Ο ντροπαλός μας συμμαθητής

Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και στις δύο πρώτες του Λυκείου είχα ένα συμμαθητή -ας τον πούμε Γιώργο- που ήταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε εντελώς low profile. Δεν τον ένοιαζε αν θα του μιλούσαμε, αν θα υπήρχε στις παρέες. Ηταν τόσο έντονη η "αδιάφορη παρουσία" του που ακόμα και οι καθηγητές δεν τον θυμούνταν πολλές φορές. Ετσι γλύτωνε την εξέταση ή την απουσία.

Από την άλλη όποτε κάναμε ομαδικές σκανταλιές και τον βάζαμε αναπόφεκτα μέσα, ήταν εκεί μαζί μας, γελούσε και συμμετείχε απόλυτα. Αλλά δεν θα ενοχλούσε, ούτε θα απαιτούσε ούτε θα επιδίωκε τίποτα από εμάς. Μέτριος μαθητής, συμπαθής αλλά αδιάφορος σαν προσωπικότητα, με ένα αδέσποτο τσουλούφι μονίμως στο κεφάλι του, αν σε είχε δει να κάνεις κοπάνα ή κάποια αλητεία δεν θα σε μαρτυρούσε ακόμα και αν έβρισκε εκείνος τον μπελά του.

Στις τάξεις του Λυκείου, εκεί που πια έχεις ξεψαρώσει και έναν δυό καθηγητές μπορεί να τους πεις και με το μικρό τους, τις προσωπικότητες σαν τον Γιώργο ή τις αγνοείς ή τις χλευάζεις.

Εγώ ήμουν στην πρώτη κατηγορία. Πρόεδρος της τάξης, μέσα σε όλα, έβλεπα τον Γιώργο με τόσο ενδιαφέρον όσο και το σφουγγάρι για τον πίνακα.

Ένα βροχερό χειμωνιάτικο μεσημέρι μετά απο μια σχολική γιορτή που είχαν έρθει ελάχιστοι μαθητές (βροχερή μέρα και Παρασκευή!), περπατούσα μούσκεμα για το σπίτι και σκεφτόμουν το σχεδιάγραμμα της έκθεσης που έπρεπε να γράψω το απόγευμα για να μην την έχω εκρεμμότητα το σκ (καταραμένο άγχος, από τότε σε είχα). Σε κάποια απόσταση είδα μια φιγούρα κάτω από ένα μπαλκόνι και πλησιάζοντας διέκρινα τον Γιώργο διπλωμένο στα δύο και κάτασπρο.

Με την εφηβική αυθάδικη έλλειψη αγωνίας τον ρώτησα αν όλα είναι οκ ενώ ήταν ολοφάνερο πως δεν ήταν. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι και μου είπε με ειρωνικό ύφος "βλέπεις να είμαι οκ;;" και αμέσως απόρησε με τον εαυτό του και την άνεση του και μαζί του απόρησα και εγώ. Το πιο φυσιολογικό για τον Γιώργο θα ήταν να πει "οκ, οκ όλα οκ".

Και τότε τον θυμήθηκα στην γιορτή, ήταν κάτωχρος αλλά κανείς δεν το πρόσεξε. Πήγα για ταξί, βρήκα καρτοτηλέφωνο και πήρα τους δικούς του και τον πήγα στο νοσοκομείο. Την επόμενη μέρα που ξαναπήγα να τον δω στεκόμουν πίσω από τον γίγαντα πατέρα του και άκουγα τον γιατρό να λέει πως απορούσε πως άντεξε το παιδί τόσο πόνο αφού πρέπει να πονούσε ώρες και η φλεγμονή της σκωληκοειδήτιδας είχε γίνει πολύ επικίνδυνη για την ζωή του.

Ο Γιώργος ανάρρωσε, το καλοκαίρι άλλαξε πόλη και δεν είχε ποτέ ξανά κανείς μας νέα του.

Σήμερα το πρωί έλαβα ένα μήνυμα στο facebook από τον Γιώργο. Μου έγραφε ότι θέλει να με ευχαριστήσει αφού ποτέ δεν είχε την ευκαιρία ή το θάρρος να το κάνει και ότι τότε ίσως να είχε χάσει ακόμα και την ζωή του αν δεν τον βοηθούσα.

Ο ντροπαλός μας συμμαθητής, έμαθα ότι πείσμωσε και την επόμενη χρονιά πέτυχε στην Ιατρική. Επίσης έμαθα ότι είναι επικεφαλής μια παγκόσμιας οργάνωσης γιατρών για παιδιά, ότι έχει εκδόσει απίστευτα επιστημονικά άρθρα και πως έχει κερδίσει κάμποσες υποτροφίες.

Αυτες τις λεπτομέρειες δεν τις μοιράστηκε εκείνος υπερφίαλα μαζί μου αλλά τις βρήκα όταν googlara του ονομά του επειδή μου έκανε εντύπωση ότι μου έγραψε οτι δεν ζει σε μια πόλη αλλά σε πολλές.

Του έγραψα με ειλικρίνεια ότι αν δεν είχε συμβεί το περιστατικό εκείνο ίσως να μην τον θυμόμουν ποτέ. Εκείνος μου είπε πως μετά το περιστατικό με θυμάται δυο τρεις φορές την ημέρα που βλέπει την ουλή του και πως αν δεν είχε συμβεί το περιστατικό ίσως θα με θυμόταν σαν μια σνόμπ συμμαθητριά του. Αλλά τελικά με θυμόταν με συμπάθεια.

Χάζευα το προφίλ του και είδα ότι έχει 52 φίλους. Ελάχιστες φωτογραφίες του και στοιχεία του. Αποφάσισα να του γράψω μήνυμα για όσα κατασκοπευτικά έμαθα και για το πόσο εντύπωση μου κάνει ότι δεν τα διαφημίζει. Και μου απάντησε "μην δίνεις καμία σημασία σ αυτά. είναι μάλλον άλλος"

Αλλά δεν ξέρει ότι εγώ πέτυχα άρθρο του με φωτογραφία του και αναγνώρισα το ατίθασο μπροστινό του τσουλούφι..