"όνειρα βλέπουμε όλοι οι άνθρωποι, απλά κάποιοι από εμάς αδυνατούμε να τα θυμηθούμε". Αν δεν είχα διαβάσει κάπου αυτό θα πίστευα ότι απλά δεν βλέπω όνειρα. Οτι κάνω τόσα στον ξύπνιο μου που μου αρκούν. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες μέρες που κατά τις 12 το μεσημέρι κάνω ένα αααα! στα ξαφνικά και αρχίζω να θυμάμαι. Έτσι και σήμερα.
Κατά τις 12 και ενώ σέρφαρα σε διάφορα σαιτς, έπεσα σε μια συνέντευξη του Άστον Κούτσερ ή Κάτσερ (δεν έχει σημασία) από τούδε και στο εξής σκέτο Άστον. Εχτές βράδυ κατά τις 3 μάλλον, που υπολογίζω ότι είναι η ώρα με τον πιο βαθύ ύπνο, εγώ γοήτευα τον Άστον και εκείνος ξεχνούσε την Ντέμι Μουρ, από τούδε και στο εξής σκέτο Ντέμι. Ο Άστον που λες, τρελός και παλαβός για μένα, διέλυσε τον γάμο του με την θεία Ντέμι και εκείνη σερνόταν στα πατώματα. Εγώ;;; Αδιάφορη. Κάποια στιγμή η Ντέμι είδε και αποείδε και ένα μεσημέρι Σαββάτου που εγώ έκανα φασίνα με πήρε τηλέφωνο. Εγώ ανεβασμένη στο σκαλάκι, ξεσκόνιζα τα ηχεία, εκνευρισμένη κατέβηκα για να ακούσω από την άλλη γραμμή την Ντέμι να μου ζητάει να αφήσω τον Άστον να γυρίσει σε εκείνη. Γιατί δεν μπορεί να φανταστεί την ζωή της χωρίς εκείνον και πως εγώ με τα νιάτα μου μπορώ να έχω όποιον θέλω και μπλα μπλα μπλα. Είπε και άλλα, αλλά είχε μόλις τελειώσει το πλυντήριο και είχα έννοια να απλώσω. Κλείσαμε και μέχρι να κάνω το σφουγγάρισμα είχα σχολάσει τον Άστον. Μετά δεν θυμάμαι. Νομίζω ότι δεν είχε συνέχεια.
Σήμερα καλού κακού θα πιω μια βαλεριάνα. Υποψιάζομαι ότι θα έχω δράματα απο τον Άστον με παρακάλια και λοιπά και δεν έχω καμία διάθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου