26.4.11

Από παιχνίδι σε παιχνίδι

Βάλθηκα να αποδείξω στην στην φίλη μου την Ε.Τ. ότι οι παιδικές χαρές μοιάζουν με την ζωή μας και πήγαμε σε μια παιδική χαρά αποφασισμένες να δοκιμάσουμε όλα τα παιχνίδια. Οι παιδικές χαρές φίλε μου είναι μεγάλο σχολείο για μικρούς και μεγάλους και θα στο αποδείξω ευθύς αμέσως.

Μπροστά στον μύλο σταθήκαμε λίγο διστακτικές αν θέλουμε να ξεκινήσουμε μ αυτόν ή όχι. Σαν να ήταν η πιο σημαντική απόφαση μας. Σαν να καθόριζε όλη μας την ζωή. Κάτσαμε, εκείνη με την λευκή της φόρμα και εγώ με την μπεζ βερμούδα μου χωρίς να μας νοιάζει αν θα λερωθούμε. Βγάλαμε τις σαγιονάρες μας και παίζαμε την άμμο με τα πόδια μας, χωρίς να μιλάμε. «ναι» ξεκίνησε εκείνη «η ζωή μας μοιάζει με έναν τεράστιο μύλο, σαν αυτόν εδώ». «από πολλές απόψεις» της είπα.

Στον μύλο της ζωής κάνεις γύρους. Θα τύχει να δεις μια και δύο φορές τις ίδιες εικόνες και τα ίδια πρόσωπα έτσι όπως γυρίζεις. Θα τύχει να ζαλιστείς από την φόρα αλλά και από τα γέλια. Θα τύχει να θελήσεις να κατέβεις. Και θα τύχει να θελήσεις να ουρλιάξεις. Στο τέλος δύο πράγματα μένουν. Με ποιόν είσαι πάνω στον μύλο και το συμπέρασμα πως η ζωή μας θα είναι κυριολεκτικά ένας μύλος.

Παρατήσαμε τις σαγιονάρες εκεί, κάτω από τον μύλο και τρέξαμε στις κούνιες. Ανεβήκαμε και σταθήκαμε όρθιες πάνω στην κούνια της η καθεμία. «Γιατί οι κούνιες, δεν είναι σαν την ζωή μας;» της φώναξα από δύο κούνιες παρακάτω. «Φυσικά» τσίριξε τραβώντας το αααα σαν παιδί που μαθαίνει την αλφαβήτα.

Αντίστοιχα, στις κούνιες της ζωής μας χρειάζεται να έχεις ενθουσιασμό για να μπορείς να πας ψηλά. Χρειάζεται να μπορείς να πατήσεις δυνατά στα πόδια σου όταν δεν θα είναι κάποιος πίσω σου ώστε να σπρώξεις ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ για να μπορείς να ανέβεις ακόμα και χωρίς βοήθεια. Οι κούνιες όταν χάνουν την ταχύτητα τους μετά από ώρα, σε μαθαίνουν να μην απογοητεύεσαι όταν κάτι τελειώνει και σου θυμίζουν ότι κάθε φορά αρκεί να πεισμώσεις και να πάρεις και πάλι φόρα. Και φυσικά σημαντικό είναι στις κούνιες της ζωής να έχεις κάποιον που να σου δίνει ένα καλό σπρώξιμο όποτε εσύ δεν έχεις την δύναμη να πας μόνος σου λίγο παραπάνω.

Συμφωνήσαμε ότι στις κούνιες θα μπορούσαμε να κάτσουμε με τις ώρες μα η τσουλήθρα μας περίμενε. Έτσι ξυπόλητες όπως ήμασταν ανεβήκαμε ένα-ένα τα χρωματιστά σκαλοπάτια, η Ε. τα μετρούσε με ευλάβεια ξανά και ξανά λες και θα τα έδινε πανελλήνιες. «Και στην τσουλήθρα τι μάθημα μας δίνεις κοπελιά;» ρώτησε.

«Ο Καποδίστριας, κουτή, έλεγε πως κάθε βήμα στην ζωή μας θα πρέπει να μοιάζει με σταθερό πάτημα σε μια σκάλα που ανεβαίνει πολύ ψηλά. Κάθε παραπάνω τόσο πιο σταθερό. Σε κάθε πάτημα και λίγο παραπάνω σκέψη. Αφενός.

Αφετέρου, αφού ανέβεις μερικά σκαλοπάτια σε περιμένει και λίγη διασκέδαση. Δηλαδή, το μάθημα στην τσουλήθρα είναι ότι θέλει λίγη δουλειά και λίγη προσπάθεια τελικά για να απολαύσεις κάτι. Γιατί απόλαυση είναι να αφήνεις το σώμα σου να κάνει στροφές και να παρασύρεται χωρίς να ελέγχεις και πολύ προς τα πού πας. Έστω και για λίγο. Σαν την τσουλήθρα, κουτή!»

Όταν επιστρέψαμε στον μύλο να πάρουμε τις σαγιονάρες μας εκείνος γύριζε ακόμα. Λίγο πιο αργά, αλλά ακόμα γύριζε. Ξέρεις, για να μας θυμίσει ότι η ζωή συνεχίζεται ακόμα και αν εσύ και εγώ δεν είμαστε πάνω στον μύλο.

Συμπέρασμα: Σε όλα τα παιχνίδια της ζωής χρειάζεσαι φόρα και τουλάχιστον ένα δυό καλούς φίλους.

ΥΓ. Ε.Τ., your home is here..

3 σχόλια:

  1. Αν η ζωή είχε αποκλειστικά κούνιες, τσουλήθρες και μύλους η παρομοίωση θα ήταν επιτυχημένη. Δεν έχει μόνο αυτά όμως.
    Έχει και τραμπάλες, καθώς και αμμοδόχους. Παιχνίδια δηλαδή που σε οδηγούν σε συνειρμούς βήμα/πέσιμο, βήμα/πέσιμο.

    Όπως και νά'χει, επικροτώ το συμπέρασμα. Φόρα ρε! xD

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένα χρόνο μετά...

    Η Λ. και ο Τ. είναι πιο ερωτευμένοι και αγαπημένοι από ποτέ. Αφού μίλησαν και ξεκαθάρισαν τα πάντα με κάθε ειλικρίνεια, άφησαν πίσω τους τις κακές μέρες που τους έκαναν να χάσουν την ουσία της σχέσης τους, και πλέον κάνουν ταξίδια και όνειρα μαζί, σχεδιάζοντας την κοινή ζωή τους. Γιατί συνειδητοποίησαν πως ο ένας απλά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλον.

    Όσο για εκείνο το κορίτσι, δεν έμαθε ποτέ τα ψέματα που της είχε πει ο Τ. για τον πραγματικό λόγο που είχε χωρίσει με την Λ., ούτε όσα της έλεγε τον καιρό που ήταν μαζί της. Κατάλαβε, όμως, πως δεν μπορείς να πιστεύεις πως ξέρεις έναν άνθρωπο που γνωρίζεις τόσο λίγο –γιατί τότε θα ήξερες, μεταξύ πολλών άλλων, πως δεν γυρίζει ποτέ κάπου από ανάγκη ή για ασφάλεια, κάνει μόνο αυτό που θέλει πραγματικά. Όπως και η φίλη της η Λ., άλλωστε.

    Κατάλαβε επίσης πως η πραγματική μαγεία μιας σχέσης δεν είναι μόνο ένας μόνιμος ενθουσιασμός και δεν κρύβεται σε δημόσιες δηλώσεις έρωτα, σε εξομολογητικά μπλογκς και παρομοιώσεις με ταινίες. Αλλά σε σχέσεις που ήταν από μόνες τους μια χολιγουντιανή ταινία από την αρχή, με όλα τα καλά και τα κακά τους, το πάθος, τον έρωτα, τον πόλεμο, και κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα από όλα για να φτάσουν τελικά στην cantlivewithouteachother αγάπη και να μείνουν εκεί. Όπως αυτή της Λ. και του Τ.

    The end.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανείς δεν ασχολείται πια μ' αυτή την ιστορία. Εκείνο το κορίτσι και η Λ. ξέρουν μόνο την μια πλευρά. Αρπάζω αυτή την ευκαιρία λοιπόν για να ξέρει τουλάχιστον η Λ. την απέναντι άποψη. Εκείνο το κορίτσι όταν ανακάλυψε το error τον έδιωξε πολλές φορές ανεπιτυχώς αφού κάθε φορά την έπειθε. Στο τέλος απλά τον άφησε και πήγε παρακάτω. Εκείνο το κορίτσι ποτέ δεν επιδίωξε να μπει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι απλά πίστευε ό,τι της έλεγε εκείνος για μια ήδη τελειωμένη ιστορία. Εγώ από την άλλη στηρίζω τις μεγάλες και cantlivewithouteachother αγάπες και τα επώνυμα σχόλια. Καλή συνέχεια!

      Διαγραφή