To Play button της ζωής μας

Κι όπως ψάχνω στην βιβλιοθήκη για ένα παλιό λεξικό, ενώ δεν βρίσκω ύπνο στις 7 το πρωί, βρίσκω με έκπληξη το πρώτο μου δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι. Είχα να το δω πάνω από πέντε χρόνια. Μου το έκαναν δώρο το 1999 και είναι SONY. Τότε ήταν ακριβό και πολύ σύγχρονο. Θυμάμαι είχα χαρεί τόσο πολύ όταν το είχα ανακαλύψει σαν έκπληξη ανάμεσα σε κάτι πλυμένα που ετοιμαζόμουν να σιδερώσω μουτρωμένη. 

 

Είναι μαύρο από πλαστικό και με μια βιαστική ματιά σου μοιάζει με μικρό κλασικό walkman,  μετά έγινε της μόδας  το μεταλλικό υλικό και οι μεταλλικές αποχρώσεις στα gadgets.  Είναι φθαρμένο, χτυπημένο και μου θυμίζει τόσα πολλά. Μέσα έχει ένα κασετάκι και δεν τολμώ ακόμα να πατήσω το play. Δεν έχω ιδέα τι θα ακούσω. 

Κοιτάζω καλά καλά το κουμπί που γυρίζει το κασετάκι μπροστά και στο μυαλό μου φυτρώνει ένα φανταστικό κουμπί Rewind και έρχονται οι πρώτες μέρες στον παιδικό σταθμό που στον μεσημεριανό ύπνο τυλίγομαι με την πορτοκαλί κουβέρτα και κάνω τον υπερήρωα και σκέφτομαι πως αν ξαναγυρνούσα δεν θα κοιμόμουν κανένα μεσημέρι για να μην χάσω λεπτό από εκείνη την εποχή. Η πρώτη μέρα της Β Δημοτικού που η Σωτηρία μου έκανε καταλάθος μια τεράστια γρατσουνιά στην μύτη που αν την ξαναζούσα δεν θα στεναχωριόμουν τόσο για ένα σημαδάκι που μερικες εβδομάδες μετά έφυγε. Μια συγκεκριμένη κοπάνα από το φροντιστήριο των Αγγλικών που που αν την ξαναζούσα θα την έκανα ξανά ξανά και ξανά, η μέρα που έδινα για δίπλωμα αυτοκινήτου που αν την ξαναζούσα δεν θα μάλωνα με τον μπαμπά μου, μια Αυγουστιάτικη μέρα γεμάτη λουλούδια και γλυκά που αν την ξαναζούσα θα την χαιρόμουν λίγο παραπάνω, μια Απριλιάτικη μέρα με βόλτα με μηχανή που θα έδινα όσα όσα για να την ξαναζούσα, η φετινή 12^η Φεβρουαρίου που αν την ξαναζούσα δεν θα σήκωνα ένα ακουστικό και η φετινή 23^η Ιουλίου που αν την ξαναζούσα δεν θα στεναχωρούσα ένα πολύ γλυκό άνθρωπο. Απειρα Rewind και stop και play σε παιδικές ηλικίες, σε στιγμές που δεν θες να αποδώσεις γραπτά μη τυχόν και ξεχάσεις μια λεπτομέρεια και μετά αυτή η λεπτομέρεια ξεχαστεί για πάντα, στιγμές που απλά θες να τις κρατήσεις στο μυαλό σου μέχρι να πάθεις αλτσχάιμερ ή γεροντική άνοια, όπως θες πες το και τότε απλά που και που θα σου έρχεται καμιά εικόνα από το πουθενά.

Forward δεν θέλω να κάνω. 

Κοιτάζοντας το κουμπί Cue θυμάμαι ατάκες με συμβουλές. Ατάκες με λέξεις που μπήκαν στην τέλεια σειρά και που ενώ νομίζω πως έχω ξεχάσει, τελικά θυμάμαι. Ατάκες που άκουσα ή διάβασα σε συνεντεύξεις. Ατάκες φίλων σε ανύποπτες στιγμές.

Και το κουμπί Pause. Παύση. Το σημείο που θες να σταματήσεις. Έστω για λίγο. Και αυτόματα σκέφτομαι πως θέλω να το κρατήσω κάβα. Να μην το χρησιμοποιήσω τώρα. Δεν θέλω στάσεις τώρα. Θέλω να πάμε παρακάτω. Έτσι απλά.

Και ασυναίσθητα πατάω Play. Χωρίς να είμαι έτοιμη. Και παγώνω. Ακούω από το βάθος ένα μηχανάκι. Περνάνε εκατό υποθέσεις από το μυαλό μου. Προσπαθώ να προλάβω να θυμηθώ που, πότε, τι, για να μην ξαφνιαστώ. Να θυμηθώ πριν ακούσω κάτι, να με προετοιμάσω, να με προστατεύσω. 

Μετά ακούω την φωνή μου. «17 Αυγούστου 2005 ώρα 23.30 Παράσχου 22, στο μπαλκόνι». Χαρούμενη. Και τότε θυμάμαι. Αληθινό rewind, stop, play, pause. Να μείνω εκεί. Στο μπαλκόνι της Παράσχου, εκείνο το καλοκαίρι.

«Διαβάζω το Down Town που αγοράζει η ανόητη αδερφή μου, η οποία είναι στα Phiphi islands αυτή την στιγμή και γυρίζει σε δύο μέρες. Φέτος εκείνη στην Ταιλάνδη και εγώ στην Λευκάδα». Και γελάω. Αληθινά. Ακούω μια αντρική φωνή από το βάθος να ρωτάει πόση ώρα χρειάζεται ακόμα η σάλτσα για τα μακαρόνια. Και χρατς χρουτς. Stop.

Και μετά ακούω να ξαναξεκινάει η εγγραφή. Και ακούω την φωνής της μαμάς μου να λέει κάτι για μια σιδερώστρα ή απλώστρα και μετά πολλές φωνές και καταλαβαίνω πως κάποιος  πάτησε το REC στην μετακόμιση. Ε, από τότε είχα να το δω το κασετοφωνάκι. Σχεδόν πέντε χρόνια. Και κάτι. 

Η έννοια που έψαχνα να βρω στο λεξικό σήμερα στις 7 το πρωί ήταν για την λέξη «αρχή». Ξύπνησα χάνοντας τον ύπνο μου και μου καρφώθηκε η απορία τι έννοια δίνουν τα λεξικά στην λέξη αρχή. Και η έννοια που διάβασα μου θύμισε το κουμπί Play. Αυτό που αποφεύγουμε να πατήσουμε. Λίγο πολύ, όλοι μας κάποιες φορές.   Τώρα, πριν, μετά. Γενικά.

Κατάλαβες;