Στο δικό μας λούνα πάρκ..

..αυτές τις μέρες παίζει όλων των ειδών τις μουσικές.

Ακούς γέλια, χαχανητά αλλά βλέπεις και βουρκωμένα βλέμματα. Μάτια που από στιγμή σε στιγμή θα γεμίσουν. Σε προειδοποιώ ότι το ποστ αυτό είναι κάπως μελαγχολικό. Οπότε αν δεν το έχεις πάτα πάνω δεξιά το Χ και πέρνα πάλι από το μαγαζί από βδομάδα που θα έχουμε χάπενινγκς με χαρωπά μπαλέτα, κλόουν και μαζορέτες.

Μισό να βγάλω τα παπούτσια γιατί είμαι όλη μέρα στους δρόμους। Ξέρεις, τις τελευταίες μέρες περπατάω κάμποσο. Από μια τέτοια τεράστια βόλτα γύρισα. Με τον Π. πιάσαμε την Χαριλάου Τρικούπη, φτάσαμε στην Ακαδημίας, ανεβήκαμε μέχρι το Σύνταγμα και πήραμε την Βασιλίσσης Σοφίας. Στην μέση της Χαριλάου Τρικούπη έριξα ένα λοξό βλέμμα προς τα Εξάρχεια, το «χωριό μου» και θυμήθηκα 3000 στιγμές σε ταινιάκι που έχει παίξει τόσο στο μυαλό μου που πια κρατάει κλάσματα δευτερολέπτου. Στιγμές με μικρά κομμάτια που μετράνε σχεδόν από τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και μετά στην Ακαδημίας για μια ακόμα στιγμή αφαιρέθηκα (Π. μόνο μια στιγμή) και θυμήθηκα δύο τρεις στιγμές από ένα καλοκαίρι πριν πολλά πολλά χρόνια. Μετά στ αλήθεια παρακολουθούσα τον Π. και όσα έλεγε. Στην Βασ. Σοφίας μύριζαν οι πορτοκαλιές και ξέρω πόσο νερόβραστα λογοτεχνικό ακούγεται αυτό, αλλά πραγματικά είναι από τις λίγες ευχάριστες φυσικές μυρωδιές δρόμου, οπότε δεν μπορείς να μην δώσεις σημασία. Ωραία βόλτα. Φτάσαμε στην Μαβίλη. Και ξέρεις είναι αυτή η αίσθηση ότι έφτασες σπίτι.
Εχτές βράδυ πάλι περπάτησα. Γύρισα από το Σύνταγμα που με άφησε η Ε. μετά από μια πολύ καλή επίδειξη μόδας προς τα Εξάρχεια με τα πόδια. Δεν είχε τόσο ωραία βραδιά όπως απόψε και εγώ ήμουν μόνο με το πουκάμισο αλλά μιλούσα στο τηλέφωνο και περπατούσα ζωηρά οπότε δεν το κατάλαβα και πολύ. Στα Εξάρχεια βρήκα τον Γ. με την Ε. και την Ε. και αφού ήπιαμε μια μπύρα, πήγαμε να φάμε. Και επειδή διαβάζει και η αδερφή μου η οποία μερικές φορές νομίζω ότι κάνει και αναμετάδοση στην μαμά μου από τα ποστ, λέω να μην σου πω πόσο ήπιαμε και τι ώρα γυρίσαμε. Η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή όμως ήταν όταν πηγαίναμε να με αφήσει η Ε. στο σπίτι. Δεν θα σου πω περισσότερα, μα την Ε. μετά από εκείνο το δεκαπεντάλεπτο που ακολούθησε την έβαλα τόσο μέσα στην καρδιά μου. Ξέρεις, μερικές φορές με μερικούς ανθρώπους σε ενώνουν κάτι περίεργες συμπτώσεις, σχεδόν μεταφυσικές. Σ αυτό το σημείο να πω ότι για τον Γ. δεν έχω να πω πολλά, μόνο ότι αυτές τις μέρες είναι τόσο εδώ...και η άλλη Ε. είναι αυτή που περιμένω με αγωνία να γνωρίσω καλύτερα.

Νομίζω ότι εχτές το βράδυ δεν πρέπει να κράτησα καμία θερμίδα από το φαγητό μου από τα γέλια. Δεν ξέρω πόσο καιρό έχω να γελάσω με τόση διάρκεια.
Σήμερα ζυγίστηκα και είμαι και τρία κιλά πιο αδύνατη. Λες να αδυνατίζουν τα γέλια;

Τα άλλα νέα που σου έχω είναι ότι ο Β. ο φίλος μου (τον βρίσκεις σε προηγούμενο ποστ), πακέταρε όλο το υπόλοιπο σπίτι, το ξενοίκιασε, έδωσε τα κλειδιά στον σπιτονοικοκύρη, το είδα με τα μάτια μου και μετά από δύο μέρες που τον φιλοξένησε ο Ο. πήρε μια μεγάλη απόφαση. Από χτες είναι κλεισμένος στον εαυτό του και επεξεργάζεται την απόφαση. Ας μην πω ούτε για αυτό περισσότερα και ας ελπίσουμε ότι οι αποφάσεις που παίρνουν τα αγόρια της ζωής μου αυτή την εποχή είναι στέρεες και έχουν ένα κάποιο νόημα με ένα κάποιο σκοπό. Γιατί είναι και ανάδρομος ο Ερμής..Λέω εγώ τώρα..

Και τώρα στεκόμαστε στην βεράντα, με την υπόσχεση να βγάλουμε άκρη με το κουβάρι μας και αφού μαλώνουμε και οι τρεις με τις αποφάσεις μας, κοιτάμε και οι τρεις ψηλά τον ουρανό και δεν μιλάμε. Μέχρι που ο Ο.αναστέναξε βαθιά. Τότε ο Β. ρώτησε «ρε, που ήμασταν και που είμαστε;» Κοιταχτήκαμε, δεν μιλήσαμε, άνοιξα το λαπτοπ και ο Ο. το δικό του. Μας έβαλε τα γνωστά μελαγχολικά του τραγούδια, που μου θυμίζουν άλλα, εγώ άνοιξα ένα word και είπαμε να μην μιλήσουμε μέχρι να τελειώσω. Είπαμε μέχρι να τελειώσω να έχουμε καταλήξει στις αποφάσεις μας, να τις ανακοινώσουμε και μετά να δεσμευτούμε ότι θα τις ακολουθήσουμε. Μόλις τελείωσα λοιπόν. Ξεκίνησε ο Β. να λέει τις αποφάσεις του, μετά ο Ο. Υποσχέθηκα στον Ο. ότι δεν θα ξανακούσω ποτέ τέτοια μουσική, έσβησα μια σχετική playlist από το λαπτοπ και χαμογελώντας τους μοίρασα τις δικές μου αποφάσεις-υποσχέσεις-δεσμεύσεις.

Και εσύ μικρέ ήρωα αναγνώστη που έφτασες μέχρι εδώ, πέσμου αλήθεια πόσο μελαγχόλησες;
Σε σένα υπόσχομαι πως σε τούτο εδώ το μπλόγκ από εδώ και πέρα κάθε φορά μα κάθε φορά που θα περνάς θα έχουμε χαρωπά μπαλέτα, κλόουν και μαζορέτες. Θα μοιράζουμε γλειφιτζούρια με γεύση κεράσι, τσιχλόφουσκες και σοκοφρέτες. Θα κερνάμε γενναίες κουταλιές μερέντα. Τα αφεντικό τρελάθηκε και χαρίζει.

Απλά καμιά φορά, θυμήσου άνθρωπος είμαι και εγώ και γέρνω, κράτα με, που και που λυγίζω μα σηκώνομαι.

Τα λέμε!