Ε ρε γλέντιααα!!!

Όταν ήμουν μικρή κάθε δεύτερο Σάββατο περνούσε καραγκιόζης απο την γειτονιά. Περιμέναμε πως και πως να ακούσουμε το αυτοκίνητο με το μεγάφωνο που παρουσίαζε την παράσταση. Από το απόγευμα του Σαββάτου χαζεύαμε το στήσιμο της σκηνής με παγωτό στο χέρι. Το βράδυ ο μπαμπάς μας αγόραζε σουβλάκι (κρυφά απο την "τι τα ταίζεις τα παιδια;!;!" μαμά). Τα πόδια μας καλά καλά δεν έφταναν στο έδαφος και οι πιο μικροί αποκοιμιόμασταν στις πλαστικές καρέκλες κουλουριασμένοι. Στο γυρισμό μας κουβαλούσε ο μπαμπάς στην αγκαλιά του με την ζακέτα της μαμάς στην πλάτη μας και εμείς ανοίγαμε τα μάτια που και που γλαρωμένοι για να τα ξανακλείσουμε αμέσως.
Στον ύπνο μας ξαναβλέπαμε την παράσταση και χαμογελούσαμε.

Και στην ενήλικη ζωή μου τι ανακάλυψα? 'Οτι ο καραγκιόζης δεν έφυγε ποτέ. "Καραγκιόζηδες" έχει ακόμα στις γειτονιές. Σε όλες ανεξαιρέτως και όχι μόνο Σάββατα. Δίνουν παραστάσεις καθημερινά, όλες τις ώρες.
Η διαφορά πια είναι ότι ο σύγχρονως καραγκιόζης δεν έχει καμπούρα και μεγάλη μύτη με ελιά, ούτε είναι απαραίτητα φτωχός. Δεν έχει καθόλου χιούμορ σαν τον γνήσιο καραγκιόζη αλλά παραμένει πονηρός. Δεν ξέρω γιατί συνηθίζουμε να λέμε τους άθλιους τύπους καραγκιόζηδες, αφού έχουν δικά τους ονόματα.

Για κοίτα γύρω.. Όλο και κάποιον κουμουφλαρισμένο θα ανακαλύψεις.

Special ΥΓ. Μερικοί καμουφλάρονται ακόμα πιο πολύ. Κυκλοφορούν με όνομα που παραπέμπει σε χώρα, οροπέδιο ή ποταμό. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι είναι για πολλές παραστάσεις...