23.9.11

Murder me in Music City


Κάθε φορά που απειλώ πως θα τραγουδήσω θυμάμαι τότε που πήγαμε για καραόκε κάπου στον Χολαργό. Είχαμε κάνει δύο ομάδες και στους  όρους συμμετοχής ήταν να μην διαλέξουμε τραγούδι εμείς αλλά οι αντίπαλοι μας.  Σε μένα έλαχε το Killing me soflty. Μόλις το είπα, πήρα μια βαθιά ανάσα, κοίταξα το παγωμένο κοινό και είπα ένα θερμό ευχαριστώ.
Στο πολύ καταβάθος είμαι ευαίσθητος άνθρωπος και μπορούσα να καταλάβω τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι εκεί κάτω για πέντε ολόκληρα λεπτά. Επρεπε τουλάχιστον να τους ευχαριστήσω. Αλλά, οι περισσότεροι γνωρίζοντας την καραγκιοζοσύνη μου νόμισαν πως υποδύομαι απλά την καλλιτέχνιδα και πως από στιγμή στιγμή θα πω το «καλησπέρα σας και καλή διασκέδαση» και έδειχναν αληθινά χαρούμενοι. Ισως και επειδή τελείωσε το μαρτύριο. Αφησα το μικρόφωνο και κατεβαίνοντας ένας άγνωστος νεαρός από την αντίπαλη ομάδα μου έπιασε το χέρι και με ρώτησε «και δεν μου λες, ποιο τραγούδι είπες εσύ τώρα;». Κατάλαβες! Επειδή όμως η κατσίκα δεν μασάει σαρακοστιανά, του απάντησα «δεν είπα, εκτέλεσα» τονίζοντας το δεύτερο ρήμα. Και έφυγα γελώντας.
Σήμερα λοιπόν όπως έκανα ένα ξεκαθάρισμα στις ντουλάπες και στα συρτάρια ψιθύριζα το Unforgetable Fire των U2. Όταν έφτασα στα μαγιό θυμήθηκα τις φετινές διακοπές. Για έξι μέρες σε τακτά χρονικά διαστήματα και χωρίς προειδοποίηση, σε οποιοδήποτε μέρος του νησιού, τους απήγγειλα στίχους Αντζελας. Χωρίς δισταγμό. Στην παραλία, παίζοντας ρακέτες, ενώ τρώγαμε πρωινό με την τσίμπλα στο μάτι, στο μπαράκι μετά απο πέντε ρακόμελα, στα εστιατόρια, στο αυτοκίνητο, πολλές φορές σηκωνόμουν κιόλας,  και πάντα ξεκινούσα με το «Και ποια θυσία». Ακόμα και φεύγοντας με εξιτήριο από το Ιατρικό Κέντρο και εντολή εξέτασης από χειρούργο. «Η τέχνη δεν έχει όρια, φίλη μου» είπα στην Μαριέττα, όταν είχαμε μπει πια στο πλοίο του γυρισμού. Η Μαριέττα ήταν η μόνη που έδειξε να καταλαβαίνει αφού μερικές φορές στο «και θέλω να ρθω να σ αρπάξω από την άλλη» βοηθούσε να στήσω το βιντεο κλιπ γυρίζοντας με δύναμη τον Σπύρο από τον ένα ώμο στον άλλο. «Και θέλω να ρθω να σ αρπάξω από την άλλη» και νασου τραβολόγημα στον έρμο τον Σπυράκο που δεν παραπονιόταν. Η Χριστιάννα μας κοίταζε με βλέμμα συμπόνιας σκεπτόμενη πως «μόνο στο εστιατόριο του Βαρύ δεν περνάνε αυτά» και ο Δημοσθένης βαριαναστέναζε για το που τον έριξε η μοίρα του φέτος.
Τις ίδιες καλλιτεχνικές κρίσεις καλείται να συμμεριστεί και ο «εκείνος» αυτό τον καιρό. Είναι ξαπλωμένος στον καναπέ και ενημερώνεται για οικονομικοπολιτικοκοινωνικές ειδήσεις, μου χαιδεύει το πόδι ενώ νομίζει πως χαλαρά διαβάζω το Marie Claire και τότε πετάγομαι και με γουρλωμένα μάτια ουρλιάζω το «Δυό φωνές μου φωνάζουν». Τις πρώτες φορές  χαμογελούσε αμήχανα ή και τρόμαζε. Τώρα πια δεν αντιδρά καθόλου και με αφήνει να ηρεμήσω. Περιμένω με αγωνία να μου ζητήσει πιο μοντέρνο ρεπερτόριο γιατί έχω ξεπατικώσει κάτι στίχους της Φουρέιρα.

pic source: livemusiciancentral.com

1 σχόλιο:

  1. Δεν ξέρω που πέτυχες την εικόνα, αλλά είναι από το βίντεο του "Subterranean Homesick Blues" του Dylan το οποίο απλά ΤΑ ΣΠΑΕΙ και μπράβο σου....(το κείμενο "I can't sing" βέβαια δεν υπάρχει κανονικά..)

    http://www.youtube.com/watch?v=d_ujAXxNxU0

    ΑπάντησηΔιαγραφή