Ελια ρέ..

Ο μπαμπάς μου αγαπούσε πολύ τις ελιές. Τις φρόντιζε και μετά από κάποια χρόνια τους αφιερώθηκε εντελώς. Είχε την περιουσία του παππού εκεί στην Μεσσηνία αλλά νομίζω ότι αυτό ήταν απλά μια καλή δικαιολογία. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να σκαρφαλώνει πάνω σε ψηλές ελιές με άνεση μικρού παιδιού. Τον θυμάμαι να τις φροντίζει, να στεναχωριέται κάθε φορά που κάποιο δέντρο πάθαινε κάτι και τον θυμάμαι να φυτεύει άπειρες ελιές.

Κάπου στα δώδεκα φυτέψαμε μαζί μια ελιά. Και τις δώσαμε το όνομα μου. Δεσμεύτηκα να την ποτίζω και να την φροντίζω. Και το έκανα. Όταν πήγα πρόσφατα δεν μπόρεσα να την αναγνωρίσω. Είχε γίνει ένα κανονικό δέντρο ανάμεσα στα άλλα.


Έχω άπειρες αναμνήσεις από καλοκαίρια που τον βοηθούσα να τις φροντίζει για διάφορες ασθένειες. Θυμάμαι που με έπαιρνε μαζί του τα βράδια στο ελαιοτριβείο. Επειδή αυτό έπαιρνε πολλές ώρες αλλά δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι συνήθως κοιμόμουν στο αυτοκίνητο με μια κουβερτούλα που είχε πάντα στο πορτ παγκάζ. Μερικά βράδια ακόμα μου έρχονται οι ήχοι από τις μηχανές του εργοστασίου και η μυρωδιά του φρέσκου λαδιού. Και ξέρεις, σκέφτομαι πως από τα τελευταία πράγματα που είδε ο μπαμπάς μου ήταν αυτά τα δέντρα. Και πως είναι ό,τι μου έμεινε από εκείνον πια.


Απόψε η Ε. μου έδωσε το δώρο μου. Μια χάρτινη σακούλα που από μέσα της ξεπεταγόταν ένα κλαδάκι. Ελιάς.