1.9.10

#359 Η αγάπη της αδερφής...


Η δική μου αδερφή δεν είναι μόνο ένα ποστ. Είναι ένα blog από μόνο του. Είναι ένα ολόκληρο βιβλίο.. Ισως μια γεμάτη βιβλιοθήκη.
Οταν γεννιόμουν εκείνη τραβούσε την φούστα της ετοιμόγεννης μάνας μας και ζητούσε τηγανητές πατάτες. Όταν μεγάλωσα με φόρτωναν μαζί της για να με προσέχει. Εκείνη έφηβη και εγώ ένα παιδί. Την απειλούσα ότι θα μαρτυρήσω κάθε περίεργη κίνηση της κάθε φορά που δεν μου έκανε το χατήρι. Μεγάλος βραχνάς για μια έφηβη.. "Γιάνναααα το παιδί" της φώναζαν και εγώ μονίμως από πίσω της.
Η διαφορά ηλικίας μας ήταν ακριβώς τόση ώστε όταν εκείνη τελείωνε το Δημοτικό εγώ να το αρχίζω και ου το καθεξής. Απο τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι όταν με είχαν πάει στο νοσοκομείο που έχει βγάλει τις αμυγδαλές και εγώ ζήλευα που έτρωγε παγωτό.
Στα 10 μου εκείνη έμενε 40 λεπτά μακριά από εμάς για να πηγαίνει σε καλύτερο σχολείο και κάθε Κυριακή απόγευμα που έφευγε απο το σπίτι, εγώ έκλαιγα μέχρι να με πάρει ο ύπνος (δεν το έμαθε ποτέ. Οταν πήγαινα Γυμνάσιο εκείνη σπούδαζε και έμενε ήδη μόνη της στην Αθήνα. Μου έστελνε χρήματα "να πάρω ότι θέλω" απο τους πρώτους της μισθούς και κασέτες του Δάντη που της ζητούσα. Εχω ακόμα μια κάρτα που μου είχε στείλει (δεν το έμαθε ποτέ) για να μου εξηγήσει ότι δεν μπορούσε να έρθει εκείνο το Πάσχα γιατί θα πήγαινε κάπου με τις φίλες της.
Στα 13 μου πέρασα με εκείνη και τους φίλους της (όλοι μου φαίνονταν τόσο μεγάλοι) μια απο τις πιο ωραίες μου Πρωτοχρονιές. Με μετέφεραν απο bar σε bar και απο πάρτυ σε πάρτυ μέχρι τις 9 το πρωί που κατέληξαμε στο Wild Rose και εγώ με μισόκλειστα μάτια να είμαι στην μπάρα με τον φίλο τους barman να μου σερβίρει ένα ποτήρι γάλα.
Όταν μεγάλωσα αρκετά και ήρθα να την βρω, μου άνοιξε μια τεράστια αγκαλιά και με έβαλε στην ζωή της. Συγκατοικήσαμε και μου έδινε συμβουλές (που ποτέ δεν άκουγα, αλληλοεξαντλούσαμε τις υπομονές μας, τσακωνόμασταν χωρίς όριο με μαλλιοτραβήγματα (εκείνη το ξεχνούσε στα επόμενα 10 λεπτά εγώ το κρατούσα ένα απόγευμα), περνούσαμε βράδια με τέσσερις ταινίες στην σειρά και πίτσα, κάναμε πάρτυ χωρίς λόγο ή αλλάζαμε την θέση στους καναπέδες για πλάκα. 'Οταν ήμουν λυπημένη φορούσε μαύρο μποά, έσβηνε τα φώτα και μου τραγουδούσε Μαρινέλλα. Ηταν φορές που ήθελα να την πετάξω απο το μπαλκόνι και φορές που ήταν όλη μου οικογένεια σε ένα πρόσωπο.
Σε μια επέμβαση που έκανε έτρεμα ολόκληρη μέχρι να τελειώσει και ας το έπαιζα ψύχραιμη (δεν το έμαθε ποτέ) και σε μια δική μου επέμβαση, εκείνη ήταν η σκέψη μου όταν με ρώτησε ο αναισθησιολόγος ποιον θέλω να δω μόλις συνέλθω. Και άλλα πολλά.. πολλά...
Και έτσι ζήσαμε εφτά χρόνια μαζί. Ακριβώς όση είναι η διαφορά ηλικίας μας. Είναι σαν να με μεγάλωσε λίγο και εκείνη. Σαν να έχει μερίδιο για το τι είμαι τώρα. Πριν χρόνια ένας εργοδότης με συνεχάρει για κάτι που είχα κάνει (κανείς πια δεν θυμάται τι) και μου είπε να μεταφέρω τα συγχαρητήρια και στους γονείς μου. Τα μετέφερα σε εκείνους μα έδωσα και μερικά ξεχωριστά σε εκείνη...

Και μετά ήρθε η δική της οικογένεια με ένα υπέροχο σύντροφο (άλλο ποστ αυτός). Οταν με πήραν να μου προτείνουν να βαφτίσω το πρώτο τους μωρό χοροπηδούσα απο χαρά ένα ολόκληρο απόγευμα (δεν το έμαθαν ποτέ.

Αυτή είναι η ξεχωριστή αδερφή μου..

Μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο. Οπως και εχτές. Και μέσα στα καθημερινά και συνηθισμένα μου είπε οτι νιώθει τυχερή που είμαι αδερφή της και πως πολύ με καμαρώνει. Και πως πολύ με συμπαθεί. Και πως είμαι γαμώ τα άτομα.. (δεν πιάνεται αν στο λέει αίμα σου)
και.. οι σακούλες του σουπερ μαρκετ έγιναν ελαφρότερες και η αναφόρα για το σπίτι ίσιωμα.. και τότε θυμήθηκα ότι κάποτε όταν ήμασταν πολύ μικρές είχαμε ανέβει στο βουνό κάτι σαν εκδρομή και εμένα μου κόπηκε το λουράκι απο τα παπούτσια μου, δεν μπορούσα να περπατήσω και είχα βάλει τα κλάμματα (εύκολοοοο). Τότε εκείνη γονάτισε μπροστά μου το έφτιαξε προσωρινά και μου είπε "τι φοβάσαι;;; αφού είμαι εγώ εδώ!!"

ΥΓ. Δοκίμασε την αγάπη της με το να με κάνεις να κλάψω μπροστά της και θα μαζέψεις τα δόντια σου με σπασμένα δάχτυλα.. (κλεμμένη ατάκα)

1 σχόλιο: