Μπορώ να γκρινιάξω ανελέητα για την χτεσινή εξαγωγή του περιβόητου πια φρονιμήτη, να σου μιλήσω για πόνους, για αιμοραγίες, για πονοκεφάλους σαν να έφαγες σιδηρογροθιά και για ράμματα. Αλλά δεν θα το κάνω.
Γιατί έχω να σου πω κάτι πιο σημαντικό από από έναν πονόδοντο που που περνάει με ένα-δύο (βαριά) παυσίπονα.
Κάποια φίλη σου φέρνει κάτι που χρειάζεσαι απ' εξω, μένει μαζί σου όλο το βράδυ, φροντίζει να είσαι καλά. Μια άλλη σε μεταφέρει όταν δεν μπορείς να το κάνεις, σου ανοίγει πόρτες, θέλει να μεταφερθείς στο σπίτ της για να μην μένεις σπίτι. Ένας φίλος σου στέλνει ένα μήνυμα να μάθει αν είσαι καλά και προσφέρεται αν χρειαστείς κάτι. Υπάρχει κάποιος που με έχει πάρει άπειρα τηλέφωνα να μάθει αν πονάς, αν είσαι καλά, αν χρειάζεσαι κάτι. Και κάποιος σου στέλνει ένα τραγούδι αφιερωμένο ειδικά στον φρονιμήτη που έβγαλες.
Στην ουσία, είναι υπέροχο να ξέρεις πως μερικοί άνθρωποι είναι δίπλα σου, όταν πραγματικά τους χρειάζεσαι και ειδικά χωρίς να τους το ζητήσεις. Γιατί τότε σημαίνει πως το κάνουν απλά και μόνο επειδή το νιώθουν. Και αυτό από μόνο του το κάνει μαγικό.
Τις τελευταίες ώρες γκρίνιαξα τόσο για την εξαγωγή που νομίζω ότι κανείς από τους φίλους μου δεν θα με αφήσει να βγάλω άλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου