Στα 25 είσαι θύμα της μόδας. Αγοράζεις μετά μανίας ό,τι σου γυαλίσει, μπλούζα, παντελόνι, παπούτσια, φτηνά, ακριβά. Τα χρειάζεσαι, δεν τα χρειάζεσαι. Προτιμάς να πεινάσεις μια εβδομάδα αρκεί να γυρίσεις στο σπίτι με μια σακούλα. Στα ντουλάπια τόσες πολλές κρέμες. Όλες ανοιγμένες, μισοχρησιμοποιημένες. Σε κάθε ξεκαθάρισμα πετάς τις ληγμένες και τις βάζεις όλες μαζί για να τις ξεχάσεις ξανά μετά από μερικές μέρες. Αλλάζεις φίλες και φίλους. Γνωρίζεις κόσμο και φαντάζεσαι παντοτινές φιλίες. Κρύβεσαι από τον ιδιοκτήτη γιατί έφαγες όλο το ενοίκιο σε ένα σκ. Κάνεις μεγάλες βόλτες με ένα δανεικό παπί χωρίς κράνος στην παραλιακή. Περπατάς την Αθηνάς μόνη σου χειμώνα στις 10 το βράδυ. Δεν σε νοιάζουν αντηλιακές, κυτταρίτιδα, ασθένειες, απώλειες. Έχεις όλο τον χρόνο μπροστά σου. Το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα.
Και τα χρόνια γλιστράνε ανάλαφρα στην κλεψύδρα.
Κάπου εκεί ανάμεσα προβληματίζεσαι για το περιβάλλον, τις ανθρώπινες σχέσεις, ξεχρεώνεις τις πιστωτικές και τις ξαναχρεώνεις, ανακαλύπτεις την κυτταρίτιδα και τις πανάδες. Τρομάζεις στην ιδέα μιας ασθένειας, βιώνεις την απώλεια.
Αν είσαι τυχερός και στην πορεία τα βρεις με τον εαυτό σου είσαι σε θέση να σκεφτείς πως δεν σε νοιάζει που πέταξες όλες τις κρέμες. Τώρα πια ξέρεις πως για την κυτταρίτιδα αρκεί μόνο να τρέφεσαι σωστά, να πίνεις πολύ νερό και να ασκείσαι. Ξέρεις πως τα πιο σημαντικά είναι μια καλή αντηλιακή και ένα αγαπημένο άρωμα. Μεταποιείς τα ρούχα σου και αγοράζεις πιο διαχρονικά κομμάτια. Βάζεις κράνος και ζώνη. Γνωρίζεις κόσμο αλλά ξέρεις να εκτιμάς και να φυλάς τις καλές παλιές δοκιμασμένες φιλίες σου. Δεν είναι ότι ωρίμασες, ούτε ότι έγινες σοφός. Είναι ότι προχώρησες. Και με λίγη τύχη έχεις ακόμα μπόλικο χρόνο μπροστά σου. Το μέλλον έχει έρθει αλλά έχει και άλλο.
Αν πετύχαινα κάπου τον εαυτό μου των 25 με τα αλλοπρόσαλλα μαλλιά και τα χρωματιστά μπλουζάκια θα του έλεγα μόνο αυτό: «Ψιτ, κάνε όσα θες γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου. Μάθε πως το μέλλον δεν είναι μακριά αλλά η κάθε μέρα που περνάει. Να εκτιμάς ότι ξυπνάς κάθε πρωί, να χαμογελάς και να λες σ αγαπώ σ αυτούς που το αξίζουν»
Και ας με κορόιδευε.
Και τα χρόνια γλιστράνε ανάλαφρα στην κλεψύδρα.
Κάπου εκεί ανάμεσα προβληματίζεσαι για το περιβάλλον, τις ανθρώπινες σχέσεις, ξεχρεώνεις τις πιστωτικές και τις ξαναχρεώνεις, ανακαλύπτεις την κυτταρίτιδα και τις πανάδες. Τρομάζεις στην ιδέα μιας ασθένειας, βιώνεις την απώλεια.
Αν είσαι τυχερός και στην πορεία τα βρεις με τον εαυτό σου είσαι σε θέση να σκεφτείς πως δεν σε νοιάζει που πέταξες όλες τις κρέμες. Τώρα πια ξέρεις πως για την κυτταρίτιδα αρκεί μόνο να τρέφεσαι σωστά, να πίνεις πολύ νερό και να ασκείσαι. Ξέρεις πως τα πιο σημαντικά είναι μια καλή αντηλιακή και ένα αγαπημένο άρωμα. Μεταποιείς τα ρούχα σου και αγοράζεις πιο διαχρονικά κομμάτια. Βάζεις κράνος και ζώνη. Γνωρίζεις κόσμο αλλά ξέρεις να εκτιμάς και να φυλάς τις καλές παλιές δοκιμασμένες φιλίες σου. Δεν είναι ότι ωρίμασες, ούτε ότι έγινες σοφός. Είναι ότι προχώρησες. Και με λίγη τύχη έχεις ακόμα μπόλικο χρόνο μπροστά σου. Το μέλλον έχει έρθει αλλά έχει και άλλο.
Αν πετύχαινα κάπου τον εαυτό μου των 25 με τα αλλοπρόσαλλα μαλλιά και τα χρωματιστά μπλουζάκια θα του έλεγα μόνο αυτό: «Ψιτ, κάνε όσα θες γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου. Μάθε πως το μέλλον δεν είναι μακριά αλλά η κάθε μέρα που περνάει. Να εκτιμάς ότι ξυπνάς κάθε πρωί, να χαμογελάς και να λες σ αγαπώ σ αυτούς που το αξίζουν»
Και ας με κορόιδευε.
Τελικά η κυτταρίτιδα και οι πρώτες ρυτίδες είναι οι πιο ανεπαίσθητες αλλαγές από τα 25 ως τα-δικά μου-32. Ραγδαίες αλλαγές, εντός!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο αληθινό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάνε και οι γυναίκες που δεν έχουν το άγχος ποιά μέρα "ο κύριος" δεν θα σηκωθεί ποτέ ξανά χωρίς χημεία και στατική μελέτη...πρέπει να περιμένουμε κωλομέρες!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή