Μπούρου Μπούρου

Έλαβα σήμερα ένα μήνυμα από την Μικαέλα που μου έγραφε ότι διαβάζει το blog εδώ και κάποιους μήνες και σκέφτηκα πως αφού γνωριζόμαστε πια τόσο καλά είναι καιρός να σας πω τα παράπονα μου.

Τις τελευταίες μέρες είναι να σαν μην ακούγομαι. Κανείς δεν προσέχει τι λέω. Είτε λέω μια συνταγή για γεμιστά είτε λέω έξι αριθμούς του Λόττο, είτε λέω πως είμαι καπετάνιος με μπλέιζερ και χρυσά κουμπιά οι γύρω μου έχουν την ίδια έκφραση. Την ίδια αδιάφορη φάτσα. Μερικές φορές τσεκάρω ότι όντως ακούω την φωνή μου, μην τυχόν και νομίζω ότι απλά τα σκέφτομαι. Αλλά στ αλήθεια μ ακούω. Μιλάω. Ακούω την φωνή μου σου λέω.

Παραδέχομαι ότι μιλάω και μιλάω. Συνέχεια. Έχω το άτιμο άποψη για όλα, από την κατάσταση στην Λιβύη μέχρι τους στημένους αγώνες. Από την ποινή του Ολυμπιακού Βόλου μέχρι την νέα σύσταση της συντακτικής ομάδας του Πρωινού Καφέ. Μπορεί να τους έχω κουράσει με την πολυλογία μου. Μπορεί πια να με ακούνε και να μην δίνουν σημασία. Αφού συνέχεια μουρμουράω για κάτι. Συνέχεια κάτι έχω να πω.

Από την άλλη πάντα ζήλευα αυτούς που μιλάνε μόνο όταν έχουν κάτι να πουν. Αυτούς που μιλάνε μόνο όταν έχει νόημα. Εγώ ότι σκέφτομαι το λέω. Κανείς δεν με έχει πει ποτέ πολυλογού αλλά με λένε ανοιχτό βιβλίο. Παλιά καμάρωνα για την ευθύτητα και την αμεσότητα μου. Αυτό είναι και το δεύτερο μου πρόβλημα. Δεν φτάνει που μιλάω όλη την ώρα για κάτι, έχω να λέω και συνέχεια φωναχτά την σκέψη μου. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου να συγκρατείται τόσο με πιάνει άγχος και νευρικότητα και στο τέλος όχι μόνο λέω αυτό που ήθελα αλλά βάζω και τον προβληματισμό μου για το ότι λέω ότι σκέφτομαι. Αν με ενοχλήσει αυτό που θα κάνεις
θα στο πω απλά και κατάμουτρα. Όπως το έχω στο μυαλό μου.

Έχω πει σε κοπέλα στο μετρό ότι βάζει λάθος το eye liner της. Έχω πει σε σερβιτόρα σε μαγαζί να μην μιλάει στον ενικό. Έχω πει στην μητέρα φίλου μου να βάζει λιγότερο αλάτι στο φαγητό. Αφού θέλω να το πω γιατί να μην το πω; Οι άνθρωποι πρέπει να αντέχουν την αλήθεια. Αν είμαι ερωτευμένη με κάποιον γιατί να μην του το πω; Αν πέφτω στα πατώματα για χάρη του, γιατί να μην το ξέρει; «για να προστατεύσεις τον εαυτό σου» μου λένε οι φίλες μου. Α μπα; Θα τον προστάτευα αν δεν έπεφτα στα πατώματα. Πως θα τον προστατεύσω άμα έχω ήδη πέσει; Και γιατί να μην το ξέρει ο άλλος; Εγώ θα ήθελα να το ξέρω. Άσχετα με το ότι όλοι οι άνθρωποι δεν μιλάνε. Είμαι αυτή που έχει πει στο αφεντικό της «επίσης» όταν μου είπε «μπράβο για την συνέπεια σου» και μην γελάσεις γιατί το εννοούσα.

Οπότε έχουμε και λέμε. Πρόβλημα ένα, ότι μιλάω και δεν μ ακούνε. Πρόβλημα δύο, ότι λέω ό,τι σκέφτομαι. Βασικά το ίδιο πρόβλημα. Παράπονο τρία, δεν μιλάνε οι άνθρωποι.

Μ ακούς κανείς ή πάλι μόνη μου μιλάω;;

Γράφτηκε με:
Madrugada - Step into this room and dance for me  
David Bowie - Ground Control to Major Tom (x2)

pic source: http://www.realisticrelationships.com