Ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο. Περπατούσα για την δουλειά, με βαριεστημένα βήματα, σχεδόν σερνόμενη και με μισόκλειστα μάτια. Ακούστηκε ένα θρόισμα και οι νερατζιές που φύτεψε ο δήμαρχος Κοτζιάς το '30 μου χάρισαν ένα ωραιότατο νεράτζι ευθύς κατευθύς στο κεφάλι μου. Χαμογέλασα. Ειναι Παρασκευή βλέπεις.. ας ήταν Δευτέρα και θα σου έλεγα εγώ γκρίνια που θα έτρωγες!!
Ανοιξα τον υπολογιστή στο γραφείο και τα emails μου. Εφτιαξα ένα τσάι. Εξυσα το πονεμένο μου κεφάλι και άνοιξα το πρώτο mail απο την Ελεωνόρα.
(Φίλη μιας φίλης της φίλης μου της Κωνσταντίνας. Την έχω δει μόνο μια φορά στην ζωή μου στο τελευταίο πιο ωραίο πάρτυ που έχω πάει, στο πιο ωραίο σπίτι της Αθήνας. Φιλόξενη και ευγενική κοπέλα. Με έκανε να νιώσω σαν να με είχε προσκαλέσει προσωπικά. Αλλάξαμε emails για να ανταλλάξουμε φωτογραφίες, γίναμε φίλες στο facebook. Δεν μένει πια στην Αθήνα οπότε δεν έχει τύχει να ξανασυναντηθούμε. Ετσι, το μηνυμά της δεν ήταν κάτι που περίμενα)
Το email της Ελεωνόρας ήταν το πιο ομορφο μήνυμα που έχω λάβει εδώ και αρκετό καιρό. Χαμογέλασα πλατιά, ήπια μια γουλιά τσάι. Ξαναχαμογέλασα.
Πόση χαρά μπορεί να σου δώσει ένας άνθρωπος που σε έχει δει μια φορά στην ζωή του γράφοντας σου ένα μήνυμα σε 10 σειρές? Αναρωτιέμαι.
Τόσο που να σου περάσει ο πονοκέφαλος και να σκεφτείς ότι μερικοί άνθρωποι γράφουν αυτό που σκέφτονται και μοιράζουν χαμόγελα μια Παρασκεύη πρωί έτσι χωρίς λόγο. Γιατί απλά λένε αυτό που σκέφτονται..
Καλό σκ!
Και με την σειρά σου μοιράζεις χαμόγελα σε εμάς. Ο,τι παίρνεις, δίνεις και τούμπαλιν.. Να είσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή