Ένα καλοκαίρι, κάπου στα 15 μας, ήμασταν μια παρέα που περνούσαμε τα καλοκαίρια μαζί. Κορίτσια, αγόρια, κάποια μεταξύ τους αδέρφια ή ξαδέρφια, περίπου είκοσι άτομα. Πηγαίναμε παντού, όλοι μαζί. Ανάμεσα σε τόσα άτομα ήταν φυσικό να υπάρχουν κάποιες παραπάνω φιλίες ή κάποιοι μικρό έρωτες.
Όλοι ξέραμε ότι στην Ντίνα άρεσε ο Δημήτρης και εγώ ήμουν η καλύτερη του φίλη. Ήταν πολύ φυσικό, σε εκείνη την ηλικία, η Ντίνα να με προσεγγίσει και να μου ζητήσει να μιλήσω στον Δημήτρη για λογαριασμό της. Όπως και το έκανα. Ο Δημήτρης όμως δεν ενδιαφερόταν και έτσι έπρεπε να βρω έναν τρόπο να της πω ότι ο ερωτάς της δεν έχει ανταπόκριση, χωρίς να την πληγώσω. Για τα 15 μου αυτό ήταν πρόβλημα υψίστης σημασίας. Το απόγευμα θα την συναντούσα και έπρεπε να της δώσω μια απάντηση. Όλο το μεσημέρι δεν μπορούσα να ησυχάσω. Δεν είχα ετοιμάσει τίποτα από αυτά που θα της έλεγα. Ήμουν σίγουρη ότι θα πληγωνόταν πολύ.
Το απόγευμα στην πλατεία την είδα να με πλησιάζει με ένα τεράστιο χαμόγελο.
-«Είσαι η καλύτερη μου φίλη, το ξέρεις?» μου είπε.
-Δαγκώθηκα και τις είπα «ναι, ναι το ξέρω..»
Με πήρε αγκαζέ και με τράβηξε πιο μακριά από τους άλλους χωρίς να σταματάει να χαμογελάει.
- «Τι σου είπε? Τι σου είπε?»
-Πήρα ανάσα και είπα ξερά «Δεν ενδιαφέρεται» και αυτόματα κατάλαβα ότι το άγχος μου λειτούργησε εντελώς λάθος. Σταμάτησα να αναπνέω.
- Εκείνη σταμάτησε να χαμογελάει, «μου λες την αλήθεια?»
-«Ναι» και νόμιζα ότι θα βάλουμε και οι δύο τα κλάματα
Τότε η Ντίνα χαμογέλασε και μου είπε «Δεν πειράζει».
Με την Ντίνα για πολλά καλοκαίρια κάναμε παρέα και για πολλούς χειμώνες αλληλογραφούσαμε. Λέγαμε τα προβλήματα μας και δίναμε συμβουλές η μια στην άλλη. Όταν πια φτάσαμε στο τέλος του Λυκείου, σε ένα από τα τελευταία μας γράμματα μου έγραψε.. «Το πιο σημαντικό στην φιλία μας είναι ότι μου λες την αλήθεια και δεν την χρυσώνεις για να μου αρέσει καλύτερα, όπως τότε με τον Δημήτρη, που είχες κοντέψει να βάλεις τα κλάματα για να μην με στεναχωρήσεις. Τώρα που θα αλλάξουν οι ζωές μας εύχομαι να μην χαθούμε και να γνωρίζουμε πάντα φίλους που μας λένε και αυτά δεν θα αντέχουμε να ακούσουμε»
Έχω φυλάξει όλα μας τα γράμματα. Η Ντίνα είναι πια μια επαγγελματίας ψυχολόγος, πριν τρία τέσσερα χρόνια έγραψε ένα βιβλίο με θέμα την φιλία και με κάλεσε στην παρουσίαση. Στην περίληψη του βιβλίου γράφει:
«..Αν μπορούσαμε να δώσουμε ένα χρώμα στην φιλία είναι το λευκό. Οι αληθινοί φίλοι τρέχουν στα δύσκολα αλλά δεν σου βάφουν με ροζ χρώμα τον κόσμο σου. Δεν λένε μόνο όσα θέλεις να ακούσεις. Δεν σου χαϊδεύουν τα αυτιά. Δεν σου βάφουν τον κόσμο σου ούτε με μαύρο. Σ ακούν και δεν έχουν άποψη. Είναι εκεί μόνο για να σε ακούν. Και εσύ να μιλάς.»
Στο τέλος της παρουσίασης η Ντίνα έβγαλε από τον φάκελο της ένα κίτρινο χαρτί. «Θα σας διαβάσω ένα κομμάτι από ένα παλιό γράμμα μιας φίλης από τα 15 μου, της είχα αναθέσει «να μου τα φτιάξει» με ένα φίλο της, που τελικά δεν ενδιαφερόταν και δεν είχε τρόπο να μου το ανακοινώσει », είπε προς το τέλος της παρουσίασης.
Ακούω όλα όσα είχα γράψει εγώ πριν 15 χρόνια.
«…Νομίζω ότι πάντα θα εκτιμούμε τους φίλους μας που μας λένε απλά την αλήθεια. Εξάλλου μόνο όταν ξέρεις την αλήθεια προχωράς σωστά. Το καλοκαίρι που έπρεπε να σου δώσω απάντηση για τον Δημήτρη βασάνιζα ώρες το μυαλό μου. Δεν έφαγα τίποτα εκείνο το μεσημέρι (και είχαμε και γεμιστά), καθόμουν στο κρεβάτι και σκεφτόμουν τι θα ήθελα να μου έλεγαν εμένα. Και ήθελα μόνο την αλήθεια. Αλλά μετά σκεφτόμουν ότι τόσο που σου άρεσε, θα σε πλήγωνα. Σκέψου και σκέψου πόνεσε το στομάχι μου από την πείνα. Βγήκα στην βεράντα με ψωμί και τυρί και βλέπω την γιαγιά μου, της λέω τι έχει πάνω κάτω συμβεί και μου λέει ‘’στις φιλενάδες σου θα λες πάντα την αλήθεια όσο και αν δεν τους αρέσει, ακόμα και αν μαλώσετε μετά, κάποτε θα δουν ότι δεν το έκανες με κακό’’, ‘’γιαγιά, δεν μπορώ να το ξεστομίσω καν, θα βάλει τα κλάματα’’ της είπα. ‘’Την ώρα εκείνη απλά θα ακούς τα τζιτζίκια’’ μου είπε.
Έκλαιγα μέσα στην αίθουσα του ξενοδοχείου που γινόταν η παρουσίαση. Δεν το θυμόμουν καθόλου όλο αυτό, μέχρι που το διάβασε η παλιά μου φίλη. Μου ζήτησε να πάω να μιλήσω εκεί, εγώ απλά σηκώθηκα με πολύ ντροπή και είπα ‘άκουγα στα αλήθεια τα τζιτζίκια. Σ ευχαριστώ που το έχεις κρατήσει, που το διάβασες και που μου το θύμησες’’ και της έκλεισα το κατακόκκινο από τα κλάματα μάτι μου.
Σκέφτομαι τους φίλους που έχω σήμερα και νιώθω πολύ περήφανη. Εκείνοι που με αγαπούν μου τονίζουν τα λάθη μου και δεν μου λένε μόνο το παραμύθι που μας/τους βολεύει να ακούσω. «Η αγάπη που σου έχω είναι σκληρή» μου λέει η κολλητή μου κάθε φορά που μου λέει μια αλήθεια την ώρα που θέλω ντάντεμα. Και μόνο τότε παίρνω τις σωστές αποφάσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου