Ένα συν ένα, ίσον;

Από τότε που μετακόμισα στο σπίτι, δηλαδή εδώ και 4 χρόνια, έχω φέρει μαζί μου μια κούτα που μέσα έχει όλα όσα έχω κρατήσει από τα χρόνια του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου. Απολυτήρια, βαθμολογίες, το πρώτο τεστ αγγλικών, ραβασάκια του Δημοτικού, εκθέσεις, λευκώματα, αποδείξεις από μπαράκια που πηγαίναμε το καλοκαίρι, πακέτα με γράμματα. Έχω τρία πακετάκια -από εκείνους τους λευκούς φακέλους με τις μπλε διαχωριστικές γραμμές γύρω γύρω- δεμένα με κορδέλα. Έμοιαζε λίγο σαν σκηνή από ταινία και αν μου το έλεγες δεν θα το πίστευα. Ήξερα ότι έχω κρατήσει τόσα αναμνηστικά από τότε αλλά δεν είχα στο μυαλό μου την σκηνή να τα βρίσκω κιτρινισμένα σαν να παίζω σε κάποια κομεντί.

Βρήκα γράμματα από την Κωνσταντίνα που ζούσε στα Τρίκαλα, από την Κωνσταντίνα που ζούσε στην Αγγλία και από την Κωνσταντίνα που ζούσε στην Αθήνα και που όλες μαζί βρισκόμασταν για παιδικές διακοπές τα καλοκαίρια (ναι όλες ήταν Κωνσταντίνες, κάτι που δεν είχα προσέξει ποτέ). Εκείνη την εποχή συλλέγαμε και ανταλλάσσαμε κόλλες και φακέλους αλληλογραφίες με φονταμενταλιστική μανία.
Μαζί βρήκα και τα γράμματα της Νορβηγής Helle. Η Helle 17 (τότε εγώ 14) και ζούσε μόνιμα σε μια πόλη κοντά στο Όσλο. Είχα βρει αγγελία της για pen friendship στο Pop & Rock την χρονιά που η δασκάλα των αγγλικών μας είπε λίγο πριν το κλείσιμο για το καλοκαίρι, «βρείτε μια φίλη να αλληλογραφείτε στα αγγλικά φέτος το καλοκαίρι». H Helle λοιπόν εκείνο τον Ιούνιο μου απάντησε στο πρώτο μου γράμμα. Της έγραψα αμέσως και μετά περίμενα απάντηση της. Τον Αύγουστο ήρθε στην Χίο και τον Σεπτέμβριο που αρχίσαμε πάλι την αλληλογραφία μου έγραψε ότι εκεί γνώρισε ένα αγόρι, τον Γιώργο. Και μέχρι τα Χριστούγεννα, πριν εκείνος πάει φαντάρος πήγε να την βρει. Ελληνική ταινία. Μέσα σε έναν χρόνο, η Helle άρχισε μαθήματα Ελληνικών και το επόμενο καλοκαίρι ξαναήρθε. Μόνη της. Στο επόμενο γράμμα της έμαθα ότι θέλει να σπουδάσει σχέδιο στην χώρα της και μετά θα έρθει για πάντα στον Γιώργο της. Μετά εγώ μεγάλωσα, δεν μου άρεσαν οι κόλλες αλληλογραφίας, εκείνη ξεκίνησε σπουδές και αραιώσαμε.
Το 1998 της έγραψα ένα γράμμα σε εκείνη την παλιά διεύθυνση που είχα αλλά δεν μου απάντησε ποτέ κανείς. Εχτές αφού ξαναδιάβασα όλα τα γράμματα, χτύπησα στο facebook το όνομα της και μου εμφανίστηκαν τρεις. Έστειλα από μια πρόσκληση και το ίδιο μήνυμα στην καθεμία.
Θέλω πολύ να μάθω τι έγινε με τον Γιώργο, αν έγινε σχεδιάστρια, αν ζει στην Ελλάδα..

Για να δεις πόσο γλυκό και ρομαντικό παιδάκι ήμουν σου λέω ένα:
Βρήκα πρόχειρο τετράδιο της ΣΤ’ Δημοτικού που στο τελευταίο φύλλο είχα σημειώσει
1+1= τα πάντα! Και μια καρδούλα…
Εχτές το κοίταζα και το ξανακοίταζα και αναρωτιόμουν πως το σκέφτηκε ένα παιδί αυτό. Λες να είμαι παιδί θαύμα;