Περι τελειομανίας

Το ξέρεις και το ξέρω ότι τα παρατάω με την πρώτη δυσκολία. Το ξέρεις και το ξέρω ότι είμαι τεμπελχανάς ΑΑ ποιότητας και πως εγκαταλείπω εύκολα. Πως αν κάτι πάει στραβά εγώ δεν θα μπω στον κόπο να το φτιάξω. Πως αν κάτι δεν πάει καλά θα πάω παρακάτω χωρίς να γυρίσω το κεφάλι μου πίσω.. Κι όμως έχω κατηγορηθεί άπειρες φορές ως τελειομανής.

Αν βάζω καρφί στον τοίχο και χαλάσει ο σοβάς, δεν σκάω. Βάζω το καρφί πέντε πόντους παραπάνω και σκεπάζω το ελάττωμα με το κάδρο. Και μετά το ξεχνάω. Αν φτιάχνω λουκουμάδες και δεν μου φουσκώσουν, νευριάζω, τους πετάω αλλά μετά τρώω μια lemon pie. Αν κάποια παρεξήγηση γίνει μεταξύ μας, θα δοκιμάσω να την λύσω και θα προσπαθήσω να την ξεχάσω.

Όμως εγώ θα ξέρω πως πίσω από το κάδρο βρίσκεται ένα ελάττωμα, μια ξεχασμένη τρύπα στον τοίχο, ένας κομμάτι χαλασμένου σοβά και έτσι, το κάδρο όσο ωραίο και αν είναι, τελικά δεν γυρίζω καν να το κοιτάξω κάθε φορά που περνάω από μπροστά του. Πως ήθελα να φάω λουκουμάδες και πως δεν ξέρω αν θα ξαναδοκιμάσω ποτέ να φτιάξω. Ξέρω πως ποτέ δεν ξεχνάω τις παρεξηγήσεις μας και πάντα τις στοιβάζω σε μια γωνία. Και κάποια μέρα που θα με συγχύσεις με κάτι ανούσιο η στοίβα θα ξεχειλίσει και θα εκραγεί πετώντας σπίθες παντού.
Τελικά λίγη τελειομανία κρύβει μέσα του όλο αυτό.. δεν λέω..