Σαββατοκύριακο Ιουλίου

*Το κείμενο δεν έχει ψήγμα πιπεριού, σταγόνα σάλτσας. Τα γεγονότα είναι απολύτως αληθινά!

Όταν θα γράψω το βιβλίο που μου έχει προτείνει η φίλη μου η Ράνια και όταν θα φτιάξω το σενάριο που μου έχει ζητήσει η Βάσω από το κανάλι, θα ξέρω ήδη σε ποιο κεφάλαιο θα ανατρέχουν οι αναγνώστες σε δύσκολες στιγμές για να φτιάξει το κέφι τους και ποιο επεισόδιο θα χτυπήσει κόκκινο στην AGB από την πρώτη του μετάδοση και σε κάθε καλοκαιρινή επανάληψη (ω ναι το έχω φανταστεί με την επιτυχία του Ρετιρέ).

Παρασκευή βράδυ. Φόρεσα τα καλά μου και πήγα να συναντήσω την Κωνσταντίνα (που είχε φάει γεμιστά και δεν μπορούσε να τα χωνέψει με τίποτα), την Τζένη (που πεινούσε σαν λύκος), την Μαριέττα (που ήταν η μόνη νορμάλ σε όλη την βραδιά), τον Σπύρο (που θα γνώριζα εκεί), την Τσοπ (που επίσης πεινούσε) και τον Γιάννη (φίλο της Τσοπ, ζωγραφίζει τέλειες νεράιδες και τον μικρό πρίγκιπα σε μπλούζες και όπου θες)..Είμαστε όλοι εδώ, να ξεκινήσω?
Μαζευτήκαμε για φαγητό, από τους επτά οι τέσσερις έφαγαν του σκασμού ή άλλοι τίποτα. Οι τρεις ήπιαν του σκασμού και οι τέσσερις τίποτα. Η Τζένη μου έδινε τον Σπύρο (πρώην της, παρόν στο τραπέζι) σε ανταλλαγή του Κωνσταντίνου (πρώην μου, απών), μου ανέλυσε όλα τα προτερήματα του Σπύρου, ενώ μασουλούσα την πρασινάδα από την σαλάτα μου. Η Σοφία έπαιρνε στο 11888 και ρωτούσε που θα βρούμε live αντρικό strip show στην Αθήνα και μετά στα μαγαζιά για να κλείσει τραπέζι. Τελικά πήγαμε σε μαγαζί στην Μαβίλη. Εκεί είδαμε τον Jude Law (τύπος που του έμοιαζε πολύ και το ήξερε), είδαμε τον ένα από τους επτά νάνους (τύπος μετρίου αναστήματος, που από μόνο του δεν είναι κακό αρκεί να μην συμπεριφέρεται σαν ντερέκι) , την Σταχτοπούτα (τύπισσα που μόνο τιάρα δεν φορούσε) και τον Καζανόβα (αγόρι σούπερ με λευκό πουκάμισο μέσα από το παντελόνι και δερμάτινο σκαρπίνι που ζητούσε από την Κωνσταντίνα να αποστηθίσει το τηλ. του). Ακούσαμε σούπερ μουσική και χορέψαμε.

Σάββατο μεσημέρι. Έλαβα κλήση από απελπισμένο κύριο που με ρωτούσε αν κολλάω βλεφαρίδες. Δηλαδή:

«Καλησπέρα. Κολλάτε βλεφαρίδες?»

«Τι εννοείτε?»

«Μας ξεκόλλησαν οι βλεφαρίδες»

Νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα.. «Τι λέτε κύριε?»

«Ήρθε μια φίλη από Νέα Υόρκη με ψεύτικες βλεφαρίδες και μας ξεκόλλησαν!»

«Α μάλιστα, ναι να κανονίσουμε να την δω»

«Μπορείτε ΤΩΡΑ?», με πανικό.

«Μάλιστα» με υπομονή.

Και ήρθαν…. Κύριος μεσήλιξ, μετρίου αναστήματος, ευγενέστατος, κάτοικος ανατολικού προαστίου, κατασταλαγμένος και αυτοδημιούργητος. Με κυρία, μελαμψού χρώματος, περίπου 23 ετών, ύψους 2μ παρά κάτι, κορίτσι από γκέτο της Νέας Υόρκης, με σιδερογροθιά από στρας στο χέρι, πρόσθετα θεόμακρα ζωγραφισμένα νύχια, τρέσα στα μαλλιά και μοβ στρασάτα all starάκια, ευγενέστατη και πανικοβλημένη που ξεκόλλησε η βλεφαρίδα. Η οποία βλεφαρίδα, βάρους 4 κιλών η καθεμία, λογικά και ξεκόλλησε. Ήρθε και η φίλη μου η Εύα, συνάδερφος, μπας και δώσει τα φώτα της στο πώς να ρίξουμε την μπετόν-κόλλα για να σταθεί η 4κιλη βλεφαρίδα. Ρίξαμε τα σχέδια, ρίξαμε το μπετόν και βάλαμε την βλεφαρίδα-καγκελόπορτα.

Σάββατο βράδυ 00.30 . Συναντάω την Μαριάννα και την Εύα (συνάδερφος-συγκολλήτρια βλεφαρίδων) σε πεζόδρομο στο Κολωνάκι. Εκεί έρχεται και ο χαμένος επί χρόνια ξάδερφος Νίκος. Έχω να τον δω από τα 12 μας. Όταν ήμασταν μικροί με ζητούσε σε γάμο από τον μπαμπά μου και εγώ νόμιζα ότι όλοι οι άντρες είναι σαν τον Νίκο. Μελαχρινοί, με τέλειο χαμόγελο και προστατευτικοί που θέλουν να σε παντρευτούν (Ο Νίκος όμως είναι είναι άλλο post, μόνο του).

02.00. Ήπιαμε από 3-4 μαργαρίτες και πήγαμε σε closing party σε ροκάδικο στα Ιλίσια. Με θέμα Beach Party. Το μαγαζί το έχουν γεμίσει άμμο να μοιάζει με παραλία. Οι περισσότεροι φορούσαν μπρατσάκια, σωσίβια και μαγιό και μπουγελώνονταν με κάθε ευκαιρία. Το ροκάδικο (γνήσιο με ύφος κέλτικο) έπαιξε ακόμα και Καλομοίρα. Μάλλον ο dj έπαιζε μπουγέλο. Τρεις μπύρες μετά, βγήκαμε από εκεί μούσκεμα, με ένα καπέλο στο κεφάλι ο καθένας μας, με σκοπό να πάμε να βρούμε την φίλη μου την Τζένη κάπου στην Αγ. Παρασκευή.

04.00. Παρκάρουμε με τον Νίκο (ξάδερφος, πανέμορφος και χαμένος επί χρόνια), έξω από το μαγαζί, σύμφωνα με τις οδηγίες της Τζένης. Φαντάσου τις σκηνές σε καρέ. Βγαίνω από το αυτοκίνητο με σατέν μπλε κοντό βρεγμένο φόρεμα, ροκ καπέλο στο κεφάλι και μάσκαρα που έχει τρέξει μέχρι το στόμα, με τυφλώνουν τα φώτα της μαρκίζας. Ο Νίκος με συνοδεύει ιπποτικά, επίσης βρεγμένος, τα πόδια μας είναι γεμάτα άμμο. Μπαίνουμε. Κυρία ετών 60 στην πίστα τραγουδάει και χαιρετάει «Γεια σου Μητσάρα». Βρίσκουμε την Τζένη, την Μαριέττα και τον Λεωνίδα. Συνέχισε να το βλέπεις καρέ καρέ. Γαρύφαλλα. Τσιφτετέλι. Και βαριές ζειμπεκιές. Αοιδοί με πλούσιο ρεπορτόριο. Αλλά χωρίς κομμωτή, μακιγιέρ και στιλίστα. Βγαίνουμε από το μαγαζί σε πλήρη συγχρονισμό με τον ήλιο. Τινάζουμε άμμο και γαρύφαλλα από τα κεφάλια μας και ανάβουμε και ένα κεράκι στην Αγ. Παρασκευή. Μεγάλη η χάρη της, βοήθεια μας! Κάτι τέτοια κάνουμε και φτιάχνουμε το κάρμα μας για να διατηρήσουμε σε κάποιο επίπεδο την ισορροπία μας (χωρίς σχόλια)