευε με μανία τα συρτάρια για να βρεί τα χαρτιά της υιοθεσίας, γιατί δεν μπορεί, ήταν σίγουρα υιοθετημένη, αφού κάθε μεσημέρι της ζητούσαν να κοιμηθεί. Τόσο βασανιστικές και καταπιεστικές απαιτήσεις όπως το να κοιμηθείς τα μεσημέρια μόνο απο κάποιον που δεν είναι παιδί σου μπορείς να έχεις. Και όσο έψαχνε στα συρτάρια τόσο περνούσε η ώρα ώστε να ξυπνήσουν όλοι και να βγούν στην βεράντα να πιούν οι μεγάλοι καφέ και οι μικροί να φάνε παγωτό και το κοριτσάκι να ψάχνει για χαρακτηριστικά και ομοιότητες με την υπόλοιπη οικογένεια. Μέχρι να τελείωσει το παγωτό είχε ήδη αποφασίσει πως για θετή οικογένεια μια χαρά της φέρονταν τελικά. Ηταν και η πίτσα στην μέση. Μεγαλώνοντας κάποια κουσούρια μένουν. Οπως το να τα παρατάς και να εγκαταλείπεις όταν τα βρίσκεις λίγο σκούρα, όχι-θέλεις να πιστεύεις- επειδή είσαι κότα, αλλά επειδή έχεις πείσμα να αποδείξεις σε κάποιους πως σε έχουν ανάγκη και πως θα τους λείψεις πολύ αν κάνουν το λάθος και σε χάσουν. Ομως όταν μεγαλώνεις, νομίζω ότι η πρώτη σφαλιάρα που τρώς- ειδικά αν έχεις μεγαλώσει σε μια αγαπημένη και υγιή οικογένεια- είναι όταν ανακαλύπτεις πως τελικά όλοι οι υπόλοιποι στον κόσμο δεν είναι όπως η οικογενειά σου και κυρίως δεν τους πολυνοιάζει αν εσύ πάρεις τα ρούχα σου και κάνεις τον γύρο του κόσμου και κοιμάσαι στα παγκάκια, ούτε αν θα κοιμηθείς το μεσημέρι, ούτε έχει κανένας διάθεση να ψάξει να βρεί λύσεις για να έχεις και φέτος εξασφαλισμένο το φροντιστήριο των αγγλικών σου, ούτε αργότερα να έχεις μια αδερφή που να ανησυχεί για τις παρέες σου και για τις επιλογές σου. Το άλλο κουσούρι που ανακαλύπτεις ότι σου έχει μείνει μεγαλώνοντας είναι πως συνεχίζεις να ψάχνεις σημάδια ότι ανήκεις σε ανθρώπους ή ότι σου ανήκουν άνθρωποι. Μάλλον έτσι προσπαθείς να εξηγήσεις συμπεριφορές. Είτε θετικές είτε αρνητικές. Οι μόνοι που δεν μπορείς να αποφύγεις ποτέ είναι αυτοί που αποτελούν την οικογενειά σου. Και η μόνη απόδειξη που έχεις ότι τους ανήκεις και σου ανήκουν είναι η αγάπη που σου δείχνουν τόσα χρόνια, η υπομονή που σε αντέχουν. Τελικά πρέπει να μεγαλώσεις, λίγο πρίν ή λίγο μετά τα 30 σου ανακαλύπτεις ότι η πιο τρανή απόδειξη στην οικογενειακή αγάπη είναι όταν κλαίς και όταν γελάς να σηκώνεις το βλέμμα και να συνεχίζεις να τους βλέπεις εκεί. Εκτός απο την φορά που η μαμά σου είναι δίπλα σου, και εσύ δεν ξέρεις αν θέλεις να γελάσεις ή να κλάψεις αφού 20 τόσα χρόνια μετά σου έχει αποκαλύψει πως κάθε μεσημέρι όταν σε μάλωνε σε έβλεπε να παίρνεις τα πραγματά σου και να φεύγεις και εκείνη μαζί με το μπαμπά σου, συνέχιζαν να είναι ξαπλωμένοι και έβαζαν στοιχήματα σε πόση ώρα θα έχεις επιστρέψει απο την δίψα.Χα!Τουλάχιστον κανείς δεν ξέρει ότι έψαχνες να ανακαλύψεις τα χαρτιά της υιοθεσίας...Μέχρι τώρα...