23.5.11

Βρεγμένα πεζοδρόμια


Αποφεύγω τα βρεγμένα πεζοδρόμια. Με ενοχλεί να πατάω στα νερά. Ίσως και να νομίζω ότι θα λερώσω. Πάντως αλλάζω πεζοδρόμιο. Και αυτή την εποχή είναι πολλοί αυτοί που καταβρέχουν το πεζοδρόμιο, ειδικά στην διαδρομή από το σπίτι στο γραφείο.

Σε μια τέτοια διαδρομή, πριν από έναν χρόνο ακριβώς, αλλάζοντας πλευρά πέτυχα μια κυρία γύρω στα 80 η οποία με πλησίασε. Καλά ντυμένη, με το φουλάρι της και τα καθαρά της ρούχα φαντάστηκα ότι θα θέλει να μου ζητήσει πληροφορίες για τα τόσα μαιευτήρια που έχει τριγύρω, όπως συνηθίζουν να με σταματάνε στον ίδιο δρόμο. Δεν θυμάμαι καλά τα πρώτα δευτερόλεπτα αλλά θυμάμαι πως με κοίταξε μέσα στα μάτια και μου είπε «κόρη μου, είσαι η κόρη μου» και μ αγκάλιασε. Δεν ήμουν έτοιμη για όλο αυτό, με έπιασε στα πράσα οπότε για μερικά νανοσεκόντς δεν αντιστάθηκα. Στα επόμενα όμως μιλικλάσματα (αν υπάρχουν) του δευτερολέπτου μερικοί νευρώνες στον εγκέφαλο μου πετάχτηκαν από τα κρεβάτια τους και πήραν τα όπλα για την επανάσταση. Απεγκλωβίστηκα από την αγκαλιά της κυριούλας αλλά εκείνη με ξαναβούτηξε. Παλέψαμε για λίγο και νίκησα, ολίγον αναμαλλιασμένη από αυτή την μάχη. Όμως η κυριούλα δεν το έβαλε κάτω. Με έπιασε από το χέρι και μου φώναξε ξανά «κορούλα μου, κορούλα μου».


Θα σου πω τις σκέψεις μου με την σειρά που μου ήρθαν:


Έχω αργήσει στο γραφείο ρε πούστη μου.


Σε κάποιο video με πλάκες πρωταγωνιστώ.


Μωρέ λες να είμαι όντως υιοθετημένη;
Με το δεύτερο σενάριο να επικρατεί του τρίτου χαμογέλασα διακριτικά και πήρα ύφος «έλα το πιάσαμε το αστείο». Και η κυριούλα, βρήκε την ευκαιρία να μου πιάσει και το άλλο χέρι. Με είχε με τα δυο χέρια μου στα δικά της και να συνεχίζει να μου λέει το «κόρη μου σε βρήκα». Θυμήθηκα κινήσεις αυτοάμυνας, κινήσεις αποφυγής που τόσα χρόνια μου μάθαιναν αλλά δεν μπορούσα να εφαρμόσω σε μια ηλικιωμένη που απλά δεν έστεκε στα καλά της. Προφανώς δεν έστεκε στα καλά της. Πως δεν το είχα σκεφτεί τόση ώρα; Προφανώς είναι τρελή και εγώ ηλίθια. Αν με ξέρεις λοιπόν θα ξέρεις πόσο φοβάμαι τους τρελούς. Και φρίκαρα. Φρίκαρα πολύ. Η κυρία συνέχιζε να φωνάζει «κόρη μου και κόρη μου» και άρχισε να κλαίει όσο δεν έβλεπε ότι τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία.


Όλο αυτό δεν πρέπει να κράτησε πάνω από ένα λεπτό και ένας κύριος που άκουσε τον πανικό βγήκε από ένα στεγνοκαθαριστήριο και ήρθε να βοηθήσει. Τράβηξε μαλακά την κυρία, εκείνη έσπρωχνε εκείνον και τραβούσε εμένα, μέχρι που μας χώρισε. Από όσα της έλεγε κατάλαβα πως η κυρία συνηθίζει να βρίσκει κόρες στην περιοχή και να κάνει το ίδιο. Όπως την τραβούσε μακριά μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δακρυσμένα μάτια της και το πόσο θλιμμένα με κοιτούσε βιώνοντας μάλλον για άλλη μια φορά την απόρριψη από άλλη μια κόρη.


Το ίδιο απόγευμα πέρασα από το στεγνοκαθαριστήριο και ρώτησα τον κύριο τι απέγινε. Εκείνος μου εξήγησε πως η κυριούλα έμενε για πολλά χρόνια στην αποπάνω πολυκατοικία, πως η κόρη της είχε φύγει για σπουδές στο εξωτερικό πριν είκοσι χρόνια και δεν γύρισε ποτέ. Πριν μερικά χρόνια, έχασε τον σύζυγο της και μετά από καιρό άρχισε να φεύγει από το σπίτι και να την φέρνουν περιπολικά γιατί πάντα κάποιος την έβρισκε στα Πατήσια, στην Πεύκη, ακόμα και στην Ελευσίνα.


Γυρνώντας στο γραφείο ένιωσα τρομερές τύψεις, το όλο περιστατικό ούτε για μια στιγμή δεν μου φάνηκε αστείο και σε όσους το περιέγραψα δεν άφησα να εννοηθεί πως περιγράφω ένα περιστατικό για να γελάσουμε όλοι μαζί. Ίσως το μόνο που με έκανε να χαμογελάσω είναι η σκέψη που μικρή έψαχνα όλο το σπίτι μην τυχόν και είμαι υιοθετημένη εξού και με μαλώνουν τα μεσημέρια που δεν κοιμάμαι. Και γιαυτό δεν μου παίρνουν καινούργιες ρακέτες για την θάλασσα. Τις πέμπτες στην σειρά στο ίδιο καλοκαίρι γιατί πάντα τις ξεχνούσα στην παραλία.


Σήμερα όπως ερχόμουν στο γραφείο για να αποφύγω το ίδιο βρεγμένο πεζοδρόμιο πήγα από την άλλη και έξω από στεγνοκαθαριστήριο μου ήρθε η ιδέα να ρωτήσω τι κάνει εκείνη η κυρία. Ήμουν τυχερή γιατί μέσα ήταν ο ίδιος άνθρωπος, με θυμήθηκε και χαμογελώντας μου είπε πως τον περσινό Σεπτέμβριο η κόρη από μόνη της γύρισε και πήρε μαζί της την μάνα της στην Αμερική.


Δηλαδή έχω μια εναλλακτική λύση, μια οικογένεια στην Αμερική..

1 σχόλιο:

  1. Το βλέπω να πηγαίνεις και να της λες:

    -Μαμααααά! Μανούλαααα!
    -Ποιά ειν'αυτή η τρελή;

    Εσύ τουλάχιστον έχεις την εναλλακτική...αλί από μας που μας μούντζωσε η ζωή με χέρια και με πόδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή