Στην αρχή της Γ΄ Δημοτικού δεν μου έβγαζε κανένας από το μυαλό την ντουλάπα της Bibibo. Κανείς. Έκανα τα πάντα να την αποκτήσω, σε όποιον μιλούσα ανέφερα και την επιθυμία μου. Χρησιμοποίησα τα πάντα. Νεύρα, γαλιφιές, απεργία πείνας 4 ωρών, πολύωρο επιδαπέδιο ξάπλωμα, ανακάλυψα νέες κοιλιακές ασθένειες. Τίποτα. Κοντά στα γενέθλια μου τον Φεβρουάριο ανακάλυψα τις κούκλες στις βιτρίνες. Ήθελα μια τέτοια!! Να την ντύνω με κανονικά ρούχα!! Η μόνη που συμπαραστάθηκε στον πόνο μου ήταν η θεία μου, ανεβοκατεβαίναμε την Ερμού και την Αιόλου και μπαίναμε σε όλα τα μαγαζιά μέχρι να βρούμε που μπορούμε να αγοράσουμε τέτοια κούκλα. Δεν βγάλαμε άκρη ή μάλλον προσπάθησε να μην βγάλουμε άκρη. Το Πάσχα η άλλη θεία μου μου έκανε δώρο την ντουλάπα της Bibibo και εγώ έπαιξε τρεις ολόκληρες ώρες μαζί της και μετά την ξέχασα.
Όταν πήγαινα Τετάρτη κάθε απόγευμα πλάνταζα στο κλάμα βλέποντας τις περιπέτειες της ορφανής Candy-Candy. Κορόμηλο τα δάκρυα. Ευτυχώς ξεχνιόμουν με τον Αιμίλιο το Μήλο και την Μάτα την Ντομάτα.
Δύο τρία χρόνια πιο μετά, ήμουν πια μεγάλη, γύριζα τρέχοντας από το σχολείο για να δω Τόλμη και Γοητεία. Έτρωγα Κου-κου-ρου-κου, διάβαζα Κατερίνα και Μανίνα και το δωμάτιο μου ήταν γεμάτο αφίσες από το Αφισόραμα.
Για να διαβάσω την Γλώσσα μου και το Εμείς και ο Κόσμος έπρεπε απαραίτητα να φοράω την κολώνια 4711 της μαμάς. Τα μαθηματικά μου τα έλυνε ο μπαμπάς μου με την αδερφή μου ενώ εγώ έκανα πως παρακολουθούσα τον τρόπο επίλυσης των προβλημάτων «..η μαρία έχει τρία μήλα αλλά ο γιώργος της πήρε τα δύο και τις έδωσε ένα, πόσα μήλα έχει η μαρία και πόσα ο γιώργος?» και με την άκρη του ματιού μου έβλεπα διαφημίσεις από την ασπρόμαυρη ΕΡΤ.
Τώρα πια συνεχίζω να ζητάω επίμονα κάτι, από τον εαυτό μου, μέχρι να μου το πάρω και να ξεχάσω αμέσως μετά. Στο μεταξύ ανακάλυψα ότι δεν γίνονται πάντα όλα. Πάω πάνω κάτω την Ερμού, παλιότερα γιατί περίμενα την φίλη μου Σωτηρία να τελειώσει από την δουλειά και να πάμε για καφέ. Αργότερα έκανα βόλτες με μεγάλες παρέες τρώγοντας παγωτό και τώρα πια φορτωμένη με σακούλες όμως βιαστική. Δεν βλέπω πια τηλεόραση, αφού δεν παίζει κάτι τόσο ενδιαφέρον όπως η ζωή στην Φρουτοπία, αλλά πρόσφατα κατέβασα τα επεισόδια της Candy-Candy από το YouTube και την επόμενη μέρα πήγα με πρησμένα μάτια στην δουλειά. Δεν έχω πια δωμάτιο αλλά ολόκληρο σπίτι και στους στοίχους δεν έχω αγαπημένους καλλιτέχνες όμως σε μια γωνία έχω κορνιζάρει την αφίσα από μια αγαπημένη ταινία. Έχω ακόμα την ντουλάπα της Bibibo και με συγκίνηση υπολογίζω ότι η κούκλα μου αισίως έχει φτάσει τα 45.
Όπως είναι λογικό δεν ασχολήθηκα με την λογιστική, εξάλλου στην Δευτέρα Λυκείου μου ζήτησαν να φέρω το Tetris μου στο μάθημα των Μαθηματικών προκειμένου να κάνω ησυχία και να μπορούν να παρακολουθούν οι άλλοι. Έτσι από τότε μέχρι σήμερα αποφεύγω τα πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα της ζωής. Απλά. Δεν με λένε Μαρία και δεν δίνω σε κανέναν μήλα. Σχετικά με αυτό, όταν κάνουμε επαγγελματικά μια συλλογική δουλειά ανά ομάδες, στα βαρετά μέρη της εργασίας εγώ παρατηρώ τα ρούχα και τα παπούτσια των συναδέρφων. Μακάρι να έπαιζε Διαφημίσεις…
Τώρα που μπαίνω στα 30, σκέφτομαι να μην αλλάξω.. Κάθε φορά που δεν θα γίνεται αυτό που θέλω θα κάνω μια βόλτα στην Ερμού, χωρίς να βιάζομαι, θα σιγοτραγουδάω ‘’Βλέπει τον κόσμο από ψηλά. Η φύση γύρω ανθίζει. Σαν εκείνη χαμογελά. Στης ζωής την χαρά. Άνοιξε πάλι τα φτερά. Με ελπίδα στην καρδιά Ζήσε όμορφα στη ζωή σου. Η αγάπη κυβερνά…
Κάντυ Κάντυ Κάντυ Κάντυ Κάντυ Κάντυ Κάντυ..’’
Και θα μασάω μια Big Bubble..Ναι από αυτή που χαλάει τα δόντια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου