Κυριακή στο Μπαλκόνι-Broadway

Το καλοκαίρι κάποιες Κυριακές είναι πολύ βαρετές. Και οι σκέψεις σου δεν είναι καθόλου χαρούμενες. Ειδικά αν κάνει ζέστη, εσύ παραμένεις στην πόλη, αγκαλιά με ανεμιστήρες και κλιματιστικά, δεν θέλεις να πας στην θάλασσα, πεινάς αλλά δεν έχεις διάθεση να φας τίποτα, διψάς αλλά δεν σου αρκεί το νερό. Και φυσικά δεν θέλεις να δείς ''Ρετιρέ''. Το μόνο που θες είναι να γεμίσεις την ζωή σου με εικόνες απο ελληνικά νησιά, γαλάζιες αποχρώσεις, λευκό κύμα και κοχύλια. Και ονειρεύεσαι μεσημέρια στην παραλία..Ατελείωτες ώρες στην ξαπλώστρα, να μην σε νοιάζει αν θα σε πάρει ο ύπνος. Και μετά παγωτά και μοχίτο μέχρι το βράδυ...Μέχρι εκείνη την ώρα που ο ήλιος κάνει τον ουρανό πορτοκαλί και εσύ μαζεύεις την πετσέτα για να πας στο δωμάτιο να κάνεις ένα μπάνιο, να αλλάξεις το μαγιό και να φορέσεις κάτι σε πιο ρούχο. Και να βγείς για φαγητό. Να φας θαλασσινά και πατάτες τηγανιτές, να πιείς μπύρες. Το μόνο σου πρόβλημα είναι σε ποια παραλία θα πας αύριο. Και νομίζεις ότι μάλλον αυτή την στιγμή είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής σου. Να μην θυμάσαι που έχεις αφήσει το κινητό σου, και ποτέ να μην ξέρεις τι ώρα είναι ακριβώς. Μια τέτοια Κυριακή με βρήκε με κάποιους προβληματισμούς,να κάθομαι στον καναπέ και να αναρωτιέμαι τι θα απογίνει, πως θα λυθούν οι άλυτοι γρίφοι της ζωής και με ποιον τρόπο θα αποκτήσω τον έλεγχο των πραγμάτων,...τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά...Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, ως πετυχημένη, καταξιωμένη και ταλαντούχα απαισιόδοξη, είναι να κάνω ταβανοθεραπεία με μικρές δόσεις πατωμαθεραπείας, για μην έχω και το αυχενικό μέσα σε όλα. Να ακούσω Smashing Pumpkings και Amy Winehouse και να αποφασίσω πως όλες μου οι αποφάσεις δεν έπρεπε να έχουν αποφασιστεί. Και ενώ προετοίμαζα το καταθληπτικό μου σκηνικό η Λήδα με πήρε τηλέφωνο και μέσα σε 10 λεπτά εμφανίστηκε με καφέ στο χέρι. Η πρώτη αισιόδοξη σκέψη της ημέρας ήταν ότι είναι πολύ θετικό να είναι Κυριακή πρωί Ιουλίου, όλες οι αποστάσεις είναι πολύ σύντομες και κανένας δεν το πολυσκέφτεται να μετακινηθεί. Κάτι μου έλεγε πως εκείνη την Κυριακή οι φίλοι μου θα μου αποδείκνυαν ότι έχουν πολύ δραστικούς και αποτελεσματικούς τρόπους να συμπαραστέκονται στις δύσκολες στιγμές. Εγώ οκλαδόν στο τραπεζάκι του σαλονιού-όπως βολεύεται ο καθένας μας-και εκείνη ξαπλωμένη στον καναπέ διαψεύσαμε και καταρρίψαμε την γνωστότερη μέθοδο ψυχανάλυσης. Αυτός που διηγείται συνήθως είναι ο ξαπλωμένος. Στην δικιά μας παρέα αυτά δεν υπάρχουν. Υπάρχει η απλή λογική του όποιος είναι πιο κουρασμένος ξαπλώνει, ο άλλος που έχει να πει καλύτερα να είναι όρθιος ή καθιστός. Εκτός αν είναι και αυτός κουρασμένος, οπότε την πέφτουμε όλοι για ύπνο και σε καμιά ωρίτσα το συζητάμε. -.*Τελικά αυτή η παρέα μπορεί να είναι λίγο πιο φυσιολογική απο ότι περίμενα-Αφού η Λήδα άκουσε υπομονετικά όσα είχα να της πω..Αποφάσισε να πάει για μπάνιο. Και να με αφήσει να τα σκεφτώ. Δραστικό και πολύ σοφό. Η ανατροπή στο κατεστημένο της ψυχανάλυσης. ''Σκέψου και σε τρείς ωρίτσες θα είμαι πίσω''Σκέφτηκα και σκέφτηκα..