Πριν καιρό βιαστική και πεινασμένη ανέλαβα να δώσω την παραγγελία για μένα και 2 συναδέρφους.
-"Καλημέρα σας"
-"Καλημέρα σας"
-"Μπορώ να δώσω μια παραγγελία;"
-"Μάλιστα, και βέβαια μπορείτε να δώσετε μια παραγγελία"
-"Θα ήθελα δύο σαλάτες και ένα σαντουιτς τάδε"
-"Μάλιστα δύ-ο σα-λά-τε-ς και έ-να σα-ντου-ι-τς τά-δε"
-"Θέλετε κάτι άλλο;"
-"Οχι ευχαριστώ"
-"Δεν θέλετε κάτι άλλο"
-"Οχι δεσποινίς"
-"Που θα τα φέρουμε;"
-"Οπλαρχηγών 17"
-"Ο-πλα-ρχη-γών 17"
-"Στον 3ο", την πρόλαβα
-"Είστε σε κάποιον όροφο;" απτόητη
-"Στον 3ο, δεσποινίς"
-"Στον 3ο" αργά και βασανιστικά όσο σημειώνει.
-"Εκδόσεις Ζουμπέρογλου το κουδούνι" ξαναπρολαβαίνω
-"Τι όνομα στο κουδούνι;"
-Εκεί αρχίζω να πιστεύω ότι μιλάω σε τηλεφωνητή. Και κάνω τέστ. Δεν επαναλαμβάνω.
-"Τι όνομα;" ξαναλέει.
-"Ζουμπέρογλου" λέω αποκαμωμένη.
-"Ζου-μπέ-ρο-γλου" σημειώνει. "Ενα τηλέφωνο"
Της το δίνω και το σημειώνει συλλαβιστά.
-"Γλυκό, αναψυκτικό;" με τον ίδιο αργό τόνο
-"Οχι" λέω μαλακά..Που να σημειώνεις τώρα αναψυκτικά;
-"Θα τα επαναλάβω" μου λέει.
Τα επαναλαμβάνει αργά και σταθερά και αρχίζω να χάνω την υπομονή μου.
-"Γλυκό, αναψυκτικό όχι" προσθέτει στο τέλος. Μου λέει το σύνολο. Ανακουφισμένη ετοιμάζομαι να κλείσω θριαμβευτικά το 5λεπτο τηλεφώνημα όταν την ακούω να μου λέει.
-"Οφείλω να σας ενημερώσω ότι στο μενού μας έχουν προστεθεί.......μπλα μπλα μπλα"
Την περίμενα. Το τηλεφώνημα έχει γίνει 8λεπτο.
-"Σε κάθε κλήση επαναλαμβάνεται τα ίδια;" την ρωτάω.
-"Ναι" μου μιλάει και ξέρω ότι χαμογελάει. Μπορείς να καταλάβεις ποιός χαμογελάει στο τηλέφωνο και αυτόματα το εκτιμώ.
-"Είναι λίγο κουραστικό" της λέω γλυκά και αμέσως ξεχνάω τον εκνευρισμό μου.
-"Με καθυστερείτε, καλημέρα σας" μου λεει απότομα και μου το κλείνει.
Χμμ...