26.8.09

Στο σινεμά..

Είμαι σε σινεμά του κέντρου από εκείνα τα παλιά που δεν έχουν ανακαινιστεί εδώ και 30 χρόνια, η ταμίας κόβει εισιτήρια και τρώει συγχρόνως γιαουρτάκι και οι τοίχοι είναι γεμάτοι από αφίσες σινεφίλ ταινιών. Και έχω πάει 15 λεπτά νωρίτερα. Στο ταμείο μπροστά μου είναι μια ξανθιά κοπέλα που αργεί γιατί ψάχνει μέσα στην τσάντα της τα χύμα ψιλά και συγχρόνως μιλάει στο τηλέφωνο. Εκείνη την ώρα σκέφτομαι πως δεν θα ξαναρίξω ποτέ χύμα τα ψιλά μου μέσα στην τσάντα μου. Στην αίθουσα αναμονής κάθομαι στον απέναντι καναπέ και εκείνη απόλυτα στυλιζαρισμένη με προσεγμένο ντύσιμο και στάση σώματος συνεχίζει να μιλάει στο τηλέφωνο κάπως δυνατά.. Στο τέλος κάθε πρότασης τραβάει λίγο παραπάνω την κατάληξη. Είναι τόσο αταίριαστη η εικόνα της με φόντο την αφίσα της «Δίκης της Νυρεμβέργης» του 1961 που θέλω να γελάσω.

«…Τελικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε…» λέει στην φίλη της-μάλλον.

Γιατί έχει αυτό το ύφος του συμβουλάτορα με μια δόση γλυκιάς και τρυφερής προστατευτικότητας. Αν μιλούσε με άντρα οι παρακάτω συμβουλές μάλλον θα είχαν πιο επιβλητικό τόνο. Εκτός αν είναι άντρας φίλος. Βαριόμουν να το ψάξω τόσο. «Μέχρι τώρα ήξερα ότι θέλεις, μετά δεν θες, θες πάλι το προηγούμενο. Αλλά αυτή την φορά το παρατραβάς. Δεν θες αυτό που συμβαίνει τώρα, αλλά ούτε αυτό που συνέβαινε πριν. Θέλεις άλλο…Είσαι πιο μπερδεμένη και από όλα όσα προσπαθώ να πω. Ρε παιδί μου, κάτσε ένα απόγευμα σπίτι σου και σκέψου, με λογική. Τι σου λέω τώρα….? Πάντως δεν είναι και πολύ φυσιολογικό όλο αυτό που σου συμβαίνει…»

Παύση μερικών λεπτών…

«…Μπορεί…Είμαι σινεμά μόνη μου, έχω πάρει πατατάκια και κόκα κόλα και δεν με νοιάζει πως θα είναι η ταινία. Θέλω απλά 2 ώρες μόνη μου σε μια σκοτεινή αίθουσα με τα πατατάκια μου και την κόκα κόλα μου χωρίς να με ενοχλεί κανείς. Εδώ δεν έχει και κόσμο.»

Παύση μερικών λεπτών..

«..Μόνο εμείς ξέρουμε τι θέλουμε βαθιά μέσα μας. .Θα σου εξηγήσω την θεωρία μου..»

Θέλω να πάω να αγοράσω ποπ κόρν και να της πω να μην κλείσει ποτέ το τηλέφωνο, θα της πληρώσω το εισιτήριο και τον λογαριασμό του τηλέφωνο. Αρκεί να μην τελειώσει το θέαμα.

«..Επειδή συμβαίνει συχνά και σε μένα αυτό. Καλύτερα όταν αισθάνεσαι με κάποιον έτσι να το σταματάς εκεί. Μην συνεχίζεις την σχέση. Είναι άδικο και για τους δύο..»

Τις καλύτερες στιγμές δεν έχεις παρέα να μοιραστείς τέτοια περιστατικά!!

«..Εγώ άρχισα να αναθεωρώ τις απόψεις μου από το περιστατικό με τον Πέτρο. Δεν πληγώνω για να μην πληγωθώ..Τον Πέτρο ρε! Τον ψηλό!»

Σηκώνεται και νομίζω ότι θα μπει στην αίθουσα. Θέλω να συρθώ στα πόδια της να την ικετεύσω να μην τελειώσει άδοξα αυτό το τηλεφώνημα.

