Χριστίνα Σάββατο Ιουνίου

Ιούλιος 2005. Ξυπνάω για να πάρω ταξί και να πάω σε μια δουλειά που με απασχολεί τις τελευταίες 2 εβδομάδες. Απο την εμπειρία μου, δεν βλέπω να πληρώνομαι ποτέ τις μέρες εργασίας μου, ούτε τα ταξί που έχω πάρει όλες αυτές τις μέρες. Το γεγονός ότι μπορεί να μην πληρωνόμουν ποτέ δεν μου ξυπνούσε θυμό και εκνευρισμό γιατί απλά κάθε πρωί ήταν σαν να πληρώνω ταξί για να πάω μια βόλτα να δω φίλους. Στο γραφείο έβρισκα την Χριστίνα και τον Χάρη. Ο ιδιοκτήτης λείπει με αποτέλεσμα στις 11 να φτιάχνουμε παγωμένους καφέδες, να τους πίνουμε αργα κουτσομπολεύοντας και στις 3 να παραγγελνουμε φαγητό. Οταν μας άρεσε ένα τραγούδι, ανεβάζαμε την ένταση. Σ αυτή την επιχείρηση είμασταν μόνο οι τρείς μας. Οι ιδιοκτήτες είχαν κολλήσει μια τζαμαρία με μια τεράστια γυάλα με χρυσόψαρα . Με την ζέστη του Ιουλίου, το νερό έφτανε σε απίστευτες θερμοκρασίες. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα αλλο παρά να αλλάζουμε συχνά το νερό με δροσερό..που και που ρίχναμε και κανένα παγάκι. Αυτή η δουλειά ήταν όλη και όλη όση έκανα τις μέρες που έμεινα σ αυτήν την δουλειά..Κάθε μεσημέρι στο φαγητό που κάναμε οι τρείς μας, ο Χάρης σχεδιάζε τον γάμο του με την καθεμία μας εναλλάξ και προσπαθούσε να μας πείσει οτι ο σκοπός του ανθρώπου είναι ο γάμος και δη στην επαρχία. Η Χριστίνα μας -ως διακοσμήτρια- ήταν η μόνη που δούλευε σ αυτό το γραφείο, έκανε πωλήσεις αλλά και σχέδια, ολες τις συνεννοήσεις με τους πελάτες αλλά και έβγαζε και το φίδι απο την τρύπα όταν κάτι δεν πήγαινε καλά.9 στις 10 φορές...Και η μόνη που τελικά δεν πληρώθηκε ποτέ!

Ιούνιος 2009. Ξυπνάω και κάνω ένα γρήγορο ντους. Η Χριστίνα με έχει πάρει τηλέφωνο ότι έχει ήδη ξεκινήσει για να περάσει απο το σπίτι μου. Θα πάμε για ψώνια στο Κολωνάκι και ένα καφέ. Μετά θα με αφήσει σε μια δουλίτσα, θα έρθει να με πάρει και θα πάμε για φαγητό. Γίνονται όλα όπως τα έχουμε προγραμματίσει. Η σχεδόν όλα.. Συναντάω την Χριστίνα..Παρκάρουμε στο Κολωνάκι. Και ξεκινάμε με ένα καφέ..Μπροστά μας στην ουρά για την παραγγελία είναι δύο κοπέλες, μάλλον αρπαγμένες λίγο απο τα σολάριουμ που κάνουν φασαρία για το καφέ. Θέλουν ''έναν ίδιο όπως στην Νέα Υόρκη ή στην Μύκονο σε τελική ανάλυση'', ζουμε σουρεάλ συζήτηση κοπέλας καφετέριας και κοσμογυρισμένων πελατισσών. Λέμε τα νέα μας και έχοντας πάρει δυνάμεις απο χυμούς, καφέδες και κρουασάν, ξεκινάμε στα μαγαζιά. Εχουμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό μας,όπως το δώρο που πρέπει να πάρει η Χριστίνα σε έναν φίλο της. Μπαίνουμε σε ένα μαγαζί και ανεβαίνουμε με τις σκάλες για να βρούμε τα αντρικά. Παραπονιέμαι ότι πρέπει να πάρουμε ασανσέρ αλλά σχεδόν φτάσαμε. Ενας 50 αρης με μακριά μαλλιά, σαγιονάρες, παλιός barman (δεν έχω ιδέα απο που προκύπτει αυτή η διαπίστωση) διαλέγει ρούχα. Παίρνουμε μια μπλούζα και πληρώνουμε. Παραπονιέμαι στην Χριστίνα να πάρουμε το ασανσέρ, αλλά μόλις το χάνουμε και είναι πολύ αργό. Η Χριστινούλα ξεκινάει με τις σκάλες. Ο κύριος λίγδας δοκιμάζει ένα χαβανέζικο πουκάμισο. Η σκηνες είναι καρέ καρέ. Η Χριστίνα 2 σκαλοπάτια απο το κεφαλόσκαλο με εμψυχώνει ότι είναι καλύτερα τώρα που είναι κατηφόρα και πρίν τελείωσω την φράση ''ας κουτρουβαλήσουμε τότε'' ακούγονται γκουπ γκουπ γκουπ και ενα νταπ. Η Χριστονούλα μετράει τρια σκαλοπάτια και σκάει με τα γόνατα στο τέλος της σκάλας. Ο κύριος με ανοιχτό το χαβανέζικο γέρνει με έκπληξη προς την μεριά μας και λέει..''α τίποτα μια κοπέλα έπεσε''.
Η Χριστίνα γυρίζει με κοιτάζει, χαμογελάει χαζά και λεει '''ηταν σαν να πέταξα'', επιβεβαιώνουμε ότι δεν χτύπησε και λιώνουμε στα γέλια..
Το υπόλοιπο Σάββατο κύλησε όπως το είχαμε προγραμματίσει..Ευτυχώς.

Τον Χάρη έχουμε και οι δύο πολύ καιρό να τον δούμε και να μάθουμε νέα του. Ισως το Σάββατο που εμείς μετρούσαμε σκαλοπάτια παρέα με κυρίους με χαβανέζικα πουκάμισα και πίναμε καφέδες δίπλα σε cosmopolitan δεσποινίδες του Κολωνακίου, ο Χάρης σε κάποιο ορεινό απομακρυσμένο χωριό να ζούσε το Σάββατο του γάμου του με κάποια που είχε πείσει ότι ο γάμος είναι ο σκοπός του ανθρώπου!!!!