17.12.11

Στου μπαλκονιού τα φώτα

Ένα κοριτσάκι από το απέναντι μπαλκόνι φώναζε τραγουδιστά «το καλοκαίρι έφυγε, το καλοκαίρι πάει». Εγώ μάζευα τα ρούχα γιατί έδειχνε πως το πάει για πολύ δυνατή βροχή. Μερικά λεπτά μετά και ενώ είχε ξαναβγεί ο ήλιος το κοριτσάκι στόλιζε με την μαμά της τα κάγκελα του μπαλκονιού με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και συνέχιζε το τραγουδάκι για το καλοκαίρι. Να δεις που αυτό το παιδί θα πάει για κάλαντα και θα τραγουδήσει Σοφία Αρβανίτη σκέφτηκα. Άφησα ανοιχτή την μπαλκονόπορτα να μπει καθαρός αέρας στο σπίτι και μπήκα στην κουζίνα. Ενώ έβαζα το νερό να βράσει για την μακαρονάδα το κοριτσάκι συνέχιζε το ίδιο στιχάκι. Μα δεν βαρέθηκε η μαμά της; σκέφτηκα. Έβρασα την μακαρονάδα, έφτιαξα σάλτσα, έφαγα, και το δίδυμο απέναντι ακόμα στόλιζε φωτάκια στο μπαλκόνι. Αναρωτήθηκα πόση ώρα έχουν σπαταλήσει με το να αλλάζουν συνέχεια θέση στις γλάστρες. Το κοριτσάκι δεν είχε σταματήσει καθόλου το τραγούδι. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να μην νευριάσω με ένα κοριτσάκι που απλά τραγουδάει και να φάω την μακαρονάδα μου. Ντρεπόμουν να κλείσω την μπαλκονόπορτα γιατί θα με έβλεπαν από ακριβώς απέναντι. Μισή ώρα μετά το κοριτσάκι μπήκε στο σπίτι με την μαμά του και εγώ έκλεισα την πόρτα μου. Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Όταν ξύπνησα από συνήθεια κοίταξα έξω. Για μερικά δευτερόλεπτα το οπτικό μου νεύρο υπερλειτούργησε. Ο εγκέφαλος βραχυκύκλωσε, μπέρδεψε τα περιστατικά και πάτησε πλέι κατά λάθος στο βιντεάκι με όλη μου την ζωή, εκείνο το κλασικό που βλέπεις λίγο πριν περάσεις το μεγάλο τελωνείο. Τεχνικό λάθος. Ευτυχώς.

Έκλεισα το παντζούρι σαν άλλος μίζερος γέρο Σκρούτζ και πήγα να φτιάξω ένα τσάι. Μέχρι να βράσει το νερό στον βραστήρα πήρα τον χρόνο μου να συνηθίσω στην ιδέα πως τουλάχιστον μέχρι του Αη Γιάννη εγώ θα ζω απέναντι από το Λας Βέγκας. Και χαμογέλασα. Δισταχτικά. Γιατί το νυσταγμένο ακόμα μυαλό μου άρχιζε να συνειδητοποιεί ότι πέντε λεπτά τώρα σιγοτραγουδούσε «το καλοκαίρι έφυγε, το καλοκαίρι πάει»

Τις τρεις τελευταίες μέρες μουρμουράω τα κάλαντα για να ξεκολλήσω από το «το καλοκαίρι έφυγε, το καλοκαίρι πάει»

1 σχόλιο:

  1. Το ίδιο έπαθα κι εγώ χαχαχα (όχι με το κοριτσάκι να τραγουδάει)με τη διπλανή πολυκατοικία και τα μπαλκόνια ένα ένα...
    Στην αρχή εκνευρίστηκα έλεγα που βρίσκουν το κέφι;...
    Και γω ήμουν ο θηλυκός Σκρούτζ...
    Τώρα δε με πειράζει που ζω δίπλα στο Λας Βέγκας για δυο βδομάδες...ακόμα όμως δεν έχω στολίσει το δικό μου σπίτι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή