28.1.10

Αν αντέχεις προχώρα...

Σπάνια θυμάμαι τα όνειρα που βλέπω. Απόψε είδα τον μπαμπά μου. Και όταν βλέπω τον μπαμπά μου, το άλλο πρωί θυμάμαι πολύ καλά το όνειρο. Βασικά θυμάμαι όλα τα όνειρα με τον μπαμπά μου. Τα έχω αρχειοθετήσει σε φακέλους στο μυαλό μου. Οργανωμένα και τακτοποιημένα. Ανατρέχω σ' αυτούς πολύ συχνά, τους ανοίγω πολύ προσεκτικά για να μην χαλάσει κάποια γωνίτσα απο το όνειρο, τους ξετυλίγω. Ακόμα και αλτχάιμερ να πάθω, νομίζω ότι αυτοί οι φάκελοι θα μείνουν εκεί.

Στις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω απο τον μπαμπά μου περιλαμβάνονται τα μαστορέματα που κάναμε μαζί. Πιο μικρή του κουβαλούσα το σφυρί, έστρωνα κολατσιό για εμας τους εργάτες, εκείνος γελούσε και με φώναζε μαστορόπουλο. Μεγαλώνοντας κάρφωνα και καμία πρόκα. Κοντά στο Λύκειο είχα μάθει όλα τα εργαλεία και την χρήση τους. Με τον μπαμπά μου είχαμε φτιάξει ήδη μαζί μια αποθήκη (απο την αρχή εεε), είχαμε βάψει 2-3 φορές το σπίτι μας, είχαμε αλλάξει παράθυρα. Τα καλοκαιρινά μεσημέρια καθόμασταν στην βεράντα και κοιτούσαμε την αυλή κάνοντας καλλωπιστικά σχέδια για τους κήπους, σχέδια που και οι δύο ξέραμε ότι δεν θα κάνουμε πραγματικότητα γιατί εμείς είμαστε μάστορες, δεν ασχολούμαστε με κήπους. Σήμερα μερικά χρόνια μετά έχω ένα βαλιτσάκι με εργαλεία στο σπίτι. Ξέρω την ονομασία και την χρήση τους, καρφώνω πρόκες μόνη μου, αλλάζω ντουί στις λάμπες, στήνω έπιπλα, ξεβουλώνω νεροχύτες και φτιάχνω καζανάκια, γιατί μου το έμαθε ο μπαμπάς μου.

Ο μπαμπάς μου με έμαθε να οδηγώ, το μοναδικό "πολύτιμο" αυτοκινητό μας σε έναν χωματόδρομο. Δεν τον ένοιαζε αν θα χαλάσει κάτι, αν θα κάνω ζημιά. Δεν τον ένοιαζε να αλλάξει λάδια, ούτε να κάνει σέρβις. Και κάθε φορά που γίνομαι τελειομανής με κάτι, προσπαθώ να σκέφτομαι την χαλαρή στάση του μπαμπά μου απέναντι σε πράγματα που τελικά δεν αξίζουν τόσης σημασίας.

Στο ονειρό μου, για να μην έχεις απορία είδα εμένα και τον μπαμπά μου, να στεκόμαστε στο σπίτι μας με τα χέρια στην μέση και να εξετάζουμε τους τοίχους. "Θέλει βάψιμο" μου είπε. Και μάλλον μου το ανέθεσε..

ΥΓ. Σημείωσε ότι είναι πολύ τολμηρό να γράφω στο γραφείο για τον μπαμπά μου γιατί τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα και κάνω πως βήχω τόσο που τρέχουν τα μάτια μου.

5 σχόλια:

  1. αχ βρε Γεωργία
    πόσο με συγκινείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μυστήρια πράγματα... Διάβαζα και έκλαιγα. Και ήμουνα στο γραφείο ,που δουλέυω. Στο τέλος του κείμενο σου ,διαβάζω πως και εσέι κλαις. Για μια στιγμούλα πίστεψα πως εγώ όλα αυτά έγραψα...Ξέρεις - έχω οι ίδιες τρυφερές αναμνήσεις , όσο αφορά τον μπαμπά μου. Και ο δικός μου πατέρας ήταν μάστορας ξυλογλύπτης, και νοσταλγώ πολύ γι'αυτον! Μου λείπει παρα πολύ! Όταν έφυγε - δούλευα στην Ελλάδα...
    Συγγνώμη για τα λάτι, που έχω κάνει ,αλλα μη ξεχνάς, πως δεν είμαι ελληνίδα - απλά μια ξενη γυναικα, που θεορει την Ελλάδα η δεύτερη πατρίδα τις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τον θυμάμαι τον μπαμπά σου... κάπως αχνά βέβαια... αλλά θυμάμαι οτι ενώ μου φαινόταν πάντα πολύ σοβαρός και ψηλός , κάτι έκανε ή κάτι έλεγε για να μας κάνει να γελάσουμε κι εμείς ξεκαρδιζόμασταν... Αυτό θυμάμαι...
    Ιω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή