Τα μαγικά γλυκά...

Εδώ και ένα χρόνο ακολουθώ κάθε πρωί την ίδια διαδρομή με τα πόδια για την δουλειά. Τον ίδιο δρόμο τον έχω διασχίσει με καύσωνα, με βροχή, με χιόνι. Νυσταγμένα Δευτεριάτικα πρωινά και χαρούμενα απογεύματα Παρασκευής. Είναι μια 15’ διαδρομή από έναν στενό δρόμο που το μεγαλύτερο μέρος του απαρτίζεται από σπίτια και από λίγα συνοικιακά μαγαζιά.
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής υπάρχει ένα γωνιακό café, ξύλινο, όταν περνάς απέξω αυτό που βλέπεις είναι στρογγυλά τραπεζάκια με τις καρέκλες τους, ράφια γεμάτα περιοδικά και βιβλία, και μια παλιά ανακαινισμένη βιτρίνα σαν αυτές που είχαν τα ζαχαροπλαστεία πριν πολλά χρόνια. Είναι ένα ρετρό café που σερβίρει γλυκά. Τα πρωινά όταν περνάς απ έξω μυρίζει κρέμα ζαχαροπλαστικής και σοκολάτα.
Ειδικά τα χειμωνιάτικα απογεύματα, ειδικά τις Παρασκευές, περνάς απέξω και βγαίνει μια ζεστή γλυκιά μυρωδιά. Και νομίζεις ότι θα σκάσεις από ευτυχία.

Την περασμένη Παρασκευή στην διαδρομή της επιστροφής ο ουρανός ήταν πολύ συννεφιασμένος. Εύκολα θα έλεγες ότι κάνει λίγο παραπάνω κρύο για την εποχή. Περπατούσα βιαστικά, βαριεστημένα και χωρίς πολύ διάθεση. Πέρασα απ έξω και αποφάσισα πως δεν θα υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από αυτή για να αγοράσω ένα γλυκό επιστρέφοντας στο σπίτι. Μια ηλικιωμένη κομψή κυρία με λευκά μαλλιά και με μαντίλι με χρυσή καρφίτσα βρισκόταν πίσω από τον πάγκο και τακτοποιούσε μερικά lemon pies στην βιτρίνα. Χάζεψα τα γλυκά πίσω από την βιτρίνα και διάλεξα ένα mousse stracciatella. Εκείνη την στιγμή ένας νεαρός ακούστηκε από την κουζίνα ότι τα souffle σοκολάτας ήταν έτοιμα. Και εκεί λύγισαν τα γόνατα μου. Ήξερα πως μένοντας μόνη μου και χωρίς να περιμένω κάποιον στο σπίτι, ήταν χαζό να πάρω τόσα γλυκά. Αλλά τα πήρα..

Ζήτησα και ένα πλαστικό κουταλάκι. Αφού βγήκα από το μαγαζί και περπάτησα ένα τετράγωνο, ξετύλιξα το κουταλάκι από την συσκευασία του, ισορρόπησα στο ένα μου χέρι όλες τις υπόλοιπες τσάντες και το κουταλάκι και με το άλλο κράτησα ευλαβικά το κουτί με τα γλυκά.

Ξεκίνησα με την mousse και νόμιζα ότι τρώω ευτυχία. Τότε θυμήθηκα ότι είναι Παρασκευή απόγευμα και έχω ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο να τακτοποιήσω το σπίτι, να πάω να δω φίλους, να κάτσω στον καναπέ και να τελειώσω το βιβλίο μου.
Μετά σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος να είμαι κατσουφιασμένη και πως όλα πάνε μια χαρά. Πραγματικά, δεν μπορούσα να βρω κάτι που να με πείσει για το αντίθετο. Η’ μάλλον μπορούσα να σκεφτώ πολλά δυσάρεστα πράγματα που θα μπορούσαν να αποτελούν λόγο κατσουφιάς. Αλλά η διάθεση μου είχε μετατραπεί σε τόσο χαρούμενη που όλα τα άσχημα συναισθήματα μπορούσα να τα ντύσω, να τα στολίσω και να τα κάνω όμορφα. Μόνο ένα έμενε, αλλά αυτό έχω από καιρό αποφασίσει πως δεν αλλάζει και το έχω κλειδώσει κάπου βαθιά.

Θυμήθηκα ότι τον φετινό χειμώνα κάποιος θα είναι εδώ για μένα. Κάποιος που πήρε μια πολύ μεγάλη απόφαση. Με κάποιον θα μοιράζομαι τα αστεία βράδια με τους φίλους μου και πως κάποιος θα είναι εδώ για να χρειάζεται να τον ρωτάω το πρόγραμμα του πριν κανονίσουμε όλοι μαζί.
Θυμήθηκα μια από τις καλύτερες μου φίλες που φέτος μάλλον θα είναι πιο συνειδητοποιημένη με τις επιλογές της και θα βλέπει τα πράγματα με περισσότερη σοφία. Φέτος θα ξέρει πως ότι έχει επιλέξει στην ζωή της είναι απόλυτα δική της απόφαση.

Μετά θυμήθηκα μια από τις καλύτερες μου φίλες που ο φετινός της χειμώνας θα είναι πολύ καλύτερος, χωρίς να το περιμένει. Εκείνη με την δική της τολμηρή απόφαση από εδώ και στο εξής θα νοιάζεται πιο πολύ από το τι χαλί θα διαλέξει για το σαλόνι από το αν θα βγούμε το σαββατόβραδο, αλλά δεν με νοιάζει γιατί την βλέπω χαρούμενη.



Είχα ξεκινήσει το souffle όταν θυμήθηκα πως έχω έναν πολύ καλό φίλο που φέτος παίρνει μια μεγάλη απόφαση να αφήσει την δουλειά του για έχει την ευκαιρία να κάνει πιο δημιουργική και πιο αποτελεσματικά πράγματα στην ζωή του.

Δεν μπορεί αντί για ζάχαρη έχουν μαγική σκόνη ευτυχίας αυτά τα γλυκά….

Τελειώνοντας το γλυκό μου σκέφτηκα την φίλη μου που αποφάσισε να συγκατοικήσει με τον φίλο της αλλάζοντας γειτονιά που την αναγκάζει να κάνει μισή ώρα παραπάνω να πάει στην δουλειά. Αφήνοντας όλες τις λεπτομέρειες των τελευταίων 12 χρόνων από την ζωή της πίσω.

Έχω και άλλους υπέροχους φίλους που έχουν πάρει σημαντικές αποφάσεις στην ζωή τους. Και είμαι πολύ περήφανη για όλους.

Επίσης είμαι περήφανη που αποφάσισα να μπω σε εκείνο το μαγαζί, να αγοράσω τα γλυκά, να φάω ένα souffle και ένα mousse μέσα σε 10 λεπτά, να φτάσω σπίτι χαμογελαστή και ευτυχισμένη και να καταλήξω Παρασκευή βράδυ με έναν ευτυχισμένο πονόκοιλο. Αλλά έμαθα ότι ένα souffle και ένα mousse μπορούν να σου υπενθυμίζουν ότι είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος.

Από εκείνη την Παρασκευή και μέχρι σήμερα όλες τις ημέρες τις εβδομάδας πρωί και απόγευμα περνάω από το απέναντι πεζοδρόμιο. Εκτός από τις Παρασκευές. Το πρωί της τελευταίας μέρας κάθε εβδομάδας περνάω και παίρνω από τις μυρωδιές, έτσι έχω δυνάμεις για να περάσει η Παρασκευή. Το απόγευμα όταν έχω σχολάσει περνάω πάλι απέξω και θυμάμαι ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι να με κάνουν ευτυχισμένη, πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπώ πολύ και πως δεν πρέπει να ξαναφάω δύο γλυκά απανωτά μέσα σε 10 λεπτά. Όσο μαγικά και αν μυρίζουν…