Και ανέλυσα και συζήτησα με τον εαυτό μου, αλλά δεν τα πολυβρήκαμε. Απίστησα στην Λήδα και απευθύνθηκα στην τηλεφωνική ψυχανάλυση. Αλλά δεν απέδωσε. Οταν χτύπησε το κουδούνι που σήμαινε την επιστροφή της επιστήμονος που με κούραρε, ήταν και η ώρα που είχα αρχίσει να πεινάω. 'Ωρες μετά απο ανάλυση ταβανιού και εξέταση πατώματος η Λήδα ήταν όαση δροσιάς. Παραγγείλαμε ό,τι πιο νόστιμο υπήρχε στον κατάλογο, ανοίξαμε παγωμένο κρασί και κάτσαμε στην βεράντα. Αν ήμουν κάποιος απο τους απέναντι θα μας ζήλευα και θα ήθελα να ήμουν στην θέση μας. Αλλά επειδή ξέρω ποιές είμαστε και τι είμαστε, αν έβλεπα κάποιον απο απέναντι να μας χαζεύει, χωρίς αμφιβολία θα του επιβεβαίωνα ότι είναι καλύτερο να κάτσει τα αυγά του. Λίγο πολύ τα εξαντλήσαμε όλα. Φαγητό, κρασί, αναλύσεις. Και τότε ήρθε η Κωνσταντίνα. Αυτό το παιδί έχει το σωστό timing. Ερχεται πάντα όταν όλα έχουν μπεί σε μια τάξη. Αυτό είναι ευλογία γιατί πάντα φτάνει την στιγμή που οι άνθρωποι έχουν φάει και νιώθουν ευδαιμονία, ή όταν οι άνθρωποι έχουν κουραστεί απο τις πεσιμιστικές τους συζητήσεις και ενώ είναι απαραίτητο να πούν κάτι αναγκάζονται να πουν ευχάριστα πράγματα. 'Εβαλε η Κωνσταντίνα την γνωστή αισιοδοξία της και η βεράντα μου μετατράπηκε σε παιδικό πάρτυ. Μέχρι εκείνη την στιγμή το μπαλκόνι μου ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να προσφέρω στους απέναντι οπτικά. Ομως όταν ξεκινήσαμε να λέμε τι θέλουμε να κάνουμε στην ζωή μας και η Λήδα είπε πως θέλει να κάνει τραγούδι, τότε το μπαλκόνι μου μετατράπηκε σε ακουστικό δώρο σε όλη την γειτονιά.Το ρεπερτόριο είχε Πέγκυ Ζίνα και Αννα Βίσση, Χατζιδάκι και Βοσκόπουλο, Δάκη και Donna Summer. Η ήσυχη γειτονιά του Λυκαβηττού άκουσε το Κυπαρίσσι, το Enough is Enough και το Γλυκά Πονούσε το Μαχαίρι. Το Αν υπήρχες θα σε χώριζα και το Τζιβαέρι. Στο σημείο του Enough is Enough, πίστεψα ότι πρωταγωνιστούμε σε ταινία και απο στιγμή σε στιγμή θα βγούν όλοι στα μπαλκόνια και θα τραγουδήσουν χαρούμενοι μαζί μας. Και αφού κάποια στιγμή το πρόγραμμα έκανε κοιλιά και όλοι στην ηρωική γειτονιά αναστέναξαν ανακουφισμένοι, η Λήδα ήθελε να θυμηθεί πως χορεύεται το σκα σκα! Το αποτέλεσμα ήταν η Λήδα να δοκιμάζει να θυμηθεί φιγούρες και η Κωνσταντίνα να τραγουδάει το σκα-σκά.Το καλύτερο ήταν όταν και οι δύο μαζί χόρεψαν τα παπάκια. Μια Κυριακή που ξεκινάει με απαίσιες σκέψεις, δύο απο τις καλύτερες φίλες μπορούν να την κάνουν Κυριακή Fun Park. Και το αποτέλεσμα όλων των σκέψεων και των αναλύσεων είναι ένα...όσο έχεις καλούς φίλους δίπλα σου μην φοβάσαι τίποτα, το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να μαζέψουν οι γείτονες υπογραφές για να φύγεις. Αλλά και πάλι...μπορείς να δεις την θετική πλευρά: Δεν μπορείτε να μείνετε με το ίδιο κοινό για πάντα, υπάρχουν και άλλες γειτονιές σ αυτή την πόλη για να απολαύσουν τέτοια θεάματα. Έπρεπε να είχαμε σκεφτεί να κόψουμε εισητήρια...* Στο τέλος της μέρας αναθεωρώ..Η φίλοι μου δεν έχουν τίποτα το συνηθισμένο...Υπόσχομαι να μην ξαναπώ μεγάλες κουβέντες