«..Άκου, σε ξέρω χρόνια. Όλο αυτό τον καιρό ξεκινάω σχέσεις και μετά από 2-3 μήνες βαριέμαι. Ενθουσιάζομαι και μετά ξενερώνω. Τα δίνω όλα και μετά δεν έχω και δεν θέλω άλλο. Γιατί δεν χαλαρώνουμε και να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία? Γιατί σκεφτόμαστε συνέχεια να τα παρατάμε? Οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια. Αν ήταν να τα διαλύουμε όλα έτσι απλά τότε θα ήμασταν όλοι μόνοι μας, ψάχνοντας συνεχώς.»

Αρχίζω να την συμπαθώ.. Δεν λέει και τόσο αρλούμπες. Δίπλα μου έχει κάτσει μια μεσήλικη κυρία. Μάλλον και εκείνη παρακολουθεί, αφού και κουφός να είσαι, σε αυτή την αίθουσα η ξανθιά ομιλούσα έχει τα ηχητικά ηνία.

«..Άσε τις περίπλοκες σκέψεις και μην χάνεις καιρό. Ας τα βάλουμε κάτω και μην τα κλώθουμε. Μου έχουν πάρει τα μυαλά οι περίπλοκες σχέσεις, τα δάνεια, οι κάρτες, πως θα ψωνίσουμε περισσότερα καλλυντικά και πως θα αλλάξουμε πάλι δουλειά. Δηλαδή ΚΕΝΟ!! Από την μια ασχολούμαστε με τα περιττά, όλα όσα δεν έχουν ουσία και από την άλλη αναλωνόμαστε αλλάζοντας συνέχεια σχέσεις, δουλειές, σπίτια. Θα σε αφήσω πρέπει να μπω στην αίθουσα. Θα αρχίσει σε λίγο.. Κατά τα άλλα τα ίδια, τρέχω, πήγα και πήρα ένα φάρμακο για τα μυρμήγκια, για το σπίτι επιτέλους, θέλω να πάω από την μαμά μου να κανονίσουμε το Κτηματολόγιο και κάποια στιγμή πρέπει να δω και τον Δημήτρη. Όλο προπόνηση και προπόνηση. Θα χωρίσω..σας το λέω.. λέει γελώντας «Πάω, πάω στην αίθουσα θα τα πούμε αύριο μήπως πάμε κανένα Rock την Πέμπτη»

..Ένιωσα σαν καρτοόν που τρώει σφαλιάρα, ένιωσα ηλίθια. Εκτός από τρελή κουτσομπόλα είμαι και πλήρως ταυτισμένη με μια ξανθιά απόλυτα στυλιζαρισμένη με προσεγμένο ντύσιμο και στάση σώματος που μιλάει στο τηλέφωνο δυνατά σε αίθουσες σινεφίλ κινηματογράφων.

Μηχανικά μπήκα στην αίθουσα μετά την κοπέλα και μετά την κυρία. Έσυρα τα βήματα μου και φρόντισα να κάτσω τέσσερις σειρές μετά. Περιμένοντας στην άκρη της σειράς μου για να βγω από την αίθουσα την είδα να βγάζει και πάλι το κινητό. Δεν υπήρχε περίπτωση να άφηνα τον εαυτό μου να ακούσει ούτε ένα δευτερόλεπτο ακόμα από συνομιλία εκείνης της κοπέλας.

Όταν βγήκε και ο τελευταίος θεατής σηκώθηκα και εγώ. Θα έπαιρνα ένα ταξί για να πάω σπίτι. Ακριβώς απέξω έπεσα πάνω στην ξανθιά κοπέλα που φώναζε στα κίτρινα αυτοκίνητα..Λυκαβηττό!Λυκαβηττό!

«..Δεν υπάρχει περίπτωση..» σκέφτηκα! Και ξεκίνησα με τα πόδια τρομάζοντας στην ιδέα ότι θα έπαιρνα ένα ταξί μαζί με την ξανθιά, πλέον alter ego μου!

ΥΓ Μην ξανακούσω κανέναν να λέει ανέκδοτα με ξανθιές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου