Το τελευταίο δίμηνο στα πλαίσια προσπαθειών για καλύτερη διατροφή, τρώω κανονικό πρωινό ειδικά τα σαββατοκύριακα του δίνω και καταλαβαίνει (σημ: εγώ δεν έπινα ούτε νερό αν δεν πήγαινε 12). Χυμοί, μαρμελάδες, τοστ, κουλούρια. Απ' όλα. Σαν μάχη μοιάζει. Τα περισσότερα βιολογικά, μετά από όρκους που έδωσα στην μαμά όσο μπορώ να τρώω βιολογικά. Η αλήθεια είναι πως η μαρμελάδα έχει άλλη γεύση, πιο ορίτζιναλ. (ξεφύγαμε απο το θέμα μας)Μετά το πρωινό κοίταξα την λίστα "εργασιών" που είχα ετοιμάσει και ανασκουμπώθηκα. 'Επρεπε να βρω ένα μαγαζί κοντά στην γειτονιά να πάρω ένα εξάρτημα για ένα ντουλάπι που έχει σπάσει. [Εχτές που πέρασα απο έναν ευγενέστατο ξυλουργό, μου είπε πως σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί εκεί κοντά θα το βρω σίγουρα] Βρήκα λοιπόν την διεύθυνση και βρέθηκα σε ένα χώρο με χρονολογία ίδρυσης 1938, με άπειρα κουτιά με κουμπιά (και κουμπί-δείγμα απέξω) πίσω απο τον πάγκο, κουτιά με νήματα DMC για να πλέξεις ωραιότατα κασκόλ, εργαλεία, είδη σπιτιού, υφάσματα, πορσελάνες, περιοδικά όπως το Πάνθεον και το Ρομάντζο...όλα σαν να είχαν διατηρηθεί απο το 1938, αλλά καθαρά και περιποιημένα, όχι σαν παλαιοπωλείο.
Ψέματα δεν θα πω, έμεινα με το στόμα ανοιχτό, αυτό το μαγαζί είχε τα πάντα για ενα σπίτι εκείνης της δεκαετίας. Είχε ακόμα και τετράγωνες θήκες με σίτα που παλιά αποθήκευαν τρόφιμα. Μπορούσα να μείνω εκεί τρείς ώρες μόνο και μόνο για να χαζέψω και άλλο. 'Εμπαινες, γινόσουν Αθηναία του μεσοπολέμου και έβγαινες και βρισκόσουν πάλι στην Αθήνα του 2010. Ο κύριος μαγαζόρας ευγενέστατος με εξυπηρέτησε όπως οι επαγγελματίες εκείνης της εποχής. Με καλημέρισε χαμογελώντας, με ρώτησε τι κάνω (δεν με εχει δει ποτε ξανα), που πήγα διακοπές και αν πέρασα καλά, με αληθινό ενδιαφέρον.
Ύστερα πέρασα από τον κύριο ξυλουργό που μου σύστησε την προηγούμενη μέρα το μαγαζί για να τον ευχαριστήσω που με βοήθησε με έστω και αυτό τον τρόπο. Τον βρήκα σε μια καρέκλα στο πεζοδρόμιο να πίνει ούζο με έναν φίλο του και να γελάνε. Μου πρόσφερε ελίτσα απο τα μεζεδάκια τους και μου είπε "ευχαριστησή μου κορίτσι μου να βοηθάω". Σ αυτό το σημείο όντως αναρωτήθηκα μήπως μπήκα σε μια μηχανή του χρόνου και βρέθηκα σε άλλη εποχή.
Πέρασα απο το σουπερ μαρκετ, απο το κρεοπωλείο, απο το μανάβικο, την λαική (για λουλούδια), κουβάλησα, μαγείρεψα, έπλυνα κατσαρόλες και πιάτα, έφτιαξα τα μαξιλάρια στους καναπέδες, σκούπισα, σφουγγάρισα και.... στάθηκα στην μέση του σαλονιού με τα χέρια στην μέση καμαρώνοντας τα κανελλόνια και την μηλόπιτα μου στο καθαρό μου σπίτι. Επιτέλους ναι! είμαι βιονική!!
ΥΓ. Ήρθε η Αργυρώ και φάγαμε στην βεράντα, μετά και ο Χρήστος. Η υπόλοιπη βραδιά από το γενέθλιο πάρτυ της Σοφίας, λυπάμαι αλλά ξεπερνάει κάθε προσδοκία για πόστ. Οι βραδιές στο σπίτι του Νίκου και της Σοφίας είναι μόνο για βιβλίο. Που θα γίνει best seller (μόνο και μόνο αν το αγοράσουμε μεταξύ, τόσοι που είμαστε)
ΥΓ2. Μαμά, κάτι βάζουν στα βιολογικά.. και ξαφνικά τα βλέπω όλα πιο ροζ, πιο όμορφα... ;)
Ψέματα δεν θα πω, έμεινα με το στόμα ανοιχτό, αυτό το μαγαζί είχε τα πάντα για ενα σπίτι εκείνης της δεκαετίας. Είχε ακόμα και τετράγωνες θήκες με σίτα που παλιά αποθήκευαν τρόφιμα. Μπορούσα να μείνω εκεί τρείς ώρες μόνο και μόνο για να χαζέψω και άλλο. 'Εμπαινες, γινόσουν Αθηναία του μεσοπολέμου και έβγαινες και βρισκόσουν πάλι στην Αθήνα του 2010. Ο κύριος μαγαζόρας ευγενέστατος με εξυπηρέτησε όπως οι επαγγελματίες εκείνης της εποχής. Με καλημέρισε χαμογελώντας, με ρώτησε τι κάνω (δεν με εχει δει ποτε ξανα), που πήγα διακοπές και αν πέρασα καλά, με αληθινό ενδιαφέρον.
Ύστερα πέρασα από τον κύριο ξυλουργό που μου σύστησε την προηγούμενη μέρα το μαγαζί για να τον ευχαριστήσω που με βοήθησε με έστω και αυτό τον τρόπο. Τον βρήκα σε μια καρέκλα στο πεζοδρόμιο να πίνει ούζο με έναν φίλο του και να γελάνε. Μου πρόσφερε ελίτσα απο τα μεζεδάκια τους και μου είπε "ευχαριστησή μου κορίτσι μου να βοηθάω". Σ αυτό το σημείο όντως αναρωτήθηκα μήπως μπήκα σε μια μηχανή του χρόνου και βρέθηκα σε άλλη εποχή.
Πέρασα απο το σουπερ μαρκετ, απο το κρεοπωλείο, απο το μανάβικο, την λαική (για λουλούδια), κουβάλησα, μαγείρεψα, έπλυνα κατσαρόλες και πιάτα, έφτιαξα τα μαξιλάρια στους καναπέδες, σκούπισα, σφουγγάρισα και.... στάθηκα στην μέση του σαλονιού με τα χέρια στην μέση καμαρώνοντας τα κανελλόνια και την μηλόπιτα μου στο καθαρό μου σπίτι. Επιτέλους ναι! είμαι βιονική!!
ΥΓ. Ήρθε η Αργυρώ και φάγαμε στην βεράντα, μετά και ο Χρήστος. Η υπόλοιπη βραδιά από το γενέθλιο πάρτυ της Σοφίας, λυπάμαι αλλά ξεπερνάει κάθε προσδοκία για πόστ. Οι βραδιές στο σπίτι του Νίκου και της Σοφίας είναι μόνο για βιβλίο. Που θα γίνει best seller (μόνο και μόνο αν το αγοράσουμε μεταξύ, τόσοι που είμαστε)
ΥΓ2. Μαμά, κάτι βάζουν στα βιολογικά.. και ξαφνικά τα βλέπω όλα πιο ροζ, πιο όμορφα... ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου