Παλιά, αγαπημένα..

Εχτές είδα μια παράσταση. Το I am my own wife του Νταγκ Ράιτ. Ο Χάρης Αττώνης ερμηνεύει ένα βιογραφικό έργο με ταλέντο που περισσεύει και τέχνη που δεν χωράει πουθενά. Μα δεν θέλω να σταθώ σ αυτό αφού αν δεν το έχεις δει ΠΡΕΠΕΙ να πας να το δεις και να κάνεις τις δικές σου σκέψεις. Όσο πιο καλό το έργο τόση πιο πολύ η σκέψη (για τις κωμωδίες οι κανόνες είναι άλλοι). Εξάλλου, αυτός είναι ο προορισμός της τέχνης, να σε κάνει να σκεφτείς τελεία

Κατά την διάρκεια του έργου ο ηθοποιός –ως ρόλος συλλέκτη- μιλάει για την αξία που παίρνουν τα αντικείμενα από τον χρόνο και την χρήση τους. Ότι ένα αντικείμενο αξίζει μόνο όταν είναι βαθιά χρησιμοποιημένο. Ένα χτύπημα, μια γρατσουνιά είναι τα στοιχεία που του δίνουν την μαγεία που πρέπει να εκτιμήσουμε. Η ιστορία του. 

Σήμερα, μια μέρα μετά, αφού σκέφτηκα τόσα για το έργο και συζήτησα άλλα τόσα, το άφησα λίγο στην άκρη. Φτιάχνοντας αργά το απόγευμα ένα τσάι, περιμένοντας να βράσει το νερό, επεξεργάστηκα το σουρωτήρι μου. Ένα απλό μεταλλικό σουρωτήρι, σκέτο χωρίς πολλά πολλά που υπολογίζω ότι αγοράστηκε γύρω στο 2000. Θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου. Μένοντας στο σπίτι της Παπαρηγοπούλου πηγαίναμε σε συγκεκριμένο κοντινό σουπερ μαρκετ και σαν εργαζόμενες το επισκεπτόμασταν μονάχα τα Σάββατα το μεσημέρι. Η αδερφή μου κάθε φορά αγόραζε με μανία ό,τι καινούργιο απορρυπαντικό κυκλοφορούσε με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούμε το καρότσι για να κουβαλήσουμε τα πράγματα. Το οποίο καρότσι δεν υπάκουε στην κατηφορική κλίση των πεζοδρομίων της Λ. Αλεξάνδρας και εμείς αποτελούσαμε ένα γελοίο θέαμα προσπαθώντας να γλιτώσουμε το καρότσι από το να βγει στην λεωφόρο. Ο κόσμος μας κοιτούσε από τις στάσεις και φαντάζομαι ακόμα μερικούς να μας θυμούνται και να το λένε σε γιορτινά τραπέζια ανάμεσα σε αστείες ιστορίες του στρατού.  

Μετά ο δήμαρχος έβαλε κάγκελα στους δρόμους και τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα.

Ένα τέτοιο Σάββατο πρέπει να αγοράσαμε το σουρωτήρι που απόψε μου σούρωσε το τσάι μου. Με το τσαλακωμένο του μεταλλικό δίχτυ από την μια του πλευρά πρέπει να έχει σουρώσει από τότε άπειρα ροφήματα, άπειρους ζωμούς για σούπες και δεν μπορώ να σκεφτώ πόσα άλλα. Μέσα σ αυτή την δωδεκαετία για κάποιο λόγο αγόρασα άλλο ένα σουρωτήρι. Ένα σουρωτήρι με λευκό πλαστικό χέρι που δεν χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ.

Απόψε αγάπησα το σουρωτήρι μου, που μάλλον το αγαπώ εδώ και 12 χρόνια. Και σκέφτομαι πως ίσως αν δεν ήμασταν τόσο καταναλωτικοί ίσως αγαπούσαμε και το παλιό μας λαπτοπ, και το παλιό μας ρολόι και το παλιό μας κινητό.

Ακόμα και αν παραδεχτούμε ότι ο άνθρωπος προχωράει και πως η εξέλιξη είναι μια υγιής κατάσταση και πως το εμπόριο θα τα πήγαινε ακόμα χειρότερα αν δεν ήμασταν καταναλωτικοί, εγώ θα επιμείνω λίγο ακόμα και θα πω πως έστω πριν πετάξεις κάτι παλιό στάσου δύο λεπτά και προσπάθησε να σκεφτείς πότε το αγόρασες ίσως και κανα δυό στιγμές μαζί του. Μόνο μη το κάνεις πάνω από τον δημόσιο σκουπιδοτενεκέ σε παρακαλώ. Θα είναι περίεργη εικόνα για τους γείτονες και δεν θέλω να μου πάρεις την θέση στις αστείες ιστορίες μετά τον στρατό… 

http://www.elculture.gr/theater/iam-my-own-wife-